อยากได้วิธีคิด วิธีทำใจ ที่ทำให้หายคับแค้นข้องใจในตัวแม่ของเราเอง ช่วยเราทีค่ะ

มีหลายเรื่องสะสม ในช่วงเวลาที่ชีวิตย่ำแย่มากๆ แต่แม่ของเรานอกจากจะไม่ให้กำลังใจ ยังย่ำยีจิตใจเรา ใช้อารมณ์เกรี้ยวกราด หรือว่าเราอย่างรุนแรง ไม่เคยรับฟังเราเลย ในขณะที่เรากำลังย่ำแย่เพราะหาทางช่วยทุกคนให้ดีขึ้น จนกลายเป็นเหมือนว่าเรา บีบคั้นให้ทุกคนลุกขึ้นยืน ทั้งที่เราเลือกทางที่พวกเขาจะเดินได้แบบสบายๆ แล้ว

และในความเป็นแม่ลูกกัน เราไม่ได้อยากโกรธแค้นแม่ แต่พอเข้าใกล้แม่ หรือมีอะไรมากระทบใจ จะทำให้เราสติหลุดทันที ความทรงจำจะทยอยออกมาทีละเรื่องๆๆๆ แล้วทำให้เราพูดจารุนแรงกับแม่อย่างนี้ทุกครั้งในระยะหลัง

เราเองก็ไม่สบายใจ เราอยากหายความรู้สึกตรงนี้ แต่ติดตรงที่ว่า เรารู้ว่า "แม่เราไม่เคยคิดว่าตัวเขาเองผิดอะไร" ทุกเรื่องเราคือคนผิดคนเดียวทั้งสิ้น ขณะที่ใจเราเองก็ปฏิเสธว่า เราไม่น่าเป็นคนผิดในเรื่องนี้ เราค่อนข้างมั่นใจว่าเราไม่ใช่จุดเริ่มต้นที่แท้จริงของเรื่องนี้ เราคือเหยื่อด้วยซ้ำไป

ในอีกมุมหนึ่งเราไม่คิดอยากโทษใคร และไม่อยากคิดว่าความขัดแย้งนี้คือเวรกรรมตามมา เพราะแม่เรากับยายเราก็บาดหมางกันบ่อย ทะเลาะกันมาตั้งแต่สมัยไหนแล้วก็ไม่รู้ ที่สำคัญคือแม่เราเองก็ว่ายายแรงๆ เหมือนกัน

เราไม่อยากให้ทุกอย่างต้องวนลูปมาเป็นเช่นนี้เลย แต่อย่างที่บอก พอเข้าใกล้แล้ว ความคับแค้นที่สะสมไว้จะมากองรวมกันทันทีแล้วระเบิดได้ง่ายมาก

ถ้าหากใครพอจะให้วิธีคิด วิธีทำใจ ที่ทำให้ใจเรายอมรับและออกจากความคับแค้นนี้ได้ ได้โปรดช่วยเราที บางทีถ้อยคำของคุณอาจปลดปล่อยเราได้