เรารู้สึกแย่กับชีวิตมากเลยค่ะ ใช้ชีวิตยังไงก็ไม่มีความสุข ส่วนนึงมาจากความกดดันเรื่องงานและการเติบโตในชีวิต
จขกท.อายุปีนี้25ปีค่ะ เพิ่งจะอายุ25 ได้แค่4เดือน แต่กลับรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังกับชีวิตมากเลยค่ะ หลักๆเลยคือเรื่องงานเกริ่นก่อนว่าจขกท.ได้งานทำหลังจากเรียนจบเลยทันที งานที่ได้เป็นโอกาสที่เข้ามาจากเพื่อนค่ะ เลยไม่ต้องดิ้นรนหาเหมือนคนอื่น แต่จขกท.คิดว่าจุดเริ่มต้นความสิ้นหวังท้อแท้กับชีวิตมันคือตรงนี้เลยค่ะ นิสัยส่วนตัวเราเป็นคนกดดันตัวเองหนักมาก เวลาทำอะไรสักอย่างต้องมั่นใจว่าทำแล้วจะออกมาดีที่สุด
จากเด็กมหาลัยสู่วัยทำงานทำให้มีช่วงนึงเหมือนเป็นบ้าไปเลย เนื่องจากงานที่ทำค่อนข้างเครียดและรายละเอียดเยอะสุดๆ ความรับผิดชอบเยอะมากทุกคนคาดหวังให้เราทำได้ ทุกอย่างมักตกอยู่ที่เรา ทำนานๆไปก็รู้สึกว่าเริ่มดีขึ้นหลังจากทำงานมาปีกว่าๆ เพราะคิดว่าปรับตัวได้แล้ว แต่เหมือนเป็นความทรมานสะสม
จนตอนนี้เป็นปีที่3 จขกท.ได้มีโอกาสปรับตำแหน่งและเงินเดือนเพิ่ม แต่ภาระหน้าที่เดิมก็ยังคงอยู่ และก็มีหน้าที่ใหม่เพิ่มเข้ามา มันคือความแย่ที่สุดแบบจริงๆ เราไม่สามารถโฟกัสกับงานใดงานนึงได้เลย ทำอันเดิมอยู่ก็รู้สึกกวนใจ เพราะงานใหม่ยังไม่ได้เริ่มทำสักที จนเป็นความรู้สึกแย่ๆที่เราอยากจะทำให้ออกมาดีแต่ทำไม่ได้
จนตอนนี้จขกท.กลายเป็นคนแพนิกกลัวการพูดคุยกับคนอื่น รู้สึกแย่มากเมื่อต้องเริ่มบทสนทนากับคนแปลกหน้า กว่าที่จะได้เริ่มคุยกับใครสักคนเราจะคิดย้ำแล้วย้ำอีก เรียงลำดับขั้นซ้ำๆในหัวเป็นร้อยรอบ เพราะที่ผ่านมางานที่ทำเป็นการรองรับความอารมณ์แลถต้องการของคนมากหน้าหลายตา เหมือนเรารับความรู้สึกคนอื่นมากจนเกินไป ความต้องการ ความสงสัย ความโมโห มันทำให้เราไม่อยากคุยกับใครเลยค่ะตอนนี้
อยากลาออกมากๆแต่การออกจากงานแบบไม่มีหลักประกันชีวิต ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีงานสำรองที่ใหม่ มันแย่มากไหมคะ บางทีจขกท.ก็มีความรู้สึกแย่ถ้าต้องเป็นคนที่ยอมแพ้ แต่พอสู้ก็เหมือนจะตายเอาให้ได้ ตั้งคำถามตลอดเลยค่ะคุณค่าของคนอยู่ที่อะไร
ตอนแรกๆแอบคิดว่าจะทนได้เพราะถ้าทำงานก็ได้เงิน แต่ตอนนี้แม้แต่เงินก็ไม่อยากได้แล้วค่ะเหนื่อยมากๆ อยากลาออกไปพัก แต่ก็กดดันตัวเองไม่อยากเป็นภาระครอบครัว และนอกจากไม่อยากเป็นภาระใครแล้ว ยังกลัวการสมัครงานเอามากๆ แอบคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถมากพอ อ่านความต้องการของแต่ละบริษัท ก็แอบคิดว่าเขาน่าจะไม่ได้อยากได้เรา เหนื่อยมากๆเลยค่ะมันอาจจะดูเล็กน้อยแต่ตอนนี้ภายในใจมันเอ่อล้นเอามากๆ
ขอกำลังใจและคำแนะนำได้ไหมคะ รู้สึกแย่แบบบอกไม่ถูกเลย
จขกท.อายุปีนี้25ปีค่ะ เพิ่งจะอายุ25 ได้แค่4เดือน แต่กลับรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังกับชีวิตมากเลยค่ะ หลักๆเลยคือเรื่องงานเกริ่นก่อนว่าจขกท.ได้งานทำหลังจากเรียนจบเลยทันที งานที่ได้เป็นโอกาสที่เข้ามาจากเพื่อนค่ะ เลยไม่ต้องดิ้นรนหาเหมือนคนอื่น แต่จขกท.คิดว่าจุดเริ่มต้นความสิ้นหวังท้อแท้กับชีวิตมันคือตรงนี้เลยค่ะ นิสัยส่วนตัวเราเป็นคนกดดันตัวเองหนักมาก เวลาทำอะไรสักอย่างต้องมั่นใจว่าทำแล้วจะออกมาดีที่สุด
จากเด็กมหาลัยสู่วัยทำงานทำให้มีช่วงนึงเหมือนเป็นบ้าไปเลย เนื่องจากงานที่ทำค่อนข้างเครียดและรายละเอียดเยอะสุดๆ ความรับผิดชอบเยอะมากทุกคนคาดหวังให้เราทำได้ ทุกอย่างมักตกอยู่ที่เรา ทำนานๆไปก็รู้สึกว่าเริ่มดีขึ้นหลังจากทำงานมาปีกว่าๆ เพราะคิดว่าปรับตัวได้แล้ว แต่เหมือนเป็นความทรมานสะสม
จนตอนนี้เป็นปีที่3 จขกท.ได้มีโอกาสปรับตำแหน่งและเงินเดือนเพิ่ม แต่ภาระหน้าที่เดิมก็ยังคงอยู่ และก็มีหน้าที่ใหม่เพิ่มเข้ามา มันคือความแย่ที่สุดแบบจริงๆ เราไม่สามารถโฟกัสกับงานใดงานนึงได้เลย ทำอันเดิมอยู่ก็รู้สึกกวนใจ เพราะงานใหม่ยังไม่ได้เริ่มทำสักที จนเป็นความรู้สึกแย่ๆที่เราอยากจะทำให้ออกมาดีแต่ทำไม่ได้
จนตอนนี้จขกท.กลายเป็นคนแพนิกกลัวการพูดคุยกับคนอื่น รู้สึกแย่มากเมื่อต้องเริ่มบทสนทนากับคนแปลกหน้า กว่าที่จะได้เริ่มคุยกับใครสักคนเราจะคิดย้ำแล้วย้ำอีก เรียงลำดับขั้นซ้ำๆในหัวเป็นร้อยรอบ เพราะที่ผ่านมางานที่ทำเป็นการรองรับความอารมณ์แลถต้องการของคนมากหน้าหลายตา เหมือนเรารับความรู้สึกคนอื่นมากจนเกินไป ความต้องการ ความสงสัย ความโมโห มันทำให้เราไม่อยากคุยกับใครเลยค่ะตอนนี้
อยากลาออกมากๆแต่การออกจากงานแบบไม่มีหลักประกันชีวิต ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีงานสำรองที่ใหม่ มันแย่มากไหมคะ บางทีจขกท.ก็มีความรู้สึกแย่ถ้าต้องเป็นคนที่ยอมแพ้ แต่พอสู้ก็เหมือนจะตายเอาให้ได้ ตั้งคำถามตลอดเลยค่ะคุณค่าของคนอยู่ที่อะไร
ตอนแรกๆแอบคิดว่าจะทนได้เพราะถ้าทำงานก็ได้เงิน แต่ตอนนี้แม้แต่เงินก็ไม่อยากได้แล้วค่ะเหนื่อยมากๆ อยากลาออกไปพัก แต่ก็กดดันตัวเองไม่อยากเป็นภาระครอบครัว และนอกจากไม่อยากเป็นภาระใครแล้ว ยังกลัวการสมัครงานเอามากๆ แอบคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถมากพอ อ่านความต้องการของแต่ละบริษัท ก็แอบคิดว่าเขาน่าจะไม่ได้อยากได้เรา เหนื่อยมากๆเลยค่ะมันอาจจะดูเล็กน้อยแต่ตอนนี้ภายในใจมันเอ่อล้นเอามากๆ