โพสนี้ขอระบายหน่อยนะคะเราต้องคอยทนคนในครอบครัวและคนรอบข้างกลั่นเเกล้งและบูลลี่เราอยู่เสมอจำได้ดีตั้งเเต่เด็กจนโตเราทำอะไรผิดนิดหน่อย=ตี ตีในที่นี้ผู้ใหญ่เขาบอกเป็นการสั่งสอนเเต่มันทำให้เราจำฝังใจไปตลอดชีวิตครั้งหนึ่งเราทำการบ้านส่งครูไม่ครบเเล้วครูก็มาบอกเเม่เราพอเเม่เรารู้เราก็โดนตี10ครั้งจนขาเขียวแล้วพอไปรรอ่ะค่ะมันก็ต้องใส่กระโปรงคนอื่นก็เลยเห็นแผลเราทำให้เราชอบคอยโดนเพื่อนล้ออยู่ตลอดว่าอีพ่อเเม่ไม่รัก(คือพ่อเราเสียตั้งเเต่เรา5ขวบ)เราโดนตีโดนด่ามาตลอดใช้ด้านไม้กวาดตีหัวเราใช้สันมีดตีหัวเราจนโนเข็มขัดฟาด บีบคอโดนมาตลอดตั้งเเต่อายุ9ขวบจนตอนนี้14ละอยู่ที่รรก็ไม่เว้นเพื่อนที่รรก็คอยแกล้งด่าบูลลี่เราตลอดว่าเราหน้าสิวเราอ้วนเราขาใหญ่จนเราไม่มั่นใจที่จะใส่อะไรเลยเเต่นี้เป็นเเค่น้ำจิ้มเพราะที่บ้านโดนเยอะกว่านี้เราต้องทำทุกอย่างตั้งเเต่ ป.3 งานทุกอย่างในบ้านต้องรีดเสื้อผ้าให้ทุกคนในบ้านชุดนอนเราก็ต้องรีดถ้าเราทำอะไรไม่เรียบร้อยเเม้เเต้อย่างเดียวก็จะถูกด่าเเละตีเวลาที่เพื่อนมาบ้านเราเเม่เราก็ชอบด่าเราต่อหน้าเพื่อนครั้งหนึ่งเเม่ใช้ไม้เเขวนเสื้อตีที่หลังเราจนเป็นรอยไม้เเขวนมีเลือดซิบๆเราเลยถ่ายรูปจะส่งให้ย่าเราดู(ปกติเราไม่เคยบอกใคร)เท่านั้นเเหละเเม่ก็ไม่ให้เราไปหาย่าอีกเลยจนถึงทุกวันนี้ย่ามาก็ไม่ให้มาหา เราอยากจะเรียนจบไวๆเเล้วไม่อยากกลับมาที่บ้านอีกเลยสำหรับคนอื่นครอบครัวอาจจะคอยเป็นที่ซัพพอร์ต แต่สำหรับเราถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเกิดมาหรอกถ้าอยู่ในครอบครัวนรกนี้