ความจดจ่อ คร่ำเคร่ง เวลานั่งสมาธิ คือ กิเลสอะไร...

ท่านพ่อลี สอนว่า ...... "เมื่อกำหนดลมหายใจเข้าออกได้สะดวกดีแล้วก็ขยายลมไปให้ทั่วร่างกาย จนเกิดความคล่องแคล่วเบาสบายนี่เรียกว่าเป็นส่วน คุณสมบัติ ของการทำสมาธิ การกำหนดจิตไม่ให้พลาดไปจากลมหายใจ

สติปัฏฐาน4 คือระลึกรู้ตามความเป็นจริงทั้ง4ฐาน ให้สัมพันธิ์กัน เห็นการเกิดดับ ของสติทั้ง4ฐานเป็นอนัตตา เป็นวิปัสสนาญาณ ไปกำหนดให้รู้เฉพาะฐานใดฐานหนึ่ง เช่นไปกำหนดให้รู้เฉพาะที่กายก็เกิดอัตตวานุปาทาน เจ

สมาธิ แปลว่า ตั้งมั่นอยู่เสมอ คือเป็นอาการของจิตที่ตั้งใจ หรือจดจ่อ หรือจับ หรือเพ่ง อยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ตลอดเวลาได้นานๆ ซึ่งสมาธินี้มี ๒ ประเภท คือ สมาธิผิด (มิจฉาสมาธิ) กับ สมาธิถูก (สัมมาสมาธ

ในยุคที่ปัญญาประดิษฐ์ (AI) เข้ามามีบทบาทในทุกย่างก้าวของชีวิต ความรวดเร็วและการเชื่อมต่อที่ไม่เคยหลับใหลอาจทำให้เราหลงลืม "พื้นที่ว่าง" ในใจ การกลับมาทำความเข้าใจเรื่อง "วิเวก 3" จ

หลัง ๆ มา จิตให้ความสำคัญกับความไม่ประมาทมากขึ้น เพราะช่วงนึงที่หลงลืมสิกขาบทในชีวิตประจำวันไป(ขาดโยนิโสมนสิการด้วย) ทำให้กลับไปจมกับโลก และกิเลสก็โรมรันพันตูเป็นกองทัพ เข้ามาให้ผลเป็นวิบาก พอ กลับมา

คือนั่งบนเก้าอี้หรือนั่งไหนก่ได้ แต่่เอาสติมาจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจเข้าออก มีสมาธิ ถือว่าเป็นอานาปานสติหรือกายคตาสติไหม เพราะพระพุทธเจ้าท่านไม่ได้กล่าวว่าต้องหลับตาไว้

เวลานั่งสมาธิโดยภาวนาพุทโธไปเรื่อยๆก็หลงบ้างแต่ก็พยายามดึงกลับมาอยู่กับคำภาวนาอีก ประมาณครึ่งชั่วโมงก็จะเริ่มปวดขาแต่ก็พยายามจดจ่อกับคำภาวนาไปเรื่อยๆ สักพักมันจะมีความรู้สึกเหมือนเราพุ่งไปข้างหน้าแล้

. . . "เข้า" ก็ให้ "รู้" . . . "ออก" ก็ให้ "รู้" การกำหนดอยู่ นี้คือ "สติ" การที่จดจ่อและตั้งมั่นอยู่ นี้คือ "สมาธิ" การที่รู้อยู่ นี้คือ