เราขอเล่าเรื่องทั้งหมดตามความจริงทุกอย่างนะคะ
ตั้งแต่เราขึ้นม.1มาได้ทางบ้านก็เริ่มมีปัญหาต่างๆเข้ามา แต่จริงๆก็น่าจะตั้งแต่เราจำความได้ เราใช้ชีวิตแบบไม่ได้คำปรึกษาความพ่อแม่เลย คิดและตัดสินใจด้วยตัวเองมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร เราไม่เคยได้รับคำปรึกษาจากครอบครัวเลย มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราก็คิดนะคะ ว่าเราเกิดมาทำไม มันเหมือนกับว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงเราจริงๆ เรามีพี่สาว1คน อายุห่างกัน4ปีแต่พี่เราและเรา ไม่เคยพูดคุยกันดีๆเลย มีตบดีด่ากันตลอด จากเมื่อก่อนเราจะเป็นคนยอมพี่ มาถึงตอนนี้ เราแทบไม่อยากจะพูดหรือจะเถียงเค้าแล้ว กับเป็นตัวเราที่เงียบกับทุกอย่าง เมื่อก่อนเราโดนที่บ้านด่าว่าเราพูดมาก ทะลึ่งตึงตังบ้างแหละ ไร้สาระบ้างแหละ เราแค่อยากเเชร์สิ่งที่เราเห็น สิ่งที่เราได้รับรู้มาว่า1วันเราทำอะไรบ้าง เราแค่อยากเล่าให้พวกเขาฟัง เราก็เล่าไม่ได้เพราะเค้าไม่ฟังอะไรเลย พ่อแม่เราตามใจเรื่องเรียน แต่ต้องได้เกรดดีๆ ไม่งั้นเราจะโดนเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ เราเกริ่นมายาวมาก55555
สิ่งที่เราเจ็บปวดที่สุดคือ พ่อแม่ทะเลาะกัน แล้วเราอยู่ในเหตุการณ์ทุกครั้ง และจะเป็นเราที่โดนเอาไปเข้าในเรื่อวที่เค้าทะเลาะกัน เรารับความเจ็บปวดต่างๆตั้งแต่จำความได้ เราเคยกลับบ้านดึกแล้วโดนพ่อเอาเข็มขัดฟาดขาเรา5555 แต่ทุกคนค่ะ เราไม่ได้รับคำปลอยโยนจากใครเลยแม้แต่แม่เองก็เข้าข้างพ่อของเรา เราลืมความเจ็บที่ขาไปเลย มันชาที่อกจุกอกไปหมดเลยค่ะ เราเจ็บแค่ไหนเราก็ไม่กล้าพูด เราโทรไปปรึกษาสมาคมสมาริตันค่ะ ปรึกษาดีมาก อยู่เป็นเพื่อนเราจนเราดีขึ้น ไม่ว่าจะทะเลาะกันกี่ครั้งก็จะเป็นเราที่พลางโดนไปด้วย เราก็ทำได้แค่ยอมรับมัน บางทีเราก็เลือกที่จะหันหลังเข้าห้องมานอนฟังเงียบๆ ร้ิงไห้เงียบตลอด ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราร้องไห้แทบทุกวันวันไหนกลับมาจากรร.เหนื่อยก็หลับไปเลยจะได้ไม่ร้อง เราเหนื่อยกับทุกอย่างเลยค่ะทุกคน เราแตกสลายไปหมดแล้วไม่เหลือความเป็นเราเลยจากพวกเค้า แต่ถึงยังไงตอนไปเรียนเราก็ต้องยิ้มรับทุกเรื่องอยู่ดี เราเป็นคนเฟรนลี่ค่ะ แต่บางทีเราก็เฟรนชีเกินไปจนไม่เคยจะปฏิเสธใครเลย เราขี้ใจอ่อน แต่ตอนนี้เรากำลังเข้มแข็ง ยากหน่อยแต่เราจะ ทำได้แน่ๆ เราไม่อยากเจ็บปวดกับพวกเขาแล้ว เราแทบไม่นับถือพวกเขาเลย แต่ยังไงเราก็ยังไงต้องการบางสิ่งจากเค้าอยู่ดี ถึงไม่ได้ความอบอุ่นอย่างน้อยเค้าก็ไม่เคยทำให้เราน้อยหน้าใคร อยากได้อะไรก็จะซื้อมาให้ ฟิลใช้เงินเลี้ยง ที่เหลือจัดการเอง5555 พวกเขาเหนื่อยเราเข้าใจนะคะ แต่เราก็เหนื่อย เราเหนื่อยต่างกันก็ควรเข้าใจกันตรงนี้ เราแค่อยากออกไปจากที่ตรงนี้สักที อยากจบแล้วไปใช้ชีวิตไกลๆ ไม่อยากรับรู้ถึงเค้าเลยค่ะ แม่เป็นคนให้กำเนิดเราก็จริง แต่ชีวิตมันคือของเราไม่ใช่หรอคะ จะว่าเราอกตัญญูก็ได้ แค่คนให้กำเนิดเลี้ยงไม่ด้ก็ควรปล่อยไปได้แล้ว ขอบคุณทุกคำเป็นห่วงที่เห็นแก่ตัวนะคะ เรามีความสุขกับการไปเที่ยวคนเดียว สัมผัสธรรมชาติฮีลใจ มากกว่าการอยู่กับครอบครัวบ้านเท่าค่ะ เซฟโซนของเราก็ไปสวรรค์สะแล้วตอนนี้ก็เลยเหนื่อยๆหน่อยค่ะ ใครเข้ามาเห็นเราไม่ต้องการอะไรเลย แค่อยากให้รับรู้นะคะทุกคนเหนื่อยได้ พักผ่อนด้วยนะคะ มีหลายอย่างที่เรายังไม่ได้เล่าเลยไว้เราจะมาแลร์ให้อ่านนะคะ รักตัวเองนะคะ เห็นแก่ตัวหน่อยจะเป็นอะไรไป
อยากออกไปจากครอบครัวที่เป็นอยู่ทุกวันนี
ตั้งแต่เราขึ้นม.1มาได้ทางบ้านก็เริ่มมีปัญหาต่างๆเข้ามา แต่จริงๆก็น่าจะตั้งแต่เราจำความได้ เราใช้ชีวิตแบบไม่ได้คำปรึกษาความพ่อแม่เลย คิดและตัดสินใจด้วยตัวเองมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร เราไม่เคยได้รับคำปรึกษาจากครอบครัวเลย มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราก็คิดนะคะ ว่าเราเกิดมาทำไม มันเหมือนกับว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงเราจริงๆ เรามีพี่สาว1คน อายุห่างกัน4ปีแต่พี่เราและเรา ไม่เคยพูดคุยกันดีๆเลย มีตบดีด่ากันตลอด จากเมื่อก่อนเราจะเป็นคนยอมพี่ มาถึงตอนนี้ เราแทบไม่อยากจะพูดหรือจะเถียงเค้าแล้ว กับเป็นตัวเราที่เงียบกับทุกอย่าง เมื่อก่อนเราโดนที่บ้านด่าว่าเราพูดมาก ทะลึ่งตึงตังบ้างแหละ ไร้สาระบ้างแหละ เราแค่อยากเเชร์สิ่งที่เราเห็น สิ่งที่เราได้รับรู้มาว่า1วันเราทำอะไรบ้าง เราแค่อยากเล่าให้พวกเขาฟัง เราก็เล่าไม่ได้เพราะเค้าไม่ฟังอะไรเลย พ่อแม่เราตามใจเรื่องเรียน แต่ต้องได้เกรดดีๆ ไม่งั้นเราจะโดนเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ เราเกริ่นมายาวมาก55555
สิ่งที่เราเจ็บปวดที่สุดคือ พ่อแม่ทะเลาะกัน แล้วเราอยู่ในเหตุการณ์ทุกครั้ง และจะเป็นเราที่โดนเอาไปเข้าในเรื่อวที่เค้าทะเลาะกัน เรารับความเจ็บปวดต่างๆตั้งแต่จำความได้ เราเคยกลับบ้านดึกแล้วโดนพ่อเอาเข็มขัดฟาดขาเรา5555 แต่ทุกคนค่ะ เราไม่ได้รับคำปลอยโยนจากใครเลยแม้แต่แม่เองก็เข้าข้างพ่อของเรา เราลืมความเจ็บที่ขาไปเลย มันชาที่อกจุกอกไปหมดเลยค่ะ เราเจ็บแค่ไหนเราก็ไม่กล้าพูด เราโทรไปปรึกษาสมาคมสมาริตันค่ะ ปรึกษาดีมาก อยู่เป็นเพื่อนเราจนเราดีขึ้น ไม่ว่าจะทะเลาะกันกี่ครั้งก็จะเป็นเราที่พลางโดนไปด้วย เราก็ทำได้แค่ยอมรับมัน บางทีเราก็เลือกที่จะหันหลังเข้าห้องมานอนฟังเงียบๆ ร้ิงไห้เงียบตลอด ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราร้องไห้แทบทุกวันวันไหนกลับมาจากรร.เหนื่อยก็หลับไปเลยจะได้ไม่ร้อง เราเหนื่อยกับทุกอย่างเลยค่ะทุกคน เราแตกสลายไปหมดแล้วไม่เหลือความเป็นเราเลยจากพวกเค้า แต่ถึงยังไงตอนไปเรียนเราก็ต้องยิ้มรับทุกเรื่องอยู่ดี เราเป็นคนเฟรนลี่ค่ะ แต่บางทีเราก็เฟรนชีเกินไปจนไม่เคยจะปฏิเสธใครเลย เราขี้ใจอ่อน แต่ตอนนี้เรากำลังเข้มแข็ง ยากหน่อยแต่เราจะ ทำได้แน่ๆ เราไม่อยากเจ็บปวดกับพวกเขาแล้ว เราแทบไม่นับถือพวกเขาเลย แต่ยังไงเราก็ยังไงต้องการบางสิ่งจากเค้าอยู่ดี ถึงไม่ได้ความอบอุ่นอย่างน้อยเค้าก็ไม่เคยทำให้เราน้อยหน้าใคร อยากได้อะไรก็จะซื้อมาให้ ฟิลใช้เงินเลี้ยง ที่เหลือจัดการเอง5555 พวกเขาเหนื่อยเราเข้าใจนะคะ แต่เราก็เหนื่อย เราเหนื่อยต่างกันก็ควรเข้าใจกันตรงนี้ เราแค่อยากออกไปจากที่ตรงนี้สักที อยากจบแล้วไปใช้ชีวิตไกลๆ ไม่อยากรับรู้ถึงเค้าเลยค่ะ แม่เป็นคนให้กำเนิดเราก็จริง แต่ชีวิตมันคือของเราไม่ใช่หรอคะ จะว่าเราอกตัญญูก็ได้ แค่คนให้กำเนิดเลี้ยงไม่ด้ก็ควรปล่อยไปได้แล้ว ขอบคุณทุกคำเป็นห่วงที่เห็นแก่ตัวนะคะ เรามีความสุขกับการไปเที่ยวคนเดียว สัมผัสธรรมชาติฮีลใจ มากกว่าการอยู่กับครอบครัวบ้านเท่าค่ะ เซฟโซนของเราก็ไปสวรรค์สะแล้วตอนนี้ก็เลยเหนื่อยๆหน่อยค่ะ ใครเข้ามาเห็นเราไม่ต้องการอะไรเลย แค่อยากให้รับรู้นะคะทุกคนเหนื่อยได้ พักผ่อนด้วยนะคะ มีหลายอย่างที่เรายังไม่ได้เล่าเลยไว้เราจะมาแลร์ให้อ่านนะคะ รักตัวเองนะคะ เห็นแก่ตัวหน่อยจะเป็นอะไรไป