ตามหัวเลยค่ะ คือเราอยากซิ่วเพราะเราไม่ไหวกับคณะที่เรียนแบบมากๆ (เราเรียนการตลาดที่มอเกษตรศรีราชา) มันไม่ใช่และหลายๆอย่างด้วย เราเลยตัดสินใจคุยกับพ่อแม่ คือเราเปิดว่าขอซิ่วได้ไหมไม่ไหวกับคณะที่เรียน แม่เราก็ฟังนะคะ แล้วก็ถามว่าจะไปที่ไหน เราเลยบอกว่าไป มช. เพราะอยากไปและมีคณะสาขาที่ชอบ (เราอยากเข้าวิจิตรศิลป์สาขาภาพพิมพ์ค่ะ) แต่วันนั้นไม่เป็นใจเลยค่ะ คือพ่อเรา เค้าค่อนข้างเป็นคนหัวร้อนง่ายมากๆ ตอนนั้นเค้าขับรถค่ะก็มีรถปาดทำให้เค้าหัวเสียมากจนไม่ได้ฟังเราเลย แม่เราก็เลยบอกไว้ค่อยคุยกับแม่ที่หลัง ซึ่งตอนนั้นเราอุ่นใจมากในระดับนึงเลยค่ะเพราะเราได้พูดออกไปแล้วแม่โอเคถึงตอนนั้นพ่อจะไม่ได้ฟังมาก แต่แม่อาจจะไปพูดให้ได้ (ปกติเวลามีอะไรแม่เราจะคอยช่วยพูดให้) 

ถัดมาจากวันนั้น 2-3วันเราก็คุยกับแม่ค่ะ ว่าจะซิ่วนะ น้องไม่ไหว เรียนแล้วไม่ใช่ทางเลย แม่ก็ดูโอเคนะคะ เหมือนจะสนันบสนุนถ้าอยากซิ่ว แม่ก็ถามค่ะว่าแล้วจะเข้าเตรียมสอบอะไรยังไงคิดยัง ก็เลยบอกเค้าค่ะว่า จะสอบรอบ3 ก็อาจจะสอบพวกgat patอะไรใหม่หมดเลย เราก็บอกค่ะว่าเราจะเข้ามช. ถ้าไม่ติดก็ไปมอกรุงเทพ (ของมอกรุงเราจะเข้านิเทศศิลป์ค่ะ) แม่ก็ฟังก็ไม่ได้มีท่าที่ที่จะแบบไม่โอเคนะคะ แต่เค้าก็นิ่งๆแบบแลไม่ได้อะไรมาก แม่ก็บอกเราว่า เรียนไปก่อนมั้ย ถ้ามีมอค่อยออกเราก็โอเค

จนเราเรียนจบไป ปิดเทอมของมอไปได้เกือบเดือนจนมอเปิดเราเรียนได้อาทิตย์นึงเราเปื่อยมากค่ะเราไม่เอาเลย อารมณ์ตอนนั้นเราแบบไม่ได้อยากอยู่แล้วมันเลยทำให้เราเมินไปเลยค่ะ จนเราไปคุยกับแม่ว่า ขอซิ่วเลยได้ไหมแบบเรียนไปก็ไม่ได้เรียนเลย ไม่เข้าหัวแบบมากๆ แม่เราก็บอกพึ่งจ่ายค่าเทอมไปเอง เราก็เลยแบบเรียนไปก่อนเทอมนึงดีมั้ย แม่เราก็บอกให้เราไปลองคุยกับพ่อดู ตอนนั้นเราหงอยเลยค่ะแบบรู้สึกไม่มีความสุขสักเท่าไหร่ จากนั้นก็เริ่มมาจริงจังซื้อของมาฝึกวาดรูป ตอนเราซื้อของมาได้เราเริ่มฝึกวาด เราก็มาคิดว่าเราเริ่มเปื่อยๆที่อยากจะสอบเข้ามช. เราเหมือนรอเวลานานจนเราขี้เกียจ เบื่อ เปื่อยมากๆที่ต้องรอสอบเข้า บวกกับเราคิดเรื่องพ่อด้วยคือพ่อเราหวงห่วงเรามากๆเค้าอยากให้เราอยู่มอใกล้ๆบ้านแบบให้เค้ารับส่งได้ ก่อนเราจะได้มอเกษตรเราเคยพูดกะที่บ้านว่าเนี่ยจะไปมช.นาาอยากไปป ตายายแม่เราเค้าก็โอเคค่ะที่เราจะไป แต่ตอนเราพูดกับพ่อ พ่อเราก็ถามว่าไปไกลทำไมขนาดนั้น แล้วนำ้เสียงกับหน้าเค้าคือแบบทำให้เราไม่กล้าจะพูดอะไรต่อเลยค่ะ จนเราก็มาคิดว่าเอองั้นเข้ามอกรุงเทพเลยล่ะกัน เค้าเปิดเราก็สมัครเข้าได้เลยไม่ต้องไปไกลด้วย แถมบ้านเรากับกรุงเทพขับรถมา3-4ชม.ก็ถึงคือเราคิดเยอะมากๆเรื่องนี้แบบกลัวก็กลัวหลายๆอารมณ์มันปนไปหมดเลย

จนวันนี้เราแบบฮึ้ปมากๆคือเราแบบเตรียมใจจะพูดกับพ่อว่าเราจะซิ่ว พยายามอธิบายว่าทำไมซิ่ว เข้าคณะนี้สาขานี้เพราะอะไร พยายามบอกให้เค้าโอเคอะค่ะ แล้ววันนี้ไม่เป็นใจอีกแล้วคือะพ่อเราเป็นโรคเบาหวานแล้วนำ้ตาลเค้าขึ้นค่ะไปหาหทอ หทอบอกนำ้ตาลพ่อสูง300ซึ่งมันสูงมากๆๆสำหรับคนเป็นโรคเบาหวาน แล้วมันทำให้เค้าอารมณ์แปรปวนมากๆค่ะ จนเราแบบกลัวไปเลยปกติเค้าก็หัวเสียง่าย หัวร้อนง่ายอยู่แล้วแล้วยิ่งนำ้ตาลขึ้นคือแบบบ อรากกกก!!!! ตอนนั้นเราแบบไม่รู้เลยจะพูดยังไงดี เลยพยายามดูเค้าว่าเค้าอารมณ์ดีตอนไหน ตอนนั้นก็ประมาณ 6โมง-ทุ่มนึงได้ พ่อก็ถามเราว่า ทำงานอะไรอ่ะ เราก็บอกเค้าว่า วาดรูปฝึกเตรียมเข้ามอใหม่ (เราพูดกับเค้าตอนอารมณ์แบบโฮเคนะคะ) สิ่งที่เราเห็นคือเค้าทำหน้าไม่พอใจค่ะ แล้วเค้าเหมือนจะพูดอะไรด้วยละเค้าก็เดินเมินเราไปเลยค่ะ ตอนนั้นเราแบบสตั้นจะเตรียมพูดอธิบายคือพังแบบมากๆ เราดิ่งเลยค่ะ นำ้ตาแตกแบบหยุดไม่อยู่เราเลยเข้าห้องนำ้ไปร้องไห้ พอโอเคได้นิดนึง เรารีบเก็บของอะไรเข้าห้องเลยค่ะ พยายามไม่ให้พ่อเห็นเพราะพ่อเราไม่ชอบให้เราร้องไห้ แล้วเค้าเป็นคนเสียงดังมากเราเลยรีบเก็บหนีไปอาบนำ้ละเข้าห้องมาร้องไห้ เราแบบเสียใจมากกยังไม่ทันได้บอกอะไรเจอแบบนี้ไปมันแบบเฟล รู้สึกแย่มากๆๆ ร้องไห้ไปพักใหญ่เลยค่ะ

แล้วเราเลยตัดสินใจทักไลน์หาพี่ชายให้เค้าคุยกับพ่อเรื่องซิ่วให้เราหน่อย เค้าก็ถามเหตุผลเรา เราก็บอกเค้า ตอนนี้เงียบไปเลยค่ะ เราแบบตันมากๆ
เราบอกไม่ถูกว่าแบบเค้าสนใจเราจริงๆรึเปล่า แบบเค้าพูดถึงเด็กคนอื่นแลเข้าใจแต่กับเราเค้าแลไม่โอเคทำเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจอะค่ะㅠㅠ