สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 28 ปี เรามีความรู้สึกท้อแท้ และสิ้นหวังมากๆเลยค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะค่ะ คือ เรามีอาชีพ ทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ทำพวกค้าส่งวัตถุดิบอาหาร แล้วก็ผลิตวัตถุดิบใช้สำหรับปรุงอาหาร อะไรประมาณนี้ค่ะ
ไม่ได้ใหญ่โตมาก ถือว่าอยู่ในขั้นกลางๆ ค่ะ คือตั้งแต่เรียนจบมหาลัย เราก็ทำงานประจำ กับธุรกิจ ควบคู่กันไปตลอด ทำงานที่ ร.พ. แห่งหนึ่ง
จนเมื่อช่วง ประมาณ 5 เดือนที่ผ่านมา เรามีความจำเป็นต้องลาออกจากงานประจำเพราะสุขภาพไม่ไหว อดหลับ อดนอน จนป่วยเข้า ร.พ.อยู่บ่อยๆ
ก่อนหน้านี้ที่ ต้องทำงานที่ ร.พ. ไปด้วยก็เพราะ ความต้องการของคนอื่นค่ะ ซึ่งเราแทบไม่มีความสุขเลย
พอหลังจากที่ตัดสินใจลาออกมา ทำธุรกิจอย่างเดียว เราโดนกดดัน จากคนรอบข้างมากเลยค่ะ ทั้งคนในครอบครัว ญาติๆ เพื่อนๆ เพราะโดยส่วนใหญ่คนใกล้ตัวทำอาชีพ รับราชการ (โดยใช้เส้นสายค่ะ) ซึ่งทุกคนก็จะคอยพูดข่มเราตลอด จะคอยพูดกดดันให้เราต้องสอบราชการให้ติด ให้เป็นเหมือนเค้า การที่เราทำธุรกิจ กลายเป็นความแตกต่างที่คนรอบข้างไม่เข้าใจและรับไม่ได้ พยายามพูดให้รู้สึกผิดตลอดเวลาที่ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นราชการ เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ บางครั้งก็แอบร้องไห้อยู่บ่อยๆ มองดูหลายๆครอบครัวที่เค้าเข้าใจกัน ก็แอบอิฉาค่ะ เราเคยคิดว่าสิ่งที่เราพยายามทำมาตลอด จะสร้างความภูมิใจให้คนในครอบครัว ญาติๆ ได้บ้าง เรามีบ้าน มีรถ มีภาระหนี้สินน้อยมาก เริ่มสร้างเนื้อสร้างตัวตั้งแต่อายุ 21 ด้วยการทำธุรกิจ ล้มบ้างสะดุดบ้าง ก็ต่อสู้มาโดยตลอด
แต่คำพูดที่ได้จากคนรอบตัว คนในครอบครัว ญาติๆ เพื่อนๆ ก็จะคอยพูดว่า ตราบใดที่ธุรกิจยังไม่ใหญ่มากๆ ก็จะไม่มีใครยอมรับเราหรอก
มันปวดหัวใจค่ะ เรากลายเป็นคนล้มเหลวในสายตาทุกคน เพราะ ยังสอบราชการไม่ติด และธุรกิจยังไม่ใหญ่มากพอ ทุกวันนี้เลยไม่รู้จะสู้ไปเพื่ออะไรเลยค่ะถ้าสู้เพื่อคนอื่น ให้คนอื่นยอมรับ แล้วความสุขของเราละ
รู้สึกว่าทุกคนคอยมองแต่ความสำเร็จ โดยไม่สนระยะทางเลยค่ะ ว่าเราจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เราเหนื่อยๆมากๆค่ะ นอกจากเวลาทำงานก็อยู่คนเดียวค่ะ ไม่เคยปรึกษาใครได้เลย ทุกครั้งที่ทุกข์ก็แอบร้องไห้ เหงาๆมากๆค่ะ ไม่มีใครให้คุยอยากระบายก็ไม่มี
กำลังท้อแท้ และสิ้นหวัง ถ้าเพื่อนๆเป็นเรา จะทำยังไงต่อดีค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะค่ะ คือ เรามีอาชีพ ทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ทำพวกค้าส่งวัตถุดิบอาหาร แล้วก็ผลิตวัตถุดิบใช้สำหรับปรุงอาหาร อะไรประมาณนี้ค่ะ
ไม่ได้ใหญ่โตมาก ถือว่าอยู่ในขั้นกลางๆ ค่ะ คือตั้งแต่เรียนจบมหาลัย เราก็ทำงานประจำ กับธุรกิจ ควบคู่กันไปตลอด ทำงานที่ ร.พ. แห่งหนึ่ง
จนเมื่อช่วง ประมาณ 5 เดือนที่ผ่านมา เรามีความจำเป็นต้องลาออกจากงานประจำเพราะสุขภาพไม่ไหว อดหลับ อดนอน จนป่วยเข้า ร.พ.อยู่บ่อยๆ
ก่อนหน้านี้ที่ ต้องทำงานที่ ร.พ. ไปด้วยก็เพราะ ความต้องการของคนอื่นค่ะ ซึ่งเราแทบไม่มีความสุขเลย
พอหลังจากที่ตัดสินใจลาออกมา ทำธุรกิจอย่างเดียว เราโดนกดดัน จากคนรอบข้างมากเลยค่ะ ทั้งคนในครอบครัว ญาติๆ เพื่อนๆ เพราะโดยส่วนใหญ่คนใกล้ตัวทำอาชีพ รับราชการ (โดยใช้เส้นสายค่ะ) ซึ่งทุกคนก็จะคอยพูดข่มเราตลอด จะคอยพูดกดดันให้เราต้องสอบราชการให้ติด ให้เป็นเหมือนเค้า การที่เราทำธุรกิจ กลายเป็นความแตกต่างที่คนรอบข้างไม่เข้าใจและรับไม่ได้ พยายามพูดให้รู้สึกผิดตลอดเวลาที่ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นราชการ เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ บางครั้งก็แอบร้องไห้อยู่บ่อยๆ มองดูหลายๆครอบครัวที่เค้าเข้าใจกัน ก็แอบอิฉาค่ะ เราเคยคิดว่าสิ่งที่เราพยายามทำมาตลอด จะสร้างความภูมิใจให้คนในครอบครัว ญาติๆ ได้บ้าง เรามีบ้าน มีรถ มีภาระหนี้สินน้อยมาก เริ่มสร้างเนื้อสร้างตัวตั้งแต่อายุ 21 ด้วยการทำธุรกิจ ล้มบ้างสะดุดบ้าง ก็ต่อสู้มาโดยตลอด
แต่คำพูดที่ได้จากคนรอบตัว คนในครอบครัว ญาติๆ เพื่อนๆ ก็จะคอยพูดว่า ตราบใดที่ธุรกิจยังไม่ใหญ่มากๆ ก็จะไม่มีใครยอมรับเราหรอก
มันปวดหัวใจค่ะ เรากลายเป็นคนล้มเหลวในสายตาทุกคน เพราะ ยังสอบราชการไม่ติด และธุรกิจยังไม่ใหญ่มากพอ ทุกวันนี้เลยไม่รู้จะสู้ไปเพื่ออะไรเลยค่ะถ้าสู้เพื่อคนอื่น ให้คนอื่นยอมรับ แล้วความสุขของเราละ
รู้สึกว่าทุกคนคอยมองแต่ความสำเร็จ โดยไม่สนระยะทางเลยค่ะ ว่าเราจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เราเหนื่อยๆมากๆค่ะ นอกจากเวลาทำงานก็อยู่คนเดียวค่ะ ไม่เคยปรึกษาใครได้เลย ทุกครั้งที่ทุกข์ก็แอบร้องไห้ เหงาๆมากๆค่ะ ไม่มีใครให้คุยอยากระบายก็ไม่มี