เราเป็นอะไรกันแน่คะทุกคน

สวัสดีค่ะปีนี้เราอายุ17นะคะคือเราชอบเห็นรูปภาพแล้วเศร้าอ่ะค่ะมันเป็นรูปภาพที่แบบไม่น่าเศร้าเลยนะคะท้องฟ้าด้วยค่ะตอนกลางคืนยิ่งเห็นยิ่งเศร้าจนน้ำตามันไหลออกมาเองเลยค่ะมันรู้สึกหน่วงๆแปลกแล้วเราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากช่วงประมาณปีที่แล้วแล้วอ่อนไหวง่ายมากเห็นอะไรนิดน่อยโดนว่าโดนดุนิดน่อยจะเก็บมาร้องไห้ตอนกลางคืนตลอดเรารู้ตัวเองเลยค่ะว่าเราร้องไห้เหมือนคนบ้าเลยค่ะแต่ไม่มีเสียงนะคะเราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไรแต่เราไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนะคะแต่สิ่งที่เราทำแล้วเราสบายใจคือการได้ไปนั่งในที่ลมเย็นๆเงียบๆมันทำให้เรารู้สึกเป็นตัวเองมากๆค่ะแต่ปัจจุบันนี้เราแทบไม่มีน้ำตาเลยค่ะมันไม่ไหลออกมาเลยค่ะมันเหมือนไหลอยู่ข้างในอ่ะค่ะแบบเรารับรู้ได้เลยว่าข้างในเราบอบช้ำมากๆเวลาโดนว่าหรือด่าเราจะรู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นค่ะแบบมือไม้อ่อนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยค่ะมันเกิดจากอะไรค่ะทุกคน แล้วการได้มองแสงสีในเมืองก็ทำให้เรารู้สึกดีได้ระดับนึงเลยละค่ะหรือเราควรลองไปเที่ยวภูเขาเที่ยวดอยเพื่อทบทวนตัวเองดีคะ