ก็เข้าใจนะคะที่หลายๆคนชอบพูดว่า 'ถ้าคำพูดคนอื่นมันบั่นทอนจิตใจก็อย่าเก็บมาคิด เปลี่ยนเป็นแรงผลักดันอะไรต่างๆนานา' แต่... นี่คือคำพูดจากคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ เมื่อเราเรียนจบปริญญาตรี ช่วงโควิดก็จะหางานยากหน่อย ก็มาช่วยงานที่บ้านไปก่อน วันดีคืนดีเราพูดกับแม่ว่า ''อยากไปหาสอบงานราชการจัง'' พูดแค่นี้แหล่ะค่ะ แม่ก็พูดกลับมาแบบพูดลอยๆว่า ''มันจะไปสู้กับเค้าได้เหรอ ทั้งหน้าตา ทั้งความรู้'' คือมันช็อคไปเลย แบบตั้งสติน้ำตาคลอเบ้า เดินเข้าห้องนอนแบบเงียบๆ ร้องไห้เงียบๆ คือมันก็จริงที่เราก็ไม่ได้เก่งอะไรมาก และไม่ใช่คนสวย แต่ความคิดความฝันของลูก ที่วันนึงมันอยากจะบินออกไปทำตามความฝัน แล้วโดนพ่อกับแม่ตัดปีก คือไม่ให้กำลังใจแล้วยังตัดกำลังใจกันอีก ทำให้เรารู้สึกอยากทำไรก็ทำเงียบๆคนเดียว ไม่คุย ไม่ปรึกษาใครในบ้าน มันท้อนะคะ คิดแล้วก็บั่นทอนจิตใจ มันลบออกจากหัวไม่ได้เลย เพราะมันออกมาจากปากของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ของเรา กระทู้นี้ขอแค่กำลังใจ แนวคิดการใช้ชีวิตของคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แล้วก็วิธีจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ค่ะ อย่าไปว่าพ่อกับแม่หนูเลย บางทีเค้าอาจจะพูดไม่ทันคิด แต่มันแค่มากระทบกระเทือนจิตใจหนูเท่านั้นเองค่ะ