เหตุการณ์มีอยู่ว่า: ผมกำลังเล่นเกมตามปกติเเละมันเป็นช่วงปิดเทอมซึ่งปิดมาเเล้ว3วันเอง วันนั้นก็เป็นวันปกติที่มีอยู่ว่า ย่าผมออกไปทำงานตามปกติตามเวลาช่วงๆบ่ายๆเเละผมก็เล่นเกมกับเพื่อนเเละกำลังศึกษาเรื่องเทรด/btc และตอนนั้นย่าผมกำลังกลับบ้านช่วงประมาณ17:00 และอยู่ๆครูที่รร.เเละเป็นครูประจำชั้นผมก็มา… ตอนครูมาถึงก็ถามว่า"ย่าเธอไปไหน" ผมก็ตอบไปว่า"ไปทำงานกำลังจะกลับมาครับ" ตอนนั้นผมก็เริ่มตัวซีดละเพราะอยู่ๆครูก็มาจากนั้นครูก็ถามว่าทำอะไรอยู่ ผมก็ตอบไปตรงๆว่ากำลังคุยกับเพื่อนเล่น/เกมครับ เเละนี้คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรื่องนี้มันเกิด… จากนั้นครูก็เริ่มถามว่า"เธอติด0ติด ร เยอะรู้ไหม เธอแก้บ้างรึยัง ทำไมไม่ทำงานเล่นเเต่เกม" ผมก็ตอบว่า"แก้เเล้วครับตอนนี้ผมเหลืออีก11ตัวจะหมดเเล้วครับ" เเละครูก็พูดว่า"โกหกเก่งขนาด(มาก)รอย่าเธอมาก่อน" ตอนนั้นผมก็งงเลยว่าไปโกหกอะไร เพราะผมเป็นคนที่พูดตรงๆจะโกหกทีต้องเป็นเรื่องที่ควรโกหกเพราะถ้าพูดไปเลยมันทำร้ายจิตใจคนฟัง เเละตอนนั้นผมก็ไปเปิดประตูห้องผมไว้ เเละครูก็เริ่มด่าผมต่อ ครูพูดว่า"ทำไมตอนเย็นเธอถึงออกมาจากโรงเรียนโดยไม่แจ้งครูอื่นๆเลย" ผมก็ตอบไปว่า"ครู….บอกเเล้วครับว่าถ้าผู้ปกครองมาเเล้วกลับได้เลยไม่ต้องแจ้ง"เพราะวันนั้นเป็นวันปัจฉิมของรุ่นพี่ผม ผมเลยกลับกับพ่อของรุ่นพี่เเต่ตอนนั้นพอของเขามาไม่ได้เลยต้องนั่งประจำทางกลับซึ่งตอนนั้นผมกับรุ่นพี่ก็คิดว่าควรเข้าไปในโรงเรียนไหมเพราะตอนนั้นกำลังซื้อของกันอยู่เเต่ผมกับรุ่นพี่ก็คุยกันว่าไม่ต้องเข้าไปเเล้วจะดีกว่าเพราะจะได้ขึ้นรถทันจะได้กลับบ้านไว้ๆ เเต่อยู่ดีๆก็มีสายจากเพื่อนโทรเข้ามา พอผมรับสายมันไม่ใช่เพือนผมเเต่เป็นครูประจำชั้นผม ครูก็บอกว่า"เธออยู่ไหนทำไมไม่เข้ามาในโรงเรียน เธอทำอะไรอยู่ ใครให้เธอออกไป" ผมก็ตอบตามจริงไปว่า"ผมกลับบ้านครับ"
ครูก็พูดสวนมาว่า"ใครให้เธอกลับ ใครอนุญาตเธอออกไปห่า!!" ผมก็ตอบว่า"ครู….อนุญาตครับ ครูเขาบอกว่าผู้ปกครองใครมาออกไปได้เลย ครูก็พูดแบบเหมือนโกรธใครมาว่า"โกหก ทำไมเธอถึงชอบโกหกขนาดนี้ เดี๋ยวฉันจะเอาเธอซ้ำชั้นคอยดู" เเละครูก็วางสาย ตอนนั้นผมก็เริ่มคิดเเล้วว่าจะทำไรดี ตอนนั้นผมทำไรไม่ถูกเลยผมเลยบอกรุ่นพี่ว่ากลับก่อนเลยเพราะผมจะต้องรอย่าผม(จริงๆแค่รู้สึกว่าถ้ากลับถึงบ้านอาจจะเจอครูดักอยู่) และผมก็กลับเข้าไปในเขตรรอรถกลับบ้านของโรงเรียน ตอนนั้นผมเริ่มเครียดมากๆจนผมหน้ามืดแต่ดีที่เพื่อนผมช่วยทัน ผมเลยไปนั้งร้องให้อยู่คนเดี๋ยวเป็นชม.จนย่าผมมารับ จากนั้นก็ผ่านมา3วันผมก็เล่นตามปกติและจู่ๆครูก็มา
หลังจากที่ครูเริ่มด่าผมว่าโกหก ผมก็เริ่มเงียบเเละครูก็ว่าผมจนย่าผมมา ทีนี้ย่าผมก็โดนครูบอกว่า"ยายรู่ก่ว่าไอ่…ขี้โกหกขนาด" เเละจากนั้นย่าผมก็นั้งฟังครูว่าผม จนถึงจุดนึงที่ทำให้ผมฟิวขาด ครูเขาถามกับผมว่า"ทั้งวันเธอทำอะไร เล่นแต่เกมก่า" ผมเลยตอบไปว่า"ใช่ครับ และผมศึกษาเรื่องเทรดด้วย" ประโยคคำว่าเทรดทำให้ครูจุดประเด็นคุยมาว่า"ตัวแค่นี้จะเทรดเเล้ว? ทำไมไม่ตั้งใจเรียนเอา เสียเวลา ถ้าเทรดเเล้วมันได้เงินเยอะจริงตอนนี้ครูรวยไปเเล้ว" ผมก็บอกว่า"ผมศึกษาอยู่ครับเเละผมก็เล่นเหรียญLTCอยู่ด้วย " และครูก็ถามผมว่า"เเล้วตอนนี้เธอได้กี่บาท" ผมก็ตอบตามตรงไปว่า"20ครับ"เพราะราคาเหรียญมันขึ้นๆลงๆและเหรียญนี้ราคาถูกมาก
เเละครูก็บอกผมว่า"เธอเสียเวลาชีวิตไปกับเรื่องไร้สาระพวกนี้เนี้ยนะ เธอทำอะไรอยู่วันๆเอาเเต่เล่นเกม ทไเเต่เรื่องไรสาระ ติด0รก็เยอะเเล้วจะมีหน้ามาทำตัวแบบนี้อีก คิดว่าเธอจะเรียนดีเพราะเรื่องพวกนี้หรอ "เเละที่รู้พูดขึ้นมาทำให้ผมเริ่มฟิวขาด ครูพูดว่า"ใครสอนเธอ" ผมก็บอกว่า"พี่คนนี้ครับ" และครูก็บอกว่า"ไอ่นี้เนี้ยนะ ติดเกมเหมือนกันเลยย่า ติด0รก็เยอะ นิสัยเหมือนกันเลย" ตอนนั้นผมก็งงเพราะผมไปส่งพี่ผมไปแก้0รจนเสร็จเเล้วมีใบครบทุกอย่าง และคำที่ฟิวขาดก็มาถึง ครูได้พูดว่า"ไรสาระสิ้นดีปัญญาอ่อนเรื่องพวกนี้ ถ้าทำได้จริงทุกคนคงรวบเเล้ว" คำนี้ทำให้ผมฟิวขาด ตอนนั้นผมเข้าใจเเล้วว่าอาการเลือดขึ้นหน้าเป็นยังไง ตอนนั้นผมคิดเเล้วว่าถ้าฆ่าแม้งตายจะติดกี่ปี ผมก็เปิดมือถือไม่สนใจใครอีก เเต่ผมหาข้อนั้นไม่เจอ ผมเดาๆว่าน่าจะตลอดชีวิตไม่ก็อย่างมากในข่าว20-30ปี ตอนนั้นผมพร้อมแลกมากๆ และครูก็ถามขึ้นว่า"เธอดูอะไร" ผมก็ตอบไปว่า"ดูโทษทำร้ายร่างกายอยู่ครับ" ครูก็บอกว่า"เธอจะแจ้งครูใช่ไหม ถ้าจะแจ้งก็แจ้งเลย ครูไม่กลัว" ผมก็ตอบไปว่า"ผมไม่แจ้งครับ ผมจะรับโทษมันเองครับ" ครูก็ถามอีกว่า"เธอจะทำครู?" ผมก็ตอบว่าใช่ครับ และครูก็ท้าผม"แน่จริงก็เอาเลย" นี้เป็นคำพูดโง่ๆที่คนอวดดีชอบพูดคือการท้าทายคนที่เลือดขึ้นหน้า ตอนนั้นผมก็เดินไปหยิบไม้2ท่อนมาจะตีครูเเต่ตอนั้นย่าผมมาดึงขาห้ามไว้ทำให้ผมเดินกลับไปในห้องเเล้งก็ล็อกห้องไว้ และคนแถวบ้านผมก็ออกมาดูเพราะเสียงมันดังมาก ตอนนั้นผมคิดเเล้วว่าจะทำยังไงดีผมก็เลยโดดหน้าต่างห้องเเล้ววิ่งหนีไป2-3กีโลกไปหาญาติผม เเต่เขาไม่อยู่บ้าน ผมเลยคิดว่าจะวิ่งกลับบ้านเเล้วหาจังหวะเอามือถือออกมาเเต่ผมก็ไมีทำเพราะผมลนมากๆ สุดท้ายคือจบด้วยการที่ผมไปกินข้าวบ้านญาติเเล้วผมก็โดนย่าตามกลับ จากนั้นมาผมก็มีโรคเครียดติดมากับตัวอาการก็แรงจนผมสังเกตได้เลยทุกคนรอบตัวผมจะถามเลยว่าทำไมถึงดูหน้าเครียดๆ ผมเป็นแบบนี่จนผมเริ่มมีอาการซึมเศร้าซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้เริ่มเป็นจากระดับไม่รุนแรงเเต่อยู่ก็อยู่ในระดับต้องมีคนดูแลเเล้ว ตอนนั้นผมก็ร้องไห้ทุกวัน ทำร้ายตัวเองแทบทุกวัน กินข้าวไม่ได้เยอะเหมือนก่อน จะนอนร้องให้ทั้งวันจนหมดปิดเทอม ตอนผมไปรร.วันแรกผมก็ไม่มองหน้าใครเลยจนครูวิชาแนะนำสังเกต ครูเลยเขามาถามผมว่า"เธอเป็นอะไรไหม" ผมก็ตอบเสียงสั่นๆไปว่า"ไม่เป็นไรครับ" ครูก็พูดยาวมากประมาณว่า "ถ้าเธออยากจะบายมาคุยกับครูได้ไม่ต้องเครียด ถ้าเครียดเรื่องเรียนอดทนรอเรียนจบเอา" หลังจากวันนั้น อาการผมก็เริ่มดีขึ้นนิดหน่อยเพราะมีเพื่อนคอยช่วยผมอยู่ เเต่อาการก็ยังร้ายแรงอยู่ดี ผมต้องทนกับการปวดหัว ร้องไห้ทุกวัน เจ็บใจ คิดลบ ทำร้ายร่างกายตัวเอง เป็นเดือนๆจนผมคิดว่าถ้าตายไปคงไม่สร้างภาระให้ใครหรอก ตอนนั้นผมก็จะผูกเชือกแล้ว ผมพร้อมที่จะตายมากๆ ผมนั้งอยู่ที่หน้าต่างบ้าน ผมก็นั้งคิดว่าถ้าตายไปจริงๆคงดีมากๆจะได้ไม่เป็นตัวตลกในโรงเรียน ตอนนั้นผมจะโดนเเต่อยู่ๆก็มีข้อความมือถือมา ตอนนั้นเพื่อนผมช่วยเล่นเกมพอดีผมเลยตัดสินใจว่าขอเล่นเกมกับเพื่อนก่อน และเพื่อนผมก็ช่วยผมเรื่องจิตใจอย่างมาก แม่ผมก็ช่วยผม เเต่คนอื่นไม่รู้เลย นอกจากเพื่อนกับแม่ผม ทุกวันนี้ผมยังมีอาการอยู่ บางวันก็ร้องไห้ บางก็กินข้าวไม่เยอะ ปวดหัว เเต่ที่รู้ๆคือผมรอดมาได้ยังไงไม่รู้ แม่ผมรู้เเต่ไม่ส่งผมไปรักษาเพราะไม่มีเงิน เพื่อนผมก็ช่วยผมสุดความสามารถเเล้วจริงๆ
เรื่องพวกนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าระบบการศึกษามันดีจริง สาเหตุที่เกิดไม่ใช่เพราะเรื่องๆเดียวอาจจะเป็นหลายเหตุผล
สรุป
การศึกษาไทยโคตรห่วยแตกครูดีๆก็โดนกดขี่ ผมเป็นคนที่รับแรงกดดันตั้งเเต่อนุบาลโดนบั้งคับให้ต้องเป็นที่1 พอผมผิด1ครั้งผมต้องรับโทษมากกว่าคนอื่น พอผมประถมผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ ป.1โดนโทษาว่าขโมยของ ป.2โดนบูลี้ โดนขโมยเงิน ป.3โดนเพื่อนแกล้ง ทำร้ายร่างกายผม โดนบูลี้
ป.4 โดนใส่ร้าย โดนครูว่ายน้ำนั้งทับเกือบตายคาสระน้ำเเล้วครูไม่ขอโทษอะไรเลยและก็โดนบูลี้แบบแรงมากมา ป.5 โดนเรียกผู้ปกครองเพราะเก็บโดมิโน่ โดนเพื่อนรุมด่า โดนเพื่อนรุมใส่ร้าย เพื่อนในห้องผมเข้าข้างครูและทำให้ผมต้องโดนย่าด่าทุกวันจนถึงวันนี้ ป.6โดนเพื่อนต่อย โดนเอาปากกาแทงแขนเพราะทะเลาะกันเรื่องบูลี้ เกือบตายเพราะแย้งมีดเพื่อนที่เป็นเด็กพิเศษที่ชอบแกล้งผม ม.1โดนครูด่าทุกวัน โดนกดดันเรื่องงานค้าง โดนด่าปัญญาอ่อนแทบทุกวัน ม.2โดนด่าทุกวันไม่เคยพลาด โดนกดดันจากงานค้างที่ทำไม่ทัน โดนตัดความฝัน โดนตี ม.3 โดนเทศทุกวัน เเต่ตอนนี้ผมอยู่ม.3อยู่เเต่ผมทนครูคนใหม่ได้เพราะโดนย้ายห้องจากเหตุการข้างบน
เห็นเเล้วรึยังว่าการศึกษาไทยทำให้เด็กคนนึงเป็นนักโทษได้เพราะแรงกดกัน ผมอยากบอกเลยว่าทุกคนจะทำอะไรได้ต้องมีเหตุและแรงจูงใจที่มากพอ การเป็นฆาตกรไม่ใช่ว่าจะเป็นแค่คนจิตไม่ปกติ เเต่การเป็นฆ่าตกรต้องเกินจากแรงกดดันที่มันมากจนรับไม่ไหวจนต้องระเบิดออกมา
ผมจะไม่ขอบคุณกับสิ่งที่ผ่านมาที่ทำให้ผมได้คิด เเต่สิ่งที่ผ่านมาทำให้ผมต้องเจอกับเรื่องแย่ๆในทุกๆวันที่มันเข้ามาในหัว มันทำให้ผมเสียบุคลิก ผมต้องยิ้มเพื่อนเข้าสังคมผมต้องยิ้มเพื่อนให้คนอื่นคิดว่าผมไม่แปลก ผมต้องทำสิ่งต่างๆเพื่อนให้คนหมู่มากคิดว่าผมปกติดี ผมต้องทำแบบนี้ มาเขียนแบบนี้เพื่อนทำให้รู้ว่าการศึกษาไทยแม้งโคตรแย่ ทำให้เด็กตายไปไม่รู้กี่คน
อาการตอนนี้คือดีข้ึนมาเเล้วเเต่ยังมีอยู่บ้างยังไม่หายขาด ถ้าผมไม่แยกความคิดอาการจริงๆผมคงนิ่งไปเลย คงไม่สนใจอะไรอีกเลยในชีวิต
เพราะการศึกษาที่กดดันผมใช่ไหม?
ครูก็พูดสวนมาว่า"ใครให้เธอกลับ ใครอนุญาตเธอออกไปห่า!!" ผมก็ตอบว่า"ครู….อนุญาตครับ ครูเขาบอกว่าผู้ปกครองใครมาออกไปได้เลย ครูก็พูดแบบเหมือนโกรธใครมาว่า"โกหก ทำไมเธอถึงชอบโกหกขนาดนี้ เดี๋ยวฉันจะเอาเธอซ้ำชั้นคอยดู" เเละครูก็วางสาย ตอนนั้นผมก็เริ่มคิดเเล้วว่าจะทำไรดี ตอนนั้นผมทำไรไม่ถูกเลยผมเลยบอกรุ่นพี่ว่ากลับก่อนเลยเพราะผมจะต้องรอย่าผม(จริงๆแค่รู้สึกว่าถ้ากลับถึงบ้านอาจจะเจอครูดักอยู่) และผมก็กลับเข้าไปในเขตรรอรถกลับบ้านของโรงเรียน ตอนนั้นผมเริ่มเครียดมากๆจนผมหน้ามืดแต่ดีที่เพื่อนผมช่วยทัน ผมเลยไปนั้งร้องให้อยู่คนเดี๋ยวเป็นชม.จนย่าผมมารับ จากนั้นก็ผ่านมา3วันผมก็เล่นตามปกติและจู่ๆครูก็มา
หลังจากที่ครูเริ่มด่าผมว่าโกหก ผมก็เริ่มเงียบเเละครูก็ว่าผมจนย่าผมมา ทีนี้ย่าผมก็โดนครูบอกว่า"ยายรู่ก่ว่าไอ่…ขี้โกหกขนาด" เเละจากนั้นย่าผมก็นั้งฟังครูว่าผม จนถึงจุดนึงที่ทำให้ผมฟิวขาด ครูเขาถามกับผมว่า"ทั้งวันเธอทำอะไร เล่นแต่เกมก่า" ผมเลยตอบไปว่า"ใช่ครับ และผมศึกษาเรื่องเทรดด้วย" ประโยคคำว่าเทรดทำให้ครูจุดประเด็นคุยมาว่า"ตัวแค่นี้จะเทรดเเล้ว? ทำไมไม่ตั้งใจเรียนเอา เสียเวลา ถ้าเทรดเเล้วมันได้เงินเยอะจริงตอนนี้ครูรวยไปเเล้ว" ผมก็บอกว่า"ผมศึกษาอยู่ครับเเละผมก็เล่นเหรียญLTCอยู่ด้วย " และครูก็ถามผมว่า"เเล้วตอนนี้เธอได้กี่บาท" ผมก็ตอบตามตรงไปว่า"20ครับ"เพราะราคาเหรียญมันขึ้นๆลงๆและเหรียญนี้ราคาถูกมาก
เเละครูก็บอกผมว่า"เธอเสียเวลาชีวิตไปกับเรื่องไร้สาระพวกนี้เนี้ยนะ เธอทำอะไรอยู่วันๆเอาเเต่เล่นเกม ทไเเต่เรื่องไรสาระ ติด0รก็เยอะเเล้วจะมีหน้ามาทำตัวแบบนี้อีก คิดว่าเธอจะเรียนดีเพราะเรื่องพวกนี้หรอ "เเละที่รู้พูดขึ้นมาทำให้ผมเริ่มฟิวขาด ครูพูดว่า"ใครสอนเธอ" ผมก็บอกว่า"พี่คนนี้ครับ" และครูก็บอกว่า"ไอ่นี้เนี้ยนะ ติดเกมเหมือนกันเลยย่า ติด0รก็เยอะ นิสัยเหมือนกันเลย" ตอนนั้นผมก็งงเพราะผมไปส่งพี่ผมไปแก้0รจนเสร็จเเล้วมีใบครบทุกอย่าง และคำที่ฟิวขาดก็มาถึง ครูได้พูดว่า"ไรสาระสิ้นดีปัญญาอ่อนเรื่องพวกนี้ ถ้าทำได้จริงทุกคนคงรวบเเล้ว" คำนี้ทำให้ผมฟิวขาด ตอนนั้นผมเข้าใจเเล้วว่าอาการเลือดขึ้นหน้าเป็นยังไง ตอนนั้นผมคิดเเล้วว่าถ้าฆ่าแม้งตายจะติดกี่ปี ผมก็เปิดมือถือไม่สนใจใครอีก เเต่ผมหาข้อนั้นไม่เจอ ผมเดาๆว่าน่าจะตลอดชีวิตไม่ก็อย่างมากในข่าว20-30ปี ตอนนั้นผมพร้อมแลกมากๆ และครูก็ถามขึ้นว่า"เธอดูอะไร" ผมก็ตอบไปว่า"ดูโทษทำร้ายร่างกายอยู่ครับ" ครูก็บอกว่า"เธอจะแจ้งครูใช่ไหม ถ้าจะแจ้งก็แจ้งเลย ครูไม่กลัว" ผมก็ตอบไปว่า"ผมไม่แจ้งครับ ผมจะรับโทษมันเองครับ" ครูก็ถามอีกว่า"เธอจะทำครู?" ผมก็ตอบว่าใช่ครับ และครูก็ท้าผม"แน่จริงก็เอาเลย" นี้เป็นคำพูดโง่ๆที่คนอวดดีชอบพูดคือการท้าทายคนที่เลือดขึ้นหน้า ตอนนั้นผมก็เดินไปหยิบไม้2ท่อนมาจะตีครูเเต่ตอนั้นย่าผมมาดึงขาห้ามไว้ทำให้ผมเดินกลับไปในห้องเเล้งก็ล็อกห้องไว้ และคนแถวบ้านผมก็ออกมาดูเพราะเสียงมันดังมาก ตอนนั้นผมคิดเเล้วว่าจะทำยังไงดีผมก็เลยโดดหน้าต่างห้องเเล้ววิ่งหนีไป2-3กีโลกไปหาญาติผม เเต่เขาไม่อยู่บ้าน ผมเลยคิดว่าจะวิ่งกลับบ้านเเล้วหาจังหวะเอามือถือออกมาเเต่ผมก็ไมีทำเพราะผมลนมากๆ สุดท้ายคือจบด้วยการที่ผมไปกินข้าวบ้านญาติเเล้วผมก็โดนย่าตามกลับ จากนั้นมาผมก็มีโรคเครียดติดมากับตัวอาการก็แรงจนผมสังเกตได้เลยทุกคนรอบตัวผมจะถามเลยว่าทำไมถึงดูหน้าเครียดๆ ผมเป็นแบบนี่จนผมเริ่มมีอาการซึมเศร้าซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้เริ่มเป็นจากระดับไม่รุนแรงเเต่อยู่ก็อยู่ในระดับต้องมีคนดูแลเเล้ว ตอนนั้นผมก็ร้องไห้ทุกวัน ทำร้ายตัวเองแทบทุกวัน กินข้าวไม่ได้เยอะเหมือนก่อน จะนอนร้องให้ทั้งวันจนหมดปิดเทอม ตอนผมไปรร.วันแรกผมก็ไม่มองหน้าใครเลยจนครูวิชาแนะนำสังเกต ครูเลยเขามาถามผมว่า"เธอเป็นอะไรไหม" ผมก็ตอบเสียงสั่นๆไปว่า"ไม่เป็นไรครับ" ครูก็พูดยาวมากประมาณว่า "ถ้าเธออยากจะบายมาคุยกับครูได้ไม่ต้องเครียด ถ้าเครียดเรื่องเรียนอดทนรอเรียนจบเอา" หลังจากวันนั้น อาการผมก็เริ่มดีขึ้นนิดหน่อยเพราะมีเพื่อนคอยช่วยผมอยู่ เเต่อาการก็ยังร้ายแรงอยู่ดี ผมต้องทนกับการปวดหัว ร้องไห้ทุกวัน เจ็บใจ คิดลบ ทำร้ายร่างกายตัวเอง เป็นเดือนๆจนผมคิดว่าถ้าตายไปคงไม่สร้างภาระให้ใครหรอก ตอนนั้นผมก็จะผูกเชือกแล้ว ผมพร้อมที่จะตายมากๆ ผมนั้งอยู่ที่หน้าต่างบ้าน ผมก็นั้งคิดว่าถ้าตายไปจริงๆคงดีมากๆจะได้ไม่เป็นตัวตลกในโรงเรียน ตอนนั้นผมจะโดนเเต่อยู่ๆก็มีข้อความมือถือมา ตอนนั้นเพื่อนผมช่วยเล่นเกมพอดีผมเลยตัดสินใจว่าขอเล่นเกมกับเพื่อนก่อน และเพื่อนผมก็ช่วยผมเรื่องจิตใจอย่างมาก แม่ผมก็ช่วยผม เเต่คนอื่นไม่รู้เลย นอกจากเพื่อนกับแม่ผม ทุกวันนี้ผมยังมีอาการอยู่ บางวันก็ร้องไห้ บางก็กินข้าวไม่เยอะ ปวดหัว เเต่ที่รู้ๆคือผมรอดมาได้ยังไงไม่รู้ แม่ผมรู้เเต่ไม่ส่งผมไปรักษาเพราะไม่มีเงิน เพื่อนผมก็ช่วยผมสุดความสามารถเเล้วจริงๆ
เรื่องพวกนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าระบบการศึกษามันดีจริง สาเหตุที่เกิดไม่ใช่เพราะเรื่องๆเดียวอาจจะเป็นหลายเหตุผล
สรุป
การศึกษาไทยโคตรห่วยแตกครูดีๆก็โดนกดขี่ ผมเป็นคนที่รับแรงกดดันตั้งเเต่อนุบาลโดนบั้งคับให้ต้องเป็นที่1 พอผมผิด1ครั้งผมต้องรับโทษมากกว่าคนอื่น พอผมประถมผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ ป.1โดนโทษาว่าขโมยของ ป.2โดนบูลี้ โดนขโมยเงิน ป.3โดนเพื่อนแกล้ง ทำร้ายร่างกายผม โดนบูลี้
ป.4 โดนใส่ร้าย โดนครูว่ายน้ำนั้งทับเกือบตายคาสระน้ำเเล้วครูไม่ขอโทษอะไรเลยและก็โดนบูลี้แบบแรงมากมา ป.5 โดนเรียกผู้ปกครองเพราะเก็บโดมิโน่ โดนเพื่อนรุมด่า โดนเพื่อนรุมใส่ร้าย เพื่อนในห้องผมเข้าข้างครูและทำให้ผมต้องโดนย่าด่าทุกวันจนถึงวันนี้ ป.6โดนเพื่อนต่อย โดนเอาปากกาแทงแขนเพราะทะเลาะกันเรื่องบูลี้ เกือบตายเพราะแย้งมีดเพื่อนที่เป็นเด็กพิเศษที่ชอบแกล้งผม ม.1โดนครูด่าทุกวัน โดนกดดันเรื่องงานค้าง โดนด่าปัญญาอ่อนแทบทุกวัน ม.2โดนด่าทุกวันไม่เคยพลาด โดนกดดันจากงานค้างที่ทำไม่ทัน โดนตัดความฝัน โดนตี ม.3 โดนเทศทุกวัน เเต่ตอนนี้ผมอยู่ม.3อยู่เเต่ผมทนครูคนใหม่ได้เพราะโดนย้ายห้องจากเหตุการข้างบน
เห็นเเล้วรึยังว่าการศึกษาไทยทำให้เด็กคนนึงเป็นนักโทษได้เพราะแรงกดกัน ผมอยากบอกเลยว่าทุกคนจะทำอะไรได้ต้องมีเหตุและแรงจูงใจที่มากพอ การเป็นฆาตกรไม่ใช่ว่าจะเป็นแค่คนจิตไม่ปกติ เเต่การเป็นฆ่าตกรต้องเกินจากแรงกดดันที่มันมากจนรับไม่ไหวจนต้องระเบิดออกมา
ผมจะไม่ขอบคุณกับสิ่งที่ผ่านมาที่ทำให้ผมได้คิด เเต่สิ่งที่ผ่านมาทำให้ผมต้องเจอกับเรื่องแย่ๆในทุกๆวันที่มันเข้ามาในหัว มันทำให้ผมเสียบุคลิก ผมต้องยิ้มเพื่อนเข้าสังคมผมต้องยิ้มเพื่อนให้คนอื่นคิดว่าผมไม่แปลก ผมต้องทำสิ่งต่างๆเพื่อนให้คนหมู่มากคิดว่าผมปกติดี ผมต้องทำแบบนี้ มาเขียนแบบนี้เพื่อนทำให้รู้ว่าการศึกษาไทยแม้งโคตรแย่ ทำให้เด็กตายไปไม่รู้กี่คน
อาการตอนนี้คือดีข้ึนมาเเล้วเเต่ยังมีอยู่บ้างยังไม่หายขาด ถ้าผมไม่แยกความคิดอาการจริงๆผมคงนิ่งไปเลย คงไม่สนใจอะไรอีกเลยในชีวิต