สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ
เราชื่อ เอ (นามสมมุติ) อายุ 27 ปี ปัจจุบันเป็นแม่ค้าออนไลน์ (ลาออกจากงานประจำเมื่อ ธ.ค. ปีที่แล้ว) เราเพิ่งเรียนจบมา 2 ปี กว่า เพราะเราเรียนช้าและซิ่วมาด้วย ทำให้เรียนจบตอนอายุ 24 ย่างเข้า 25 เมื่อตอนเรียนอยู่ เราเรียนด้วยและทำงานด้วย 7 วัน = ไม่มีวันหยุด การใช้ชีวิตของเรา = เรียนเช้า เย็นทำงาน เรียนบ่าย เช้าทำงาน เรียนเต็มวัน วันนั้นลางาน ปิดเทอม = ทำงาน 2 ที่ ส่งตัวเองเรียน กิน ใช้ หาเงินเองทั้งหมด ไม่กระทบที่บ้านซักบาท ชีวิตวนลูปแบบนี้ 4 ปี 9 เดือน สุดท้ายเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับ1 จาก ม. เอกชนแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเราภูมิใจในตัวเองมาก มีความเชื่อมั่นในตัวเองอยู่เต็มเปี่ยม เรียนจบไม่นานก็ได้ทำงานประจำ (เป็นงานประจำออฟฟิศที่แรก) ทำไม่นานเราก็ออกเพราะได้งานอีกที่เป็นบริษัทใหญ่กว่า ทำที่นี่ได้แค่ 10 เดือนเราก็ออกอีก เพราะพอมาทำที่ที่2 มันทำให้เรารู้ตัวว่าเราไม่ชอบงานออฟฟิศ ไม่ชอบงานเอกสาร ไม่ชอบงานหน้าคอม ไม่ชอบงานรูทีน เราออกมาพร้อมเงินเก็บจำนวนหนึ่งที่ไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลย เราออกมาเขว้งแบบสุดๆ มีความรู้สึกว่าไม่อยากทำงาน ไม่อยากเป็นลูกจ้าง-ลูกน้องใครแล้ว เราเลยลองขายของออนไลน์ดูเรื่องรายได้ก็พออยู่ได้ แต่เราก็กลับไม่รู้สึกชอบที่จะทำอยู่ดี ตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองกำลังหลงทาง ไม่รู้ว่าชอบอะไร อยากทำอะไร ถนัดอะไร ทำอะไรแล้วมีความสุข ทำให้พาลคิดไปถึงว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันนะ? แล้วถ้าไม่มีพรุ่งนี้แล้วล่ะจะดีกว่าไหม? ความภูมิใจ ความเชื่อมั่นในตัวเองมันหายไปไหนหมด แล้วมันหายไปตอนไหน? เรารู้ว่าเรามีพ่อแม่ที่แก่ลงทุกวัน วันข้างหน้าเราต้องดูแลท่านให้ดีกว่านี้ แต่เราก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่าแล้วทำไมเราต้องมีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น ชีวิตนี้มันเป็นของเราไม่ใช่หรือ? เราไม่รู้ว่าต่อจากนี้เราควรจะใช้ชีวิตไปในทิศทางไหนในเมื่อเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ไม่ทราบว่ามีใครเคยเจอปัญหา ตั้งคำถาม หรือรู้สึกแบบนี้กันไหมคะ อยากขอคำแนะนำ การจัดการความคิด หรือเหตุผลที่จะมีชีวิตต่อของแต่ละคนหน่อยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบค่ะ
**ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวเรานะคะ เผื่อเป็นประโยชน์ต่อผู้ให้คำปรึกษา
-เราปรับตัวเก่ง เข้ากับคนง่าย แต่เป็นคนรักสันโดษค่ะ
-ชอบอยู่คนเดียว แต่เป็นคนขี้เหงา
-ขี้น้อยใจ เวลาใครไปไหนแล้วไม่ชวนจะน้อยใจมาก แต่พอชวนก็ไม่ไป
-ค่อนข้างเอาแต่ใจ ไม่ชอบถูกบงการ ถึงได้มีความคิดว่าไม่อยากเป็นลูกจ้างใคร
-ไม่ชอบทำอะไรซ้ำซากจำเจ หรืองานรูทีน รวมถึงงานที่นั่งอยู่หน้าคอมทั้งวัน และงานขายออนไลน์ที่มีแต่อะไรซ้ำเดิมเป็นกิจวัตร
-ไม่ชอบแสดงออกหรือการพูดต่อหน้าคนเยอะๆแต่ถ้าให้ทำจะเป็น The show must go on มากๆเหมือนคนที่มีความมั่นใจอยู่เต็ม 100 (ไม่เคยเกี่ยงที่จะทำ)
-เป็นคนคิดมาก คิดเยอะ เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ เช่นกระทู้นี้กว่าเราจะพิมพ์ออกมาได้ต้องใช้เวลากรั่นกรองอยู่นานเกือบ 3 ชม.
-แอบคิดว่าตัวเองเป็น Perfectionist เพราะอะไรที่คิดว่าไม่ดี ไม่สมบูรณ์จะไม่ทำเด็ดขาด จนบางทีได้แต่คิดแต่ไม่ได้ทำเพราะกลัวทำได้ไม่ดี
-มีกำแพงให้กับคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลาแม้จะสนิทแค่ไหนก็ตาม รวมทั้งครอบครัว และแฟน
-บางครั้งเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก มากจนไม่ฟังใคร แต่บางครั้งความมั่นใจ = 0 มันไม่มีจนใคร cheer up ก็ไม่ขึ้น
-เป็นคนที่จัดการความคิดตัวเองไม่ได้ ความคิดไม่มีความเป็นระบบระเรียบอะไรทั้งสิ้น ใน 1 วันสมองคิดแต่อะไรไม่รู้ผสมปนเปกันไปหมดเหมือนหาจุดโฟกัสไม่ได้จนเกิดความเครียด ความกังวล ความเบื่อหน่าย จนบางครั้งรู้สึกว่าไม่อยากต้องตื่นมาคิดอะไรพวกนี้อีกแล้ว
-เป็นคนที่มีนิสัย ความรู้สึก และบุคลิกย้อนแย้นในตัวเองค่อนข้างสูง เช่นที่บอกว่าย้ำคิดย้ำทำแต่ตอนลาออกจากงานตอนนั้นไม่คิดอะไรเลย คิดแค่ว่าไม่ทนแล้ว แต่กับเรื่องอื่นเราจะเป็นคนคิดแล้วคิดอีกคิดจนไม่ได้ทำ รวมถึงเรื่องความมั่นใจที่กล่าวไปในข้างต้นด้วย
-ตอนนี้สนใจอยากทำงานด้านอาสา ช่วยเหลือคน หมาแมว ลงพื้นที่สำรวจ วางแผนทำอะไรต่างๆ ได้ออกไปเจอโลก เจอคน ใช้สมองบ้างเผื่อความคิดฟุ้งซ่านจะออกจากหัวไปบ้าง ใครมีงานแนวนี้ลองแนะนำมาดูได้นะคะ อยากลองดู อยากเมคเฟรนกับสังคมใหม่ๆ คนใหม่ๆ มุมมองชีวิตใหม่ๆ ดูบ้างค่ะ
-หากใครคิดว่าเราควรพบแพทย์ก็สามารถแนะนำได้นะคะ โดยส่วนตัวแล้วเราเคยไปพบจิตแพทย์อยู่ครั้งหนึ่งเป็นลักษณะของคลีนิกชุมชน การไปครั้งนั้นถือเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับเรา คุณหมอไม่ให้เราปิดห้อง ให้เราเล่าเรื่องราวต่างๆต่อหน้าคนอื่นที่นั่งรอคิวเป็นสิบ หลังจากนั้นเราก็ขยาดที่จะไปพบหมอท่านนั้นอีกเลย แต่ถ้าใครมีหมอหรือ ร.พ. แนะนำ ยินดีรับฟังนะคะ
ขอบคุณทุกท่านล่วงหน้าอีกครั้งนะคะที่อ่านจนจบ
ตอนนี้รู้สึกว่าแค่ได้พิมพ์ก็เหมือนได้ทบทวนตัวเองแล้วค่ะ
หากแท็กผิดห้องหรือเกิดความผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?