8.
เสียงฝีเท้าบอกว่ามีคนเข้ามาในห้องหลายคน เอมิลี่ยังคงนอนนิ่ง ปิดเปลือกตาลงแต่เงี่ยหูตั้งใจฟังเต็มที่ รู้สึกตัวคล้ายกำลังถูกจ้องมองจากทางด้านหลัง แขม่วท้องผ่อนลมหายใจแผ่วเบาราวกลัวคนข้างเตียงจะได้ยิน แต่ครั้นคิดได้ว่าตัวเองต้องแกล้งทำเป็นหลับ หญิงสาวก็พยายามหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ...อย่ากลัว เอมีลี่ เธอต้องมีสติ...เตือนตัวเองอย่างนั้นทั้งที่หัวใจยังเต้นโครมคราม เสียงห้าวต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“เธอเป็นไงบ้าง” เขาคงถามมาร์ธา ได้ยินหญิงชราตอบด้วยน้ำเสียงปกติดีมาก
“ตื่นขึ้นมาฉันก็ให้กินมื้อเช้า ให้กินยา เสร็จแล้วก็พามาเข้านอน เธองุนงงจำเรื่องเมื่อวานไม่ได้ เธอถามฉัน...ฉันก็บอกไปตามนั้น สักพักก็หลับไป เธอจะหลับลึกเชียวล่ะ หลับเหมือนตาย กว่าจะตื่นก็บ่าย ๆ เหมือนพอลนั่นแหละ”
“เธอจำได้ถึงไหน” ผู้ชายคนเดิมถามต่อ
“จำได้ว่าอยู่บ้านกับลูก กำลังพากันเตรียมตัวจะมาที่นี่ ความจำช่วงขับรถมาหายไปแล้ว”
สิ่งที่มาร์ธาบอกเป็นเรื่องโกหก หล่อนคงกำลังช่วยเธออยู่เป็นแน่ หญิงสาวยังจำได้ดีถึงตอนที่ตัวเองขับรถมากับลูก จำได้ว่าตัวเองขับรถเข้าเขตเมืองบัลคาลแล้ว การจราจรบนถนนคับคั่ง ลูกสาวเธอเอียงตัวพิงหน้าต่างรถหลับอยู่ข้าง ๆ แต่แล้วเธอก็โผล่มานอนอยู่บนเตียงในบ้านของคนปริศนากลุ่มนี้ได้อย่างน่าฉงน
“ไม่รู้จะเก็บหล่อนเอาไว้ทำไมให้เดือดร้อน ฉันไม่เข้าใจจีนเลยจริง ๆ” เสียงแหลมเล็กกว่าของผู้ชายอีกคนดังสอดขึ้น เสียงพูดห้วน ๆ นั้น ฟังแล้วคุ้นหูมาก แต่นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร
“แค่เด็กผู้หญิงนั่นก็น่าจะพอ ส่วนพ่อกับแม่ ฉันว่า ‘เก็บกวาด’ เสียทีเดียวพร้อมกันตอนนี้เลยดีกว่า ปล่อยเอาไว้อีกหน่อย พวกคุณนั่นแหละจะลำบาก”
เก็บกวาด...เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เอมิลี่นอนตัวแข็ง ขนลุกเกรียวเมื่อนึกถึงความหมายของมัน พระเจ้าช่วย พวกเขาต้องการตัวลิซ่า ต้องการไปทำไม ผู้ชายคนนี้แนะนำให้เก็บลูกสาวเธอไว้ แต่อยากจะกำจัดเธอกับพอลทิ้ง
“อย่าแตะต้องเอมิลี่ จีนต้องการพวกเขาทั้งหมด เธอมีเหตุผลของเธอ คุณก็รู้นี่ ว่าไงนะ ลำบากเหรอ...ฉันไม่ลำบากอะไรหรอกนายอำเภอ ฉันไม่เหมือนจีนกับชาวบ้านพวกนั้น”
“คุณเป็นเจ้ากี้เจ้าการคอยห้ามอีกแล้วนะ มาร์ธา” เสียงผู้ชายคนแรกสวนขึ้นมา
“แต่คุณก็เก่งเสมอ รู้จักเอาตัวรอดไม่ให้ต้องถูกลงโทษได้ตลอด คราวก่อนกับพอลก็เหมือนกัน...ผมนี่แทบจะปรบมือให้เลยนะ” น้ำเสียงนั้นติดประชดจนฟังออก
“อย่าพูดถึงเรื่องที่มันแล้วไปแล้วอีกเลยโรเบิร์ต ถึงยังไงฉันก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่มาเป็นสิบปี ไม่ได้หนีหายไปไหน”
เอมิลี่ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสามพูดเรื่องอะไรกัน แต่ก็พอจับความได้ว่า คนทั้งสามทำงานให้กับจีน และมาร์ธาไม่ค่อยจะลงรอยกับผู้ชายสองคนนี้เท่าไหร่ คนพวกนี้เมื่อเอ่ยถึงจีน น้ำเสียงดูเหมือนมีความยำเกรงอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าผู้หญิงที่ชื่อจีนคนนี้จะไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา
“อย่าไปยุ่งกับแผนการของจีนเลยน่า ลองเธอคิดจะทำอะไรไม่มีใครขวางเธอได้หรอก มาพูดถึงเรื่องของคุณดีกว่า งานของคุณล่ะแม็ค คุณตามหาสองคนนั่นไปถึงไหนแล้ว ได้เบาะแสบ้างหรือยัง จีนคงต้องการคำตอบที่น่าพอใจจากคุณคืนนี้”
ได้ยินมาร์ธาย้อนถามกลับ เป็นคำถามที่เอมิลี่ซึ่งแกล้งนอนหลับแทบจะกลั้นใจฟัง
(มีต่อ)
ลวง...อำมหิต ตอนที่ 8
เสียงฝีเท้าบอกว่ามีคนเข้ามาในห้องหลายคน เอมิลี่ยังคงนอนนิ่ง ปิดเปลือกตาลงแต่เงี่ยหูตั้งใจฟังเต็มที่ รู้สึกตัวคล้ายกำลังถูกจ้องมองจากทางด้านหลัง แขม่วท้องผ่อนลมหายใจแผ่วเบาราวกลัวคนข้างเตียงจะได้ยิน แต่ครั้นคิดได้ว่าตัวเองต้องแกล้งทำเป็นหลับ หญิงสาวก็พยายามหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ...อย่ากลัว เอมีลี่ เธอต้องมีสติ...เตือนตัวเองอย่างนั้นทั้งที่หัวใจยังเต้นโครมคราม เสียงห้าวต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“เธอเป็นไงบ้าง” เขาคงถามมาร์ธา ได้ยินหญิงชราตอบด้วยน้ำเสียงปกติดีมาก
“ตื่นขึ้นมาฉันก็ให้กินมื้อเช้า ให้กินยา เสร็จแล้วก็พามาเข้านอน เธองุนงงจำเรื่องเมื่อวานไม่ได้ เธอถามฉัน...ฉันก็บอกไปตามนั้น สักพักก็หลับไป เธอจะหลับลึกเชียวล่ะ หลับเหมือนตาย กว่าจะตื่นก็บ่าย ๆ เหมือนพอลนั่นแหละ”
“เธอจำได้ถึงไหน” ผู้ชายคนเดิมถามต่อ
“จำได้ว่าอยู่บ้านกับลูก กำลังพากันเตรียมตัวจะมาที่นี่ ความจำช่วงขับรถมาหายไปแล้ว”
สิ่งที่มาร์ธาบอกเป็นเรื่องโกหก หล่อนคงกำลังช่วยเธออยู่เป็นแน่ หญิงสาวยังจำได้ดีถึงตอนที่ตัวเองขับรถมากับลูก จำได้ว่าตัวเองขับรถเข้าเขตเมืองบัลคาลแล้ว การจราจรบนถนนคับคั่ง ลูกสาวเธอเอียงตัวพิงหน้าต่างรถหลับอยู่ข้าง ๆ แต่แล้วเธอก็โผล่มานอนอยู่บนเตียงในบ้านของคนปริศนากลุ่มนี้ได้อย่างน่าฉงน
“ไม่รู้จะเก็บหล่อนเอาไว้ทำไมให้เดือดร้อน ฉันไม่เข้าใจจีนเลยจริง ๆ” เสียงแหลมเล็กกว่าของผู้ชายอีกคนดังสอดขึ้น เสียงพูดห้วน ๆ นั้น ฟังแล้วคุ้นหูมาก แต่นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร
“แค่เด็กผู้หญิงนั่นก็น่าจะพอ ส่วนพ่อกับแม่ ฉันว่า ‘เก็บกวาด’ เสียทีเดียวพร้อมกันตอนนี้เลยดีกว่า ปล่อยเอาไว้อีกหน่อย พวกคุณนั่นแหละจะลำบาก”
เก็บกวาด...เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เอมิลี่นอนตัวแข็ง ขนลุกเกรียวเมื่อนึกถึงความหมายของมัน พระเจ้าช่วย พวกเขาต้องการตัวลิซ่า ต้องการไปทำไม ผู้ชายคนนี้แนะนำให้เก็บลูกสาวเธอไว้ แต่อยากจะกำจัดเธอกับพอลทิ้ง
“อย่าแตะต้องเอมิลี่ จีนต้องการพวกเขาทั้งหมด เธอมีเหตุผลของเธอ คุณก็รู้นี่ ว่าไงนะ ลำบากเหรอ...ฉันไม่ลำบากอะไรหรอกนายอำเภอ ฉันไม่เหมือนจีนกับชาวบ้านพวกนั้น”
“คุณเป็นเจ้ากี้เจ้าการคอยห้ามอีกแล้วนะ มาร์ธา” เสียงผู้ชายคนแรกสวนขึ้นมา
“แต่คุณก็เก่งเสมอ รู้จักเอาตัวรอดไม่ให้ต้องถูกลงโทษได้ตลอด คราวก่อนกับพอลก็เหมือนกัน...ผมนี่แทบจะปรบมือให้เลยนะ” น้ำเสียงนั้นติดประชดจนฟังออก
“อย่าพูดถึงเรื่องที่มันแล้วไปแล้วอีกเลยโรเบิร์ต ถึงยังไงฉันก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่มาเป็นสิบปี ไม่ได้หนีหายไปไหน”
เอมิลี่ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสามพูดเรื่องอะไรกัน แต่ก็พอจับความได้ว่า คนทั้งสามทำงานให้กับจีน และมาร์ธาไม่ค่อยจะลงรอยกับผู้ชายสองคนนี้เท่าไหร่ คนพวกนี้เมื่อเอ่ยถึงจีน น้ำเสียงดูเหมือนมีความยำเกรงอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าผู้หญิงที่ชื่อจีนคนนี้จะไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา
“อย่าไปยุ่งกับแผนการของจีนเลยน่า ลองเธอคิดจะทำอะไรไม่มีใครขวางเธอได้หรอก มาพูดถึงเรื่องของคุณดีกว่า งานของคุณล่ะแม็ค คุณตามหาสองคนนั่นไปถึงไหนแล้ว ได้เบาะแสบ้างหรือยัง จีนคงต้องการคำตอบที่น่าพอใจจากคุณคืนนี้”
ได้ยินมาร์ธาย้อนถามกลับ เป็นคำถามที่เอมิลี่ซึ่งแกล้งนอนหลับแทบจะกลั้นใจฟัง
(มีต่อ)