สวัสดีครับ อันนี้เป็นกระทู้แรกของผมเลยครับ แฮะๆ
ยังไงก็ขอแนะนำตัวสั้นๆนะครับ ผมชื่อไกด์ อายุ 20 เมษานี้ 21 ครับ จบปวช ติดมหาลัยในรุ่น63 และซิ่วออกมาในรุ่น 64 ครับ
คราวๆคือ เหตุผลที่ซิ่วเพราะว่าไปหาจิตแพทย์แล้วพบว่าป่วยเป็นซึมเศร้าเรื้อรังครับ โดยอาการคือเครียด คิดมาก วิตกกังวล มองโลกในแง่ร้าย และพยายามฆ่าตัวตายครับ เลยซิ่วออกมาเพื่อมารักษาครับ
ในช่วงแรก พอทราบเลยโทรไปหาคุณพ่อก่อน ก็โดนตอกกลับมาว่า "บ้าไปแล้ว ไปตรวจทำไม รู้มั้ยโรคแบบนี้มันไม่มีจริงหมอแค่ถามๆละก็บอกว่าเป็นแล้วก็เอาเงินแค่นั้น จะไปหาทำไม"
เท่านั้นแหละครับ ดิ่ง deep ไปเลยจนต้องขอร้องให้น้าช่วยพูดให้เขาเข้าใจหน่อยว่าผมไม่ได้บ้านะ มันมีจริงๆ (น้าผมเป็นคนพาไปหาหมอน่ะครับ) พอน้าไปคุยคุณพ่อก็ยอมมาคุยเพื่อให้ผมสบายใจขึ้น ณ จุดๆนั้นผมไม่มองเลยว่าเขาจะมาคุยเพราะว่าเข้าใจจริงๆหริอแค่อยากให้ผมดีขึ้นเท่านั้นเอง ตัดสินใจซิ่วเพื่อไปเยียวยาจิตใจกับครอบครัว
แต่ประเด็นคือช่วงที่ผมกลับมาจากซิ่วมหาลัยเป็นช่วงวันรวมญาติพอดี โดนด่าสารพัดเลยครับ T T บ้าไปแล้ว โรคนี้ไม่มีจริง ไร้สาระ ขี้แพ้ว่ะ กระจอกว่ะ จนบางคนคิดเลยว่าเนี้ยเพราะน้าคนนั้นที่พาผมไปหาจิตแพทย์เลยทำให้ผมเป็นแบบนี้ จนผมรู้สึกผิดจนไม่กล้าทักไปหาน้าเขาอีกเลยครับ
มาอยู่ก็คือไม่มีใครเข้าใจเลยครับ อยากปรึกษาอะไร เก็บกดอะไร ก็มักจะเจอคำเดิมๆ "เลิกคิดมากสิ" "จะคิดอะไรนักหนา" จนเป็นในรูปแบบนี้วนลูป พอผมต้องไปหาหมอีกครั้ง(ตอนอยู่กรุงเทพน้าพาไปน่ะครับ)พอมาอยู่กับครอบครัวเขากลับบอกว่า "เนี้ยอยู่กับพ่อเนี้ยเดียวก็หายไม่ต้องไปคิดอะไรมัน หมอก็ไม่ต้องหาเปลืองเงิน" สรุปก็ไม่ได้ไปแล้วก็ขาดยามา10เดือนแล้วครับ T T
ส่วนทางคุณแม่ *ชี้แจงนิดนึง คุณพ่อกับคุณแม่แยกทางกันน่ะครับ*
ด้วยความที่ผมนั้นเห็นแม่เศร้าหลายครั้ง ตั้งแต่ผมทำร้ายร่างกาย ก้านคอ โดนต่อยจนตาบวมเขียว หรือแม้กระทั่งพาผมไปขอยืมเงินญาติบอกถ้าไม่ได้จะพาผมไปโดดน้ำตาย หรือตอนที่จับได้ว่าพ่อมีชู้ละก็มากอดผมและชวนผมไปฆ่าตัวตาย จำได้หมดเลยครับ เลยไม่อยากให้เขาต้องมาเหนื่อยอะไรกับผมมาก ผมเลยเลือกที่จะไม่ติดต่อแม่เท่าไหร่ แต่บอกแม่นะครับว่าผมป่วยซึมเศร้านะแต่ก็...ไม่เข้าใจเหมือนกัน เขาจะบอกว่า "เนี้ยทุกคนก็เป็นโรคนี้นะ" อะไรทำนองนี้แบบผมจับใจความไม่ได้แต่น่าจะเชิงว่าทุกคนก็เครียดเป็นเหมือนกันละก็ไม่ต้องคิดมาก (?) ผมเลย "อะ ไม่เป็นไร" ไม่อยากอะไรกับแม่มาก เข้าใจว่าเขาเหนื่อยนะ แต่แม่เนี้ยมีอะไรคือบอกผมหมดเลย เช่น เดินล้มโทรมาบอกเนี้ยวันนี้แม่ล้ม บลาๆ คือผมเป็นห่วงอยู่แล้วไง มาบอกงี้คือหนักเลยผมห่วง วิตกกังวลจนไปคิดนู้นนี้นั้นสารพัดเลย ฮืออ
เคยลองเปิดใจคุยจริงๆจังๆกับเขาครั้งนึงจว่าผมไม่ไหวแล้วนะ ซึมเศร้ามันกินตัวไปแล้ว โดนทั้งฝ่ายพ่อ ฝ่ายแม่บอกเหมือนกันเลยครับ "ซึมเศร้าอะไร เพ้อเจ้อ" "เนี้ยคนเป็นซึมเศร้าเขาไม่มาคุยกับคนอื่น มายิ้มให้คนอื่นเห็นหรอก" "คนเป็นซึมเศร้าเขาจะอยู่โดดๆไปเลยไม่มาสนใจ ไม่มาเล่นกับคนอื่นแบบนี้หรอก"
คือผมเป็นคนที่....จะว่ายังไงดีล่ะด้วยความที่ตอนเด็กก็เห็นครอบครัวเครียดอยู่แล้วผมเลยไม่อยากแสดงด้านเครียดออกมาให้คนอื่นเห็นน่ะครับ เลยพยายามยิ้ม พยายามเป็นคนที่เข้ากับทุกคนได้ ปิดตัวตนในจิตใจน่ะครับ แต่ดูเหมือนปิดดีเกินไป เขาเลยเอามุมนั้นมาเป็นตัววางเลยว่า เนี้ยถ้าพูดถึงไกด์นะ ไกด์ต้องเป็นคนแบบนี้นะ แบบนี้นะ ไม่ใช่แบบนี้ จน..ครับ ผมท้อแล้ว
จนตอนนี้ผมแย่มากๆครับ นอนไม่หลับ นอนแล้วเห็นภาพหลอน(ภาพในอดีต ช่วงพ่อแม่ทะเลาะกัน ตัวเองโดนบูลลี่ทางร่างกาย จิตใจ) วิตกกังวลตลอดเวลา คิดมากตลอดเวลา มองโลกในแง่ร้าย มองในแง่ร้ายในแบบที่ว่าใครเข้าหาผม ผมจะต้องมองเขาในแง่ร้ายตลอด ละตัวเองก็หนีออกมา ไม่มีสมาธิเรียน เรียนไม่เข้าหัว เพราะจะโฟกัสอะไร ความเครียด คำพูด เหตุการณ์ ต่างๆในอดีตมาแทนที่จนไม่สามารถจริงๆครับ ผมพยายามแล้ว ซิ่วมา 1 ปี ก็กะว่า เอาว๊า ตัวเองต้องรักตัวเองมากขึ้นนะ จะไม่กลับไปฆ่าตัวตายแล้วนะ สรุปมันแย่กว่าเดิม อยากตายในทุกๆวัน ถ้าไม่ติดว่าผมมาอยู่กับเพื่อนเพื่อพักใจ ผมทำไปแล้วครับ (ที่ไม่ทำเพราะรู้ว่าถ้าผมฆ่าตัวตายตอนอยู่กับเพื่อน ญาติๆครอบครัวผมจะต้องมาด่าครอบครัวเพื่อนแน่ๆครับ)
ตอนนี้ผมควรทำยังไงดีครับ อยากพาคุณพ่อไปหาจิตแพทย์ด้วยแต่เขาน่าจะไม่ยอม T T ใจที่คิดว่าอยากจะหายในปีนี้ละเริ่มเรียนใน65ก็พัง ถึงติดก็คงมี2กรณีคือ ไม่ซิ่ว ก็คือ ฆ่าตัวตายแบบไม่รู้สึกอะไรแล้ว และถ้าไปบอกว่ายังไม่พร้อมเรียนอีกเขาคงไล่ส่งโดยไม่ฟังเหตุผลแน่ๆครับ
สุดท้ายผมขอบคุณทุกๆคนที่มาอ่านมากๆเลยนะครับ และก็ต้องขอโทษด้วยที่อาจจะพิมพ์งงๆหรือขยายความกับคำว่า ภาพหลอน เหตุการณ์ในอดีต ไม่ได้หมดนะครับ เพราะถ้าให้เล่าจริงๆก็คือยาววววววววว ครับ แต่ถ้าใครอยากรับฟังเพื่อเห็นผมได้มากขึ้นผมยินดีหลังไมค์เหล่าเหตุการณ์ตั้งแต่อายุ 4 ขวบ ยัน 20 ได้ครับ
ขอบคุณมากๆครับทุกคน
อยากหายซึมเศร้า....แต่ครอบครัวไม่เข้าใจ
ยังไงก็ขอแนะนำตัวสั้นๆนะครับ ผมชื่อไกด์ อายุ 20 เมษานี้ 21 ครับ จบปวช ติดมหาลัยในรุ่น63 และซิ่วออกมาในรุ่น 64 ครับ
คราวๆคือ เหตุผลที่ซิ่วเพราะว่าไปหาจิตแพทย์แล้วพบว่าป่วยเป็นซึมเศร้าเรื้อรังครับ โดยอาการคือเครียด คิดมาก วิตกกังวล มองโลกในแง่ร้าย และพยายามฆ่าตัวตายครับ เลยซิ่วออกมาเพื่อมารักษาครับ
ในช่วงแรก พอทราบเลยโทรไปหาคุณพ่อก่อน ก็โดนตอกกลับมาว่า "บ้าไปแล้ว ไปตรวจทำไม รู้มั้ยโรคแบบนี้มันไม่มีจริงหมอแค่ถามๆละก็บอกว่าเป็นแล้วก็เอาเงินแค่นั้น จะไปหาทำไม"
เท่านั้นแหละครับ ดิ่ง deep ไปเลยจนต้องขอร้องให้น้าช่วยพูดให้เขาเข้าใจหน่อยว่าผมไม่ได้บ้านะ มันมีจริงๆ (น้าผมเป็นคนพาไปหาหมอน่ะครับ) พอน้าไปคุยคุณพ่อก็ยอมมาคุยเพื่อให้ผมสบายใจขึ้น ณ จุดๆนั้นผมไม่มองเลยว่าเขาจะมาคุยเพราะว่าเข้าใจจริงๆหริอแค่อยากให้ผมดีขึ้นเท่านั้นเอง ตัดสินใจซิ่วเพื่อไปเยียวยาจิตใจกับครอบครัว
แต่ประเด็นคือช่วงที่ผมกลับมาจากซิ่วมหาลัยเป็นช่วงวันรวมญาติพอดี โดนด่าสารพัดเลยครับ T T บ้าไปแล้ว โรคนี้ไม่มีจริง ไร้สาระ ขี้แพ้ว่ะ กระจอกว่ะ จนบางคนคิดเลยว่าเนี้ยเพราะน้าคนนั้นที่พาผมไปหาจิตแพทย์เลยทำให้ผมเป็นแบบนี้ จนผมรู้สึกผิดจนไม่กล้าทักไปหาน้าเขาอีกเลยครับ
มาอยู่ก็คือไม่มีใครเข้าใจเลยครับ อยากปรึกษาอะไร เก็บกดอะไร ก็มักจะเจอคำเดิมๆ "เลิกคิดมากสิ" "จะคิดอะไรนักหนา" จนเป็นในรูปแบบนี้วนลูป พอผมต้องไปหาหมอีกครั้ง(ตอนอยู่กรุงเทพน้าพาไปน่ะครับ)พอมาอยู่กับครอบครัวเขากลับบอกว่า "เนี้ยอยู่กับพ่อเนี้ยเดียวก็หายไม่ต้องไปคิดอะไรมัน หมอก็ไม่ต้องหาเปลืองเงิน" สรุปก็ไม่ได้ไปแล้วก็ขาดยามา10เดือนแล้วครับ T T
ส่วนทางคุณแม่ *ชี้แจงนิดนึง คุณพ่อกับคุณแม่แยกทางกันน่ะครับ*
ด้วยความที่ผมนั้นเห็นแม่เศร้าหลายครั้ง ตั้งแต่ผมทำร้ายร่างกาย ก้านคอ โดนต่อยจนตาบวมเขียว หรือแม้กระทั่งพาผมไปขอยืมเงินญาติบอกถ้าไม่ได้จะพาผมไปโดดน้ำตาย หรือตอนที่จับได้ว่าพ่อมีชู้ละก็มากอดผมและชวนผมไปฆ่าตัวตาย จำได้หมดเลยครับ เลยไม่อยากให้เขาต้องมาเหนื่อยอะไรกับผมมาก ผมเลยเลือกที่จะไม่ติดต่อแม่เท่าไหร่ แต่บอกแม่นะครับว่าผมป่วยซึมเศร้านะแต่ก็...ไม่เข้าใจเหมือนกัน เขาจะบอกว่า "เนี้ยทุกคนก็เป็นโรคนี้นะ" อะไรทำนองนี้แบบผมจับใจความไม่ได้แต่น่าจะเชิงว่าทุกคนก็เครียดเป็นเหมือนกันละก็ไม่ต้องคิดมาก (?) ผมเลย "อะ ไม่เป็นไร" ไม่อยากอะไรกับแม่มาก เข้าใจว่าเขาเหนื่อยนะ แต่แม่เนี้ยมีอะไรคือบอกผมหมดเลย เช่น เดินล้มโทรมาบอกเนี้ยวันนี้แม่ล้ม บลาๆ คือผมเป็นห่วงอยู่แล้วไง มาบอกงี้คือหนักเลยผมห่วง วิตกกังวลจนไปคิดนู้นนี้นั้นสารพัดเลย ฮืออ
เคยลองเปิดใจคุยจริงๆจังๆกับเขาครั้งนึงจว่าผมไม่ไหวแล้วนะ ซึมเศร้ามันกินตัวไปแล้ว โดนทั้งฝ่ายพ่อ ฝ่ายแม่บอกเหมือนกันเลยครับ "ซึมเศร้าอะไร เพ้อเจ้อ" "เนี้ยคนเป็นซึมเศร้าเขาไม่มาคุยกับคนอื่น มายิ้มให้คนอื่นเห็นหรอก" "คนเป็นซึมเศร้าเขาจะอยู่โดดๆไปเลยไม่มาสนใจ ไม่มาเล่นกับคนอื่นแบบนี้หรอก"
คือผมเป็นคนที่....จะว่ายังไงดีล่ะด้วยความที่ตอนเด็กก็เห็นครอบครัวเครียดอยู่แล้วผมเลยไม่อยากแสดงด้านเครียดออกมาให้คนอื่นเห็นน่ะครับ เลยพยายามยิ้ม พยายามเป็นคนที่เข้ากับทุกคนได้ ปิดตัวตนในจิตใจน่ะครับ แต่ดูเหมือนปิดดีเกินไป เขาเลยเอามุมนั้นมาเป็นตัววางเลยว่า เนี้ยถ้าพูดถึงไกด์นะ ไกด์ต้องเป็นคนแบบนี้นะ แบบนี้นะ ไม่ใช่แบบนี้ จน..ครับ ผมท้อแล้ว
จนตอนนี้ผมแย่มากๆครับ นอนไม่หลับ นอนแล้วเห็นภาพหลอน(ภาพในอดีต ช่วงพ่อแม่ทะเลาะกัน ตัวเองโดนบูลลี่ทางร่างกาย จิตใจ) วิตกกังวลตลอดเวลา คิดมากตลอดเวลา มองโลกในแง่ร้าย มองในแง่ร้ายในแบบที่ว่าใครเข้าหาผม ผมจะต้องมองเขาในแง่ร้ายตลอด ละตัวเองก็หนีออกมา ไม่มีสมาธิเรียน เรียนไม่เข้าหัว เพราะจะโฟกัสอะไร ความเครียด คำพูด เหตุการณ์ ต่างๆในอดีตมาแทนที่จนไม่สามารถจริงๆครับ ผมพยายามแล้ว ซิ่วมา 1 ปี ก็กะว่า เอาว๊า ตัวเองต้องรักตัวเองมากขึ้นนะ จะไม่กลับไปฆ่าตัวตายแล้วนะ สรุปมันแย่กว่าเดิม อยากตายในทุกๆวัน ถ้าไม่ติดว่าผมมาอยู่กับเพื่อนเพื่อพักใจ ผมทำไปแล้วครับ (ที่ไม่ทำเพราะรู้ว่าถ้าผมฆ่าตัวตายตอนอยู่กับเพื่อน ญาติๆครอบครัวผมจะต้องมาด่าครอบครัวเพื่อนแน่ๆครับ)
ตอนนี้ผมควรทำยังไงดีครับ อยากพาคุณพ่อไปหาจิตแพทย์ด้วยแต่เขาน่าจะไม่ยอม T T ใจที่คิดว่าอยากจะหายในปีนี้ละเริ่มเรียนใน65ก็พัง ถึงติดก็คงมี2กรณีคือ ไม่ซิ่ว ก็คือ ฆ่าตัวตายแบบไม่รู้สึกอะไรแล้ว และถ้าไปบอกว่ายังไม่พร้อมเรียนอีกเขาคงไล่ส่งโดยไม่ฟังเหตุผลแน่ๆครับ
สุดท้ายผมขอบคุณทุกๆคนที่มาอ่านมากๆเลยนะครับ และก็ต้องขอโทษด้วยที่อาจจะพิมพ์งงๆหรือขยายความกับคำว่า ภาพหลอน เหตุการณ์ในอดีต ไม่ได้หมดนะครับ เพราะถ้าให้เล่าจริงๆก็คือยาววววววววว ครับ แต่ถ้าใครอยากรับฟังเพื่อเห็นผมได้มากขึ้นผมยินดีหลังไมค์เหล่าเหตุการณ์ตั้งแต่อายุ 4 ขวบ ยัน 20 ได้ครับ
ขอบคุณมากๆครับทุกคน