กลัวการใช้ชีวิตในโลกของความเป็นจริง

สวัสดีค่ะเราขอเกริ่นก่อนนะคะคือเรามีภาวะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะเป็นตั้งแต่ตอนม.4เราไปหาหมอกินยาและรักษาอาการมันก็ดีขึ้นไม่ต้องกินยาแล้วจนเราเข้ามหาลัยเราเรียนคณะมนุษย์ศาสตร์เอกภาษาญี่ปุ่นค่ะซึ่งเรามีพื้นฐานแค่อ่านอักษรและหลักการใช้ภาษาแค่นิดหน่อยค่ะเพราะเดิมทีตอนที่เรียนมัธยมเราเรียนสายวิทย์คณิต พอเข้ามหาลัยทำให้เรียนไม่ทันค่ะเพราะเพื่อนในคณะส่วนใหญ่เป็นคนที่เรียนศิลป์ภาษามาตั้งแต่แรกแล้ว เวลาสอนอาจารย์ค่อนข้างจะสอนเร็วทำให้เราตามไม่ทันบวกกับตอนนั้นเรียนออนไลน์เพราะเป็นช่วงโควิดเพื่อนก็ต้องเริ่มหาใหม่ซึ้งก็ไม่ค่อยสนิทกับใครเท่าไหร่ตอนนั้นเราเครียดมากๆเลยค่ะ พอความเครียดความกดดันมันสะสมอาการของโรคซึมเศร้าที่เป็นอยู่มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมจนเราตัดสินใจลาออก ที่บ้านก็เข้าใจนะคะ แม่ให้เราย้ายมาอยู่กับแม่ที่กทม.(ก่อนจะย้ายมากทม.เราอยู่กับยายที่ตจว.)จากนั้นก็พักยาวเลยค่ะ วันๆแค่ทำความสะอาดบ้านจากนั้นก็ทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำดูหนังฟังเพลง ดูอนิเมะ แต่ก็ไม่วายยังคิดมากเหมือนเดิมเพราะลาออกมาแล้วจะเอายังไงต่อกับชีวิตจะเรียนต่อมั้ยหรือจะทำงานถ้าทำงานจะทำงานอะไรกลัวการใช้ชีวิตกลัวว่าจะเอาตัวเองไม่เจอเรื่องที่มันน่าผิดหวังเวลาเห็นเพื่อนๆที่ใช้ชีวิตกันอย่างเต็มที่ก็รู้สึกกดดันตัวเอง

***เราเริ่มรู้สึกว่าโลกภายนอกมันไม่น่าอยู่เท่าไหร่เรามักจะเอาตัวเองไปอยู่ในจิตนาการค่ะสร้างภาพขึ้นมาในหัวแล้วเอาตัวเองไปอยู่ในนั้นจิตนาการ แบบไหนก็ได้ตามที่เราต้องการ

***ตอนที่เราอยู่ในจิตนาการเรามีความสุขมากเลยค่ะเป็นอะไรก็ได้ที่อยากจะเป็นทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำจนไม่ต้องเครียดไม่ต้องกดดัน
แต่กลายเป็นว่าเราเริ่มใช้ชีวิตในโลกของความเป็นจริงยากขึ้นค่ะเราไม่อยากออกไปเจอผู้คนไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นแต่เรารู้ดีค่ะว่ามันเป็นไปไม่ได้พอเราคิดถึงจุดนี้ในใจมันรู้สึกหน่วงไปหมด อึดอัดใจ กลัวว่าจะเจอกับเรื่องที่ทำให้กดดันทำให้เครียด

***เราจะทำยังไงดีค่ะให้เราสามารถใช้ชีวิตในโลกของความเป็นจริงต่อไปได้อย่างปกติเหมือนคนอื่น***