ล. วิลิศมาหรา
ในปี พ.ศ. 2510 เป็นปีที่ครูปราโมทย์เพิ่งได้บรรจุเป็นข้าราชการครูที่โรงเรียนบ้านปงอ้อ ซึ่งเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ในหมู่บ้านหลังเขา อยู่ติดกับชายป่าทางภาคอีสาน ทั้งโรงเรียนมีครูเพียงสามคน คือครูแสวงซึ่งเป็นครูใหญ่ ครูสายใจเมียครูแสวง และครูสมบูรณ์ ครูผู้ชายอีกคนหนึ่งเท่านั้นเอง
วันที่ปราโมทย์มาถึงโรงเรียนเป็นวันแรกนั้น ขณะครูหนุ่มขับขี่รถมอเตอร์ไซค์วิบากมาตามถนนที่ไม่ต่างจากทางเกวียน และกำลังสับสนกับเส้นทาง ที่มีทางแยกไปหลายทาง ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มลง ไม่นานเม็ดฝนก็โปรยปรายลงมา ชายหนุ่มลดความเร็วรถลง เขาเห็นปากถ้ำแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกล จึงตัดสินใจเลี้ยวรถไปหลบฝนที่นั่น
ปากถ้ำไม่กว้างเท่าใด เขาจอดรถไว้หน้าปากถ้ำ ตรงจุดที่พอจะหลบฝนได้ ลงจากรถมาสำรวจดูความเสียหายของข้าวของที่พกมา พบว่ายังอยู่ดี ถอดหมวกกันน็อกแบบเต็มใบออก เสื้อผ้าที่ใส่เปียกโชกไปหมด ข้างนอกฝนหนาเม็ดมากขึ้นทุกที บรรยากาศมืดสลัวลงจนมองเห็นอะไรไม่ชัด สายฟ้าแลบแปลบปลาบ สลับกับเสียงฟ้าร้องครวญครางดังเป็นระยะ ชายหนุ่มนั่งลงบนก้อนหินหน้าปากถ้ำ รอเวลาให้ฝนหยุดตก รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง อากาศที่นี่ดูหนาวเย็นลงอย่างประหลาด
“เอาผ้านี่เช็ดตัวหน่อยไหมจ๊ะ โดนฝนมาแบบนี้ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
ปราโมทย์สะดุ้งขึ้นทั้งตัว เมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงนุ่ม ๆ ทักมาจากทางด้านหลัง เขาหันไปมองก่อนตกตะลึง เมื่อหันไปเจอผู้หญิงวัยสาวคนหนึ่ง เธอยืนห่างจากเขาไปเพียงไม่ถึงวา รูปร่างหน้าตาจัดว่าเป็นคนสวยเลยทีเดียว ในมือถือผ้าขนหนูผืนหนึ่งยื่นส่งให้ ฟ้าคำรามครืนใหญ่ ตามมาด้วยสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงที่ไหนสักแห่ง แสงสว่างวาบขึ้น ส่องให้เห็นใบหน้าขาว ๆ ของหญิงสาวลึกลับ หล่อนกำลังส่งยิ้มให้เขา โดยไม่มีท่าทีสะทกสะท้านไปกับเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นข้างนอกเลย ปราโมทย์รู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงที่ไหนเข้ามาอยู่ในถ้ำคนเดียว...
รับผ้าเธอมาซับน้ำฝนตามร่างกาย เข้าใจว่าเธอเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่ออกมาหาของป่า พอดีเจอฝน เลยเข้ามาหลบฝนอยู่ในถ้ำก่อน เธอคงอยู่ในนี้ก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามา ซึ่งคำตอบของเธอก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อส้ม ออกมาหาหน่อไม้ไปทำอาหารให้เขากินนั่นเอง คำตอบของหญิงสาวทำเอาครูหนุ่มซึ้งในน้ำใจของชาวบ้านป่าขึ้นมาทันที
“พ่อผู้ใหญ่ถมประกาศมาหลายวันแล้วจ้ะ บอกว่ามีจะครูคนใหม่มาสอนหนังสือที่นี่ ชื่อครูปราโมทย์ ครูจะมาวันนี้ ปงอ้อมันไกล เข้ามายาก ไม่ค่อยมีใครเข้ามากันหรอกจ้ะ ฉันเห็นครูก็รู้ว่าต้องเป็นครูคนใหม่แน่ ๆ”
ได้ยินที่หญิงสาวพูด ชายหนุ่มก็ยิ้มดีใจ การเริ่มต้นทำงานของตนที่นี่คงไม่น่าหนักใจเท่าไหร่นัก วันนั้นเขาจึงพาส้มซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ขับขี่กลับมาหมู่บ้านด้วยกัน และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ครูปราโมทย์ก็เฝ้าคิดถึงแต่หญิงสาวผู้มีดวงหน้างามน่ารัก รู้สึกติดใจในความสะสวยอ่อนหวานของเธออย่างประหลาด หนุ่มสาวทั้งคู่มีโอกาสได้พบกันอีกหลายครั้ง และแต่ละครั้งเธอก็เพิ่มความน่ารักมากยิ่งขึ้นทุกครั้งไป จนเขาหลงรักเธอ และตัดสินใจจะขอเธอเป็นแฟน เขาขอให้ครูสมบูรณ์ช่วยพาเขาไปหาแม่เธอ หวังจะเข้าตามตรอกออกตามประตู สารภาพกับครูรุ่นพี่ตามตรงว่า แอบสนใจเธอ แต่ครูสมบูรณ์กลับมีท่าทีอิดออด
“มีบางอย่างที่พี่อยากให้โมทย์รู้ไว้เสียก่อนจะไปเล่นสาวบ้านนี้”
(มีต่อ)
อาถรรพ์รักทายาทปอบ
ในปี พ.ศ. 2510 เป็นปีที่ครูปราโมทย์เพิ่งได้บรรจุเป็นข้าราชการครูที่โรงเรียนบ้านปงอ้อ ซึ่งเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ในหมู่บ้านหลังเขา อยู่ติดกับชายป่าทางภาคอีสาน ทั้งโรงเรียนมีครูเพียงสามคน คือครูแสวงซึ่งเป็นครูใหญ่ ครูสายใจเมียครูแสวง และครูสมบูรณ์ ครูผู้ชายอีกคนหนึ่งเท่านั้นเอง
วันที่ปราโมทย์มาถึงโรงเรียนเป็นวันแรกนั้น ขณะครูหนุ่มขับขี่รถมอเตอร์ไซค์วิบากมาตามถนนที่ไม่ต่างจากทางเกวียน และกำลังสับสนกับเส้นทาง ที่มีทางแยกไปหลายทาง ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มลง ไม่นานเม็ดฝนก็โปรยปรายลงมา ชายหนุ่มลดความเร็วรถลง เขาเห็นปากถ้ำแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกล จึงตัดสินใจเลี้ยวรถไปหลบฝนที่นั่น
ปากถ้ำไม่กว้างเท่าใด เขาจอดรถไว้หน้าปากถ้ำ ตรงจุดที่พอจะหลบฝนได้ ลงจากรถมาสำรวจดูความเสียหายของข้าวของที่พกมา พบว่ายังอยู่ดี ถอดหมวกกันน็อกแบบเต็มใบออก เสื้อผ้าที่ใส่เปียกโชกไปหมด ข้างนอกฝนหนาเม็ดมากขึ้นทุกที บรรยากาศมืดสลัวลงจนมองเห็นอะไรไม่ชัด สายฟ้าแลบแปลบปลาบ สลับกับเสียงฟ้าร้องครวญครางดังเป็นระยะ ชายหนุ่มนั่งลงบนก้อนหินหน้าปากถ้ำ รอเวลาให้ฝนหยุดตก รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง อากาศที่นี่ดูหนาวเย็นลงอย่างประหลาด
“เอาผ้านี่เช็ดตัวหน่อยไหมจ๊ะ โดนฝนมาแบบนี้ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
ปราโมทย์สะดุ้งขึ้นทั้งตัว เมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงนุ่ม ๆ ทักมาจากทางด้านหลัง เขาหันไปมองก่อนตกตะลึง เมื่อหันไปเจอผู้หญิงวัยสาวคนหนึ่ง เธอยืนห่างจากเขาไปเพียงไม่ถึงวา รูปร่างหน้าตาจัดว่าเป็นคนสวยเลยทีเดียว ในมือถือผ้าขนหนูผืนหนึ่งยื่นส่งให้ ฟ้าคำรามครืนใหญ่ ตามมาด้วยสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงที่ไหนสักแห่ง แสงสว่างวาบขึ้น ส่องให้เห็นใบหน้าขาว ๆ ของหญิงสาวลึกลับ หล่อนกำลังส่งยิ้มให้เขา โดยไม่มีท่าทีสะทกสะท้านไปกับเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นข้างนอกเลย ปราโมทย์รู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงที่ไหนเข้ามาอยู่ในถ้ำคนเดียว...
รับผ้าเธอมาซับน้ำฝนตามร่างกาย เข้าใจว่าเธอเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านที่ออกมาหาของป่า พอดีเจอฝน เลยเข้ามาหลบฝนอยู่ในถ้ำก่อน เธอคงอยู่ในนี้ก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามา ซึ่งคำตอบของเธอก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อส้ม ออกมาหาหน่อไม้ไปทำอาหารให้เขากินนั่นเอง คำตอบของหญิงสาวทำเอาครูหนุ่มซึ้งในน้ำใจของชาวบ้านป่าขึ้นมาทันที
“พ่อผู้ใหญ่ถมประกาศมาหลายวันแล้วจ้ะ บอกว่ามีจะครูคนใหม่มาสอนหนังสือที่นี่ ชื่อครูปราโมทย์ ครูจะมาวันนี้ ปงอ้อมันไกล เข้ามายาก ไม่ค่อยมีใครเข้ามากันหรอกจ้ะ ฉันเห็นครูก็รู้ว่าต้องเป็นครูคนใหม่แน่ ๆ”
ได้ยินที่หญิงสาวพูด ชายหนุ่มก็ยิ้มดีใจ การเริ่มต้นทำงานของตนที่นี่คงไม่น่าหนักใจเท่าไหร่นัก วันนั้นเขาจึงพาส้มซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ขับขี่กลับมาหมู่บ้านด้วยกัน และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ครูปราโมทย์ก็เฝ้าคิดถึงแต่หญิงสาวผู้มีดวงหน้างามน่ารัก รู้สึกติดใจในความสะสวยอ่อนหวานของเธออย่างประหลาด หนุ่มสาวทั้งคู่มีโอกาสได้พบกันอีกหลายครั้ง และแต่ละครั้งเธอก็เพิ่มความน่ารักมากยิ่งขึ้นทุกครั้งไป จนเขาหลงรักเธอ และตัดสินใจจะขอเธอเป็นแฟน เขาขอให้ครูสมบูรณ์ช่วยพาเขาไปหาแม่เธอ หวังจะเข้าตามตรอกออกตามประตู สารภาพกับครูรุ่นพี่ตามตรงว่า แอบสนใจเธอ แต่ครูสมบูรณ์กลับมีท่าทีอิดออด
“มีบางอย่างที่พี่อยากให้โมทย์รู้ไว้เสียก่อนจะไปเล่นสาวบ้านนี้”
(มีต่อ)