เป็นที่ถกเถียงกันในครอบครัวมาร่วมครึ่งปีเเล้วว

ลูกชายเราเรียนอยู่ปีสอง อายุสิบเก้าย่างยี่สิบ สูง 185 หนัก 97 กิโล ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่มอปลาย เค้าเป็นเด็กที่ผอมมาก น้ำหนักอยู่ที่ไม่เกิน 75 กิโล เพราะเค้าผอมเราเลยไม่ได้สนใจที่จะปลูกฝังเรื่องการควบคุมน้ำหนัก

ปัญหามันอยู่ที่ตอนที่เริ่มเข้าไปเรียนมหาลัย ช่วงนั้นโควิดกำลังเริ่มระบาด ลูกเราไปอยู่หอ เเต่ก็ต้องเรียนออนไลน์ กินนอนอยู่ในห้อง ไม่เคยได้ออกไปร่วมทำกิจกรรมอะไรกับเพื่อนเลย ปีเเรกหมดไปเค้าเริ่มใหญ่ขึ้นมานึดนึง ไม่เเน่ใจว่าหนักเท่าไหร่ เเต่เรามองว่าสมส่วน ก็ยังคิดว่าไม่ได้เป็นปัญหาอะไร พอขึ้นปีสองเท่านั้นเเหละ ปิดเทอมเเรกกลับมาบ้าน น้ำหนักเข้าดีดขึ้นมาจนน่าตกใจ จนเราต้องนั่งจับเข่าคุยกับเค้าเเบบจริงจัง ตอนที่คุยกับเค้าน่าจะหนักเกินร้อยต้นๆ เเต่ไม่เเน่ใจว่าเท่าไหร่

ปีสองเทอมสอง มหาลัยเปิดให้เด็กได้เรียนในคลาส ได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อน ลูกชายเริ่มเล่นกีฬา เข้ายิม ปัจจุบันน้ำหนักลดลงไปเหลือ 97 กิโล เราก็เข้าใจนะว่า เค้าก็เชื่อฟังเเละเริ่มเปลี่ยนเเปลงตัวเอง เทอมเดียวลดได้เท่านี้ เราก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี เเต่ปัญหามันอยู่พอเถียงกันเรื่องอื่นมันก็จะโยงมาถึงเรื่องการลดน้ำหนักอีกจนได้ ลูกสาวเข้าข้างน้อง เค้าบอกว่าน้องไม่ใช่เด็กเเล้ว ต้องปล่อยให้น้องเป็นไป เราจะไปกำหนดกฏเกนต์อะไรไม่ได้ ลูกสาวบอกว่าน้องไม่ได้อ้วน ต่อไปออกลังกายเพิ่มนิดหน่อยก็จะดูดีเเล้ว เเต่เราก็ยังกลัวว่า ควบคุมตอนนี้มันย่อมดีกว่าปล่อยให้ล่วงเลยจนเกินควบคุมไม่ใช่เหรอ

เราผิดเหรอที่ไม่อยากให้ลูกอ้วน อยากให้เค้าสมส่วน อยากให้เค้าคล่องตัว ไม่อยากให้ชีวิตเค้าในวันข้างหน้าไม่ต้องทนทุกข์อยู่กับโรคภัยที่อาจจะเกิดขึ้นเมื่อเค้าอายุมากขึ้น ตอนที่ลูกสาวเราอยู่มอต้น ต้นขาเค้าเริ่มใหญ่ เราเเนะนำเเละควบคุมอาหาร ปลูกฝังให้ออกกำลังกายเป็นกิจวัตร ปัจจุบัน ลูกสาวออกกำลังกายทุก 3-4 วันต่ออาทิตย์ ปัจจุบันเค้าอายุ 25 ใส่อะไรก็สวย เราอยากให้ลูกชายเราเป็นเเบบพี่ เราผิดจริงๆเหรอ ที่ไม่อยากให้ลูกอ้วน หรือว่าชีวิตนี้เป็นของลูก เค้าโตเเล้ว จะกินอะไรมันก็เป็นเรื่องของเค้า บางคนบอกว่า ปล่อยให้เค้าเป็นไป เพราะมันคือชีวิตของเค้า เเต่เราก็เถียงว่า เราเป็นเเม่ มันใช่เเล้วเหรอที่เห็นลูกทำผิดเเล้วจะไม่ห้าม

เราเชื่อนะว่า เราจะปลูกฝังให้เค้ารักตัวเอง เเละดูเเลตัวเองให้ดีได้ เเต่เราก็ยังมีคำถามที่คาใจ ลูกอ้วน มันเป็นเรื่องของลูกจริงๆเหรอ พ่อเเม่ควรปล่อยให้เค้าเป็นไปยังงั้นเหรอ เพราะว่าเค้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่เเล้ว เราควรปล่อยให้เค้าคิดเองเเล้วจริงๆเหรอ เวลาที่เราเห็นเด็กอ้วนเดินอุ้ยอ้าย เราเเอบคิดนะว่า พ่อเเม่เค้าคิดว่ามันเป็นเรืองธรรมดาจริงๆเหรอ

ไม่ขอดราม่านะคะ เพราะทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะรักเค้า อยากให้เค้ามีความสุข รักร่างกายตัวเอง ไม่อยากให้เค้าโดนสังคมล้อ (มันเป็นเริ่องจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้) เด็กสมัยนี้เป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะ โรคซึมเศร้าเกิดจากการที่เด็กไม่มีความสุขในชีวิต ไม่มีความภูมิใจในตัวเอง เราอยากให้เค้าเติบโตมาอย่างมีความสุขก็เท่านั้นเองค่ะ