2/มิถุนายน/2565
สวัสดีค่ะเราชื่อมิ้งค์ เป็นนักศึกษาปวช.ปี2 การเรียนถือว่าปานกลาง แต่ปัญหาหลัก ๆ เลยคือเราไม่มีเพื่อนค่ะ วันนี้เองเราก็ไม่ได้ไปร.รเพราะเหตุผลนี่ล่ะค่ะ(ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นวันกิจกรรมได้เรียนแค่คาบบ่าย)ทว่าเราก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเรากลัวการอยู่คนเดียวมาก ตอนแรกเราก็คิดว่าไม่เห็นจะเป็นอะไร คนหลายคนหรือใครก็ตามที่เรียนอยู่ก็ประสบปัญหาเดียวกับเราคือคิดในแง่ดีไว้มาก ๆ อ่ะค่ะ แต่เอาเข้าจริง ๆ มันไม่ง่ายงั้นน่ะสิ เราพยายามทำเหมือนไม่ต้องการใครแต่จริง ๆ เราเป็นคนขาดความอบอุ่นมากค่ะ เราไม่ได้อยากมีเพื่อนเยอะแต่เราแค่อยากมีเพื่อนสนิทสักคนที่คอยใส่ใจเรา ซึ่งมันเป็นเป็นไม่ได้แล้วค่ะ เพราะตลอด1ปีการเรียนออนไลน์เรายอมรับว่าเราพลาดมากที่ไม่ได้คุยกับใครเลย คุยก็แค่ถามงาน จนมาร.ร จริง ๆ ไม่มีเพื่อนสนิทเลยเคว้งคว้างอยู่คนเดียว ในหัวก็คิดว่าเขาไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรวะ?
เราอาจขี้ขลาดในการเข้าหาคนอื่น ชวนคุยไม่เก่ง แล้วแถมยังเกิดมาเป็นคนหน้านิ่งด้วย ยิ่งหน้าตอนปกติเหมือนไปโกรธใครมาซึ่งมันเสริมให้เราเป็นคนไม่น่าเข้าหา และซวยอีกเพราะเรามันก็ไม่กล้าเข้าหาใครด้วย แต่ถึงกระนั้นเราก็เคยพยายามอยู่ครั้งหนึ่ง กระทู้ก่อนหน้าเราก็บอกไปแล้ว แต่ขอเล่าอีกครั้ง
วันนั้นเป็นวันที่คุณครูให้ออกไปแนะนำตัวซึ่งพอมาถึงเลขที่เราเราก็บอกหมดเปลือกเลยค่ะ ว่าเราเข้าหาใครไม่เก่ง อย่างงั้นอย่างงี้ ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจ หลังจบเพื่อนก็เข้าหาเราทันทีค่ะ บอกตามตรงว่าเราใจฟูมาก แต่ประเด็นก็คือวันต่อมาก็กลับเข้าโหมดปกติค่ะ เหมือนวันแรกๆไม่มีผิด จริง ๆ จะบอกว่าเราไม่มีเพื่อนก็ไม่เชิงนะเรามีค่ะมีเป็นกลุ่มอยู่4คน ซึ่งตัวเลขก็บอกอยู่แล้วว่าเราเป็นเศษ เราเคยถามพวกเขาค่ะว่าอึดอัดไหมที่มีเราในกลุ่ม เขาก็ตอบว่าไม่ ซึ่งอีเพื่อนกลุ่มนี้นี่แหละค่ะที่ทำให้เรารู้เคว้งคว้างมากกว่าเดิม ไม่สนใจ เมิน ไม่รอ ไม่ถาม มันน่าน้อยใจมาก ๆ ค่ะ แล้วล่าสุดเขาให้จับกลุ่ม4คน เอิ่มซึ่งเราสังหรใจไม่ดีแต่แรกแล้ว เราซึ่งเป็นเศษก็ต้องอยู่กับเศษด้วยกันและไม่รู้เหลือใครบ้าง แต่ที่แน่ ๆ เราซวยซ้ำซวยซ้อนจริง ๆค่ะ ยิ่งทำให้เราสูญเสียความมั่นใจในตอนแรกไปเลย
ความรู้สึกตอนไปร.ร.เราร้องในใจว่าอยากกลับบ้านเหมือนเด็กมากค่ะ แต่เราก็แอบคิดว่านี่มันคือกรรมตาสนองรึเปล่า ช่วงม.ต้น เราก็เคยทำอะไรแย่ ๆ ไว้กับเพื่อนเหมือนกัน พอเรามาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เข้าใจเต็มอกแล้วว่าทำไม
ขอบคุณค่ะ
หากเรายังเป็นแบบนี้ต่อไปเราจะกลายไปเป็นเด็กมีปัญหารึเปล่าคะ
สวัสดีค่ะเราชื่อมิ้งค์ เป็นนักศึกษาปวช.ปี2 การเรียนถือว่าปานกลาง แต่ปัญหาหลัก ๆ เลยคือเราไม่มีเพื่อนค่ะ วันนี้เองเราก็ไม่ได้ไปร.รเพราะเหตุผลนี่ล่ะค่ะ(ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นวันกิจกรรมได้เรียนแค่คาบบ่าย)ทว่าเราก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเรากลัวการอยู่คนเดียวมาก ตอนแรกเราก็คิดว่าไม่เห็นจะเป็นอะไร คนหลายคนหรือใครก็ตามที่เรียนอยู่ก็ประสบปัญหาเดียวกับเราคือคิดในแง่ดีไว้มาก ๆ อ่ะค่ะ แต่เอาเข้าจริง ๆ มันไม่ง่ายงั้นน่ะสิ เราพยายามทำเหมือนไม่ต้องการใครแต่จริง ๆ เราเป็นคนขาดความอบอุ่นมากค่ะ เราไม่ได้อยากมีเพื่อนเยอะแต่เราแค่อยากมีเพื่อนสนิทสักคนที่คอยใส่ใจเรา ซึ่งมันเป็นเป็นไม่ได้แล้วค่ะ เพราะตลอด1ปีการเรียนออนไลน์เรายอมรับว่าเราพลาดมากที่ไม่ได้คุยกับใครเลย คุยก็แค่ถามงาน จนมาร.ร จริง ๆ ไม่มีเพื่อนสนิทเลยเคว้งคว้างอยู่คนเดียว ในหัวก็คิดว่าเขาไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรวะ?
เราอาจขี้ขลาดในการเข้าหาคนอื่น ชวนคุยไม่เก่ง แล้วแถมยังเกิดมาเป็นคนหน้านิ่งด้วย ยิ่งหน้าตอนปกติเหมือนไปโกรธใครมาซึ่งมันเสริมให้เราเป็นคนไม่น่าเข้าหา และซวยอีกเพราะเรามันก็ไม่กล้าเข้าหาใครด้วย แต่ถึงกระนั้นเราก็เคยพยายามอยู่ครั้งหนึ่ง กระทู้ก่อนหน้าเราก็บอกไปแล้ว แต่ขอเล่าอีกครั้ง
วันนั้นเป็นวันที่คุณครูให้ออกไปแนะนำตัวซึ่งพอมาถึงเลขที่เราเราก็บอกหมดเปลือกเลยค่ะ ว่าเราเข้าหาใครไม่เก่ง อย่างงั้นอย่างงี้ ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจ หลังจบเพื่อนก็เข้าหาเราทันทีค่ะ บอกตามตรงว่าเราใจฟูมาก แต่ประเด็นก็คือวันต่อมาก็กลับเข้าโหมดปกติค่ะ เหมือนวันแรกๆไม่มีผิด จริง ๆ จะบอกว่าเราไม่มีเพื่อนก็ไม่เชิงนะเรามีค่ะมีเป็นกลุ่มอยู่4คน ซึ่งตัวเลขก็บอกอยู่แล้วว่าเราเป็นเศษ เราเคยถามพวกเขาค่ะว่าอึดอัดไหมที่มีเราในกลุ่ม เขาก็ตอบว่าไม่ ซึ่งอีเพื่อนกลุ่มนี้นี่แหละค่ะที่ทำให้เรารู้เคว้งคว้างมากกว่าเดิม ไม่สนใจ เมิน ไม่รอ ไม่ถาม มันน่าน้อยใจมาก ๆ ค่ะ แล้วล่าสุดเขาให้จับกลุ่ม4คน เอิ่มซึ่งเราสังหรใจไม่ดีแต่แรกแล้ว เราซึ่งเป็นเศษก็ต้องอยู่กับเศษด้วยกันและไม่รู้เหลือใครบ้าง แต่ที่แน่ ๆ เราซวยซ้ำซวยซ้อนจริง ๆค่ะ ยิ่งทำให้เราสูญเสียความมั่นใจในตอนแรกไปเลย
ความรู้สึกตอนไปร.ร.เราร้องในใจว่าอยากกลับบ้านเหมือนเด็กมากค่ะ แต่เราก็แอบคิดว่านี่มันคือกรรมตาสนองรึเปล่า ช่วงม.ต้น เราก็เคยทำอะไรแย่ ๆ ไว้กับเพื่อนเหมือนกัน พอเรามาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เข้าใจเต็มอกแล้วว่าทำไม
ขอบคุณค่ะ