"การบอกชอบใครสักคนนึงมันยากมากๆ"
การเเอบชอบเพื่อนคงจะเป็นปัญหาที่ใครๆก็ต้องเคยเป็น เเละนี่ผมก็กำลังเจอเหมือนกันเเต่นี่คือครั้งเเรกที่ผมรู้สึกเเบบนั้น มันเป็นความรู้สึกที่เเปลกๆเเต่มีความสุขมากๆ เเละในอีกความรู้สึกก็โกรธตัวเองมากๆเช่นกัน ว่าทำไมถึงต้องไปชอบมันด้วยว่ะ เเล้วมันรู้มันจะคิดยังไงมันจะคุย เล่น กับเราเหมือนเดิมไหม นี่เเหละผมจึงกลัวความสุขของผมจะหายไป

เพื่อน(ผ.ญ)คนนี่คือ เพื่อนที่มหาลัยผมเป็นเพื่อนมันยังไม่ถึง 1 ปีเลยเพราะตอนนี้อยู่ ปี1 ตอนเห็นหน้ามันครั้งเเรกก็ไม่ได้ชอบหรอกเเต่เเค่ปลื้มว่าทำไหมผู้หญิงคนนี้มันน่ารักจังว่ะ ขนาดใส่เเมสด้วยนะ มันไม่ใช่สเปคของผมเลย เเค่มองก็รู้ว่ามันต้องเป็นหัวหน้าห้องเเน่นอนเเล้วมันก็เป็นจริงๆ555 หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันทำงานกลุ่มด้วยกันเราก็ไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่านั้น จนมีอยู่วันนึงมันบอกว่า เดียวจะเข้าไปหาที่ห้องนะเพราะห้องกูเขาทำความสะอาดอยู่กูจะไปนั่งเล่น  จนมันมาถึงเเละมันก็ถือถุงอะไรบ้างอย่างมา เเละก็นั่งเล่นโทรศัพท์ของมันไปจนมันขอเข้าห้องน้ำ ผมเลยเเอบดูสะเลยตอนเเรกคิดว่าคงจะเป็นอย่าทั่วไปเเต่มันเขียนว่า ยานอนหลับที่มาจากเเพทย์จิตเวช ความรู้สึกตอนที่รู้คือไม่ได้กลัวนะเเต่มันเกิดความเป็นห่วงมันขึ้นมาทันที มันนั่งเล่นห้องผมจนมืดเเละมันก็ชวนกินหมูกะทะ ตอนกินเราก็คุยกันไปเลื่อยๆ ผมจึงตัดสินใจถามมันไปตรงๆว่าทำไมต้องกินอย่านั้นด้วย(ไอ่เ ี้ยกูโดนมันด่าเเน่ที่เเอบดู) สรุปมันไม่ด่า เเละผมก็เริ่มคุยเรื่องส่วนตัวที่ไม่เคยบอกใครให็มันรู้มันก็บอกผมเหมือนกัน วันนั้นผมโครตตตตตตตตตตมีความสุข จากนั้นมาผมก็คุยกับมันมากขึ้น โทรคุยกันสนิทกันมากขึ้นมีอะไรก็ต่างคนต่างบอก จากความเป็นห่วงจนกลายเป็นว่าชอบมันไปเลย (มีต่อ)