ผมต้องทำยังไงครับ?

คือเรื่องมันเริ่มมาจากเมื่อประมาณ2-3เดือนก่อนครับ ตอนนั้นผมรู้สึกว่าผมถูกกดดันมาก จนผมร้องไห้ออกมา เเละตอนนั้นผมอยู่ที่รพ. มันเหมือนระเบิดหล่นลงมา ผมหยุดร้องไม่ได้เลย จนต้องเดินไปทั่วรพ.เพื่อสงบสติตัวเอง หลังจากผ่านตอนนั้นมาปัจจุบัน จริงๆเเล้วผมเป็นคนที่ร้องไห้ยากมาก ถ้าจะร้องก็จะร้องเเค่กับพวกคนสำคัญมากๆเสียเท่านั้น เเต่ตั้งเเต่เรื่องนั้นเกิด ผมเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ครับ บางทีเเค่เรื่องเล็กๆน้อยผมก็ร้องไห้ เจอเรื่องกระทบจิตใจนิดหน่อยก็ร้องไห้ ซึ่งผมไม่ได้อยากร้องไห้เลยครับ  บางครั้งต้องทุบหน้าอกตัวเองเพื่อที่จะหยุดซึ่งมันช่วยได้นิดหน่อย เเล้วก็เริ่มมีความคิดไปด้านลบ ผมมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเป็นผมถึงเหนื่อยขนาดนี้ เเต่ก็มีความคิดอีกด้านที่ อายุ14เหนื่อยเเล้วเหรอ โตไปจำทำอะไรได้ จะเลี้ยงครอบครัวได้ยังไง จะเป็นภาระให้ครอบครัวมากกว่านี้อีกรึไง ความคิดในหัวมันเริ่มตีกัน ผมคิดเเบบนี้อยู่ทุกวันเลยครับ ซึ่งเวลาที่ผมไปรร.ไปเจอคนมากๆความคิดพวกนี้จะหายไปขั่วขณะเเต่เมื่อประมาณ3วันก่อน เหมือนกับว่า การที่ผมอยู่กับคนเยอะๆจะไม่ได้ช่วยให้ความคิดพวกนั้นหายไปเเล้ว ในตอนนั้นที่ครูกำลังสอนอยู่ มันก็มีความทรงจำที่ไม่ได้ดีนักผุดขึ้นมาในหัว เเล้วผมก็ร้องไห้ออกมาครับ  ผมต้องกลั้นหายใจถึงจะหยุดร้อง  พอกลับมาบ้าน มันก็ยิ่งเเย่กว่าเดิม ผมไม่เคยเป็นถึงขนาดนี้ผมไม่สามารถเอาความคิดพวกนั้นออกจากหัวได้เลยครับ เเละมันก็เริ่มมีปัญหารุมเร้า มีมาเรื่อยๆ ทีละเรื่องๆ  จนตอนนี้ผมคิดว่าถ้าผมอยู่คนเดียวผมคงไม่ไหวเเน่ๆ ผมอยากเอาความคิดพวกนั้นออกจากหัวครับ ผมไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไง ผมลองหาเพลงฟัง ลองดูซีรีส์ อ่านการ์ตูน ที่ผมเคยชอบทำ เเต่ตอนนี้เรื่องพวกนั้นมันช่วยอะไรผมไม่ได้เลยครับ ผมอยากรู้ว่าผมต้องทำยังไง