อาหารกลางวันของลูกชาย ที่แม่ภูมิใจทำ

สวัสดีค่ะ วันนี้ มาตั้งกระทู้ด้วย
ความภาคภูมิใจในตัวเอง ที่ได้ทำ
ในสิ่งที่ชอบ คือการทำอาหารให้
คนที่เรารักได้กิน  ปกติก็ทำอาหาร
กินเองเป็นส่วนใหญ่อยู่แล้วค่ะ
แต่ ช่วงนี้ลูกชายเรียน ปวช.ปี 3
เทอมแรกต้องไปฝึกงาน เป็นอู่ซ่อม
รถยนต์ ระยะเวลาในการฝึกคือ
1 เทอม หรือประมาณ 4 เดือน
      ข้อตกลง คือทางอู่ ไม่มีค่าจ้างให้
แต่จะเลี้ยงข้าวมื่อกลางวันกับเด็ก
ซึ่งมีเด็กนักเรียนไปฝึกงาน 2 คน
ที่อู่มีช่าง 2 คน เจ้าของ 1 คน  รวมเป็น 
5 คน  3 วันแรกที่ไป ลูกชายกลับมาถึง
บ้านด้วยอาการ หิวโซ 😁😁 เพราะตอน
กลางวันกินข้าวไม่อิ่ม เนื่องจากกินกับข้าว
ที่อู่ซื้อแกงสำเร็จมา ไม่ค่อยได้ อาจเป็น
เพราะแม่ อย่างเราเลี้ยงลูกไม่ถูกหลัก
โภชนาการ คือ ไม่กินผัก ไม่กินกับข้าวที่
มีรสหวาน  มนุษย์แม่อย่างเรา ทนไม่ได้
จึงต้องจัดทำ กับข้าวใส่กล่องห่อให้ลูกเอา
ไปกินรวมกันที่ทำงาน

       นี่คือ อาหารที่ทำไปให้วันแรกๆค่ะ
       วันต่อมา

     เพื่อนที่ฝึกงาน เริ่ม จ้วงกับข้าว
     ที่แม่ทำไป 
       บางวัน ไม่ได้ทำไป เพราะแม่ไป
       ธุระแต่เช้า ช่างที่อู่ก็จะถามหาว่า
       วันนี้ แม่ไม่ทำกับข้าวมาให้เหรอ

     ลูกชายบอกว่า ตอนเช้าเดินถือ
     กล่องกับข้าวไปวางที่โต๊ะกลางอู่
     พี่ช่าง 2 คน จะเดินมาแกะดูว่าวันนี้
     มีอะไรมากิน และถ้าเจ้าของอู่ไม่ได้
     อยู่แถวนั้น ก็จะแอบหยิบ ชิมซักชิ้น
     นึงก่อน แทบทุกวันเลยแม่ 😂😂
     ที่ใส่กล่องโฟมไป เพราะที่อู่มีแต่ผู้ชาย
     และต้องผลัดเวรกันล้างจาน แบบ
     ขี้เกียจมาก แม่เลยไม่อยากให้ลำบาก
     ใส่กล่องโฟม กินเสร็จแล้วทิ้งเลย
      รู้สึกดีใจ ที่อาหารของแม่ไม่เพียงให้
      ลูกได้กินข้าวได้  แต่เพื่อนร่วมงาน
      ก็พอกันมาจ้วงกับข้าวแม่ ไม่แล แกงถุง
      ที่พ่อเจ้าของอู่ซื้อมาให้ทุกเช้า คนอื่นๆ
      ก็พลอยอิ่มท้องกับอาหารที่แม่ทำไปให้
      ตอนนี้ ก็เลยเหมือนกับว่า เพื่อนที่อู่ รอ
      กับข้าวฝีมือแม่ แทบทุกวันเลย 😊😊
      แม่ภูมิใจที่ได้ทำ  ลูกก็ดีใจที่ได้แบ่งปันค่ะ