ล. วิลิศมาหรา


ทันใดนั้นเองก็ต้องเบิกตาโต เมื่อเห็นว่าเบื้องหน้ามีชายท่าทางงามสง่า ในเครื่องแต่งกายอันสวยงามตระการตา ประดับสร้อยสังวาลแพรวพราว สวมมงกุฎนาคราช นั่งอยู่บนบัลลังก์สีทองสุกปลั่ง มะลังเมลืองไปด้วยเพชรนิลจินดา ส่องประกายวูบวาบ สองข้างบัลลังก์คือแถวชายหญิงในเครื่องแต่งกายหรูหรา นอกนั้นก็เป็นชายฉกรรจ์ที่ดูแล้วต้องเป็นทหารองครักษ์ เพราะต่างมีร่างกายกำยำสูงใหญ่ หน้าตาดุดัน ในมือถืออาวุธครบครัน ทั้งดาบ หอก และธนู เหมือนคอยยืนอารักขาความปลอดภัยให้กับชายคนนั้นอยู่ 

หันไปมองรอบตัวก็พบว่าเป็นท้องพระโรงของวังอันใหญ่โตโอฬาร ประดับประดาไปด้วยอัญมณีมีค่านับไม่ถ้วน เสียงชายบนบัลลังก์ตวาดถามขึ้นว่า

“เจ้ามนุษย์ พวกเจ้าบังอาจล่วงล้ำเข้ามาถึงในวังของข้าได้ยังไง!”

นาคินกับอนันต์ตกใจเสียงอันทรงพลังอำนาจ พากันยืนตัวสั่น เพราะความหวั่นเกรงต่อท่าทางอันเต็มไปด้วยสง่าราศีของชายผู้นี้

“พวกผมเข้ามาทางอุโมงค์ครับ” นาคินตัดสินใจก้มหน้าลงตอบ เขาหวาดกลัวจนไม่กล้าสบสายตากับคนถาม

“อุโมงค์ไม่เคยเปิดให้ใครผ่านเข้ามา ใครมันบังอาจเปิดให้เจ้ามนุษย์สองคนนี้เข้ามา!” เสียงตวาดก้องจนทั้งห้องสั่นสะท้านดังขึ้นมาอีก