เรื่องราวของเรา

ตอนนี้เราเป็น นักศึกษาปี2ที่พึ่งซิ๋วออกมาไม่กี่เดือนเราเครียดมากตอนเรียนเรารู้สึกว่าได้เจอเพื่อนที่ดีมากๆเลยล่ะเราเป็นคนชอบใจอ่อนเป็นคนที่ชอบเห็นใจคนอื่นจนเอามาคิดมากขี้เกรงใจ เราชอบวิตกกังวลไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆอะไรก็ตาม เราเป็นคนกลัวความล้มเหลวมากเลย แม้กระทั่งเรื่องเรียน  เอาจริงๆแล้วเราขอสารภาพเลยว่า เรา ไม่ได้ตั้งใจเข้าคณะนี้ ที่จริงเราไม่รู้เลยว่าจริงๆตัวเองชอบอะไร แต่พอเราเรียนด้วยความที่ไม่ได้มีความชอบเลยเราเลยเครียดเพราะไม่เข้าใจ เราพยายามมาก มากที่สุดแต่มันก็ไปต่อไม่ได้เราเครียดมาก เครียดจนร้องไห้หน้าคอมตอนเรียนออนไลน์ เครียดมากๆ กดดันสุดๆ มีครั้งนึงตอนนั้นเรามีประจำเดือนแล้วต้องไปเรียนแล้วเราก็ร้องไห้ในห้องเรียนด้วยนั่นเป็นปกติของเราตอนเป็นประจำเดือนคือเราร้องไห้เกือบทุกรอบที่เป็นเรารู้สึกเศร้า แต่แล้วเราก็ได้ซิ๋วออกมา ความรู้สึกตอนนั้นเรา เคว้งมาก รู้สึกโดดเดี๋ยวสุดๆแม้ว่าจะอยู่ในบ้านกับครอบครัว เราโดนพ่อแซวตลอดว่าเรียนไม่ได้เป็นไงบอกแล้ว  แม่ก็ได้แต่พูดว่าตอนก่อนเรียนทำไมไม่ถามแม่ก่อน เรารู้สึกแย่มากที่เกิดมาเป็นแบบนี้เราคงพยายามน้อยไปสิ่นะ เราเหนื่อยมากๆเลยล่ะ ตั้งแต่เราจำความได้นะเราไม่เคยได้กอดพ่อกับแม่เลยล่ะ พ่อแม่เราทำงานหาเงินอย่างเดียวเราเข้าใจนะว่าหาเงินมาเลี้ยงเรา แต่เราแค่อยากได้ยินคำว่าเป็นไงบ้าง ทำได้ไหมช่วงนี้เป็นไง ตั้งใจทำให้เต็มที่นะ สู้ๆนะ เช่วงม.ปลาย เราเห็นเพื่อนๆกอดพ่อแม่แบบสบายใจ แต่เราเวลาอยากกอดพ่อแม่กลับบอกว่าไม่เอาไม่กอด เอาจริงๆช่วงชีวิตที่เราว่าดีที่สุดคือเราสนุกกับชีวิตม.ปลายมากๆเลย ถึงแม้เราจะไม่มีเพื่อนสนิทก็ตาม ม.ปลายต่างจากช่วง ม.ต้นต่างกันฟ้ากับเหวเลย ตอนม.ต้นเราไม่อยากไปโรงเรียนแบบสุดๆเลย เราเจอเพื่อนผู้ชายในห้องบลูลี่ตั้งฉายาให้ทุเรศๆ เคยโดนเพื่อนผู้ชายกระโดดทีบกลางหลังตอนเดินแบบไม่รู้ตัว พอเราความเห็นต่างก็โดนเพื่อนเกลียด เราเคยนั่งกินข้าวแล้วเครียดจนต้อวิ่งไปร้องไห้ในห้องน้ำ เราเคยโดนคำพูดต่างๆนานาของเพื่อน เราไม่อยากไปโรงเรียนเลยตอนนั้น ที่เราเล่าทั้งหมดคือเราจะบอกว่าทั้งชีวิตเรา เรารู้สึกว่าเราเกิดมาทำไมนะ เราเหนื่อยจัง ตั้งแต่เราซิ๋วออกมาพ่อกับแม่ก็ทำตัวไม่เหมือนตอนเราเรียน เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบจริงๆจังๆเลยสักครั้ง ตอนนี้เรารู้สึกโดดเดี๋ยวมาก เราเครียด เราจุกกลางอกเสียดอกมากจนเราต้องร้องไห้ออกมามากๆมันถึงจะหาย เราร้องไห้ทุกๆครั้งที่เห็นโฆษณาหนังเกี่ยวกับครอบครัว เวลาเราอยู่คนเดียวแล้วจะมีเรื่องต่างๆนานาเพิ่มพลูเข้ามาในหัวเรา เราเหนื่อยเราท้อ เราไม่อยากทำอะไรเลย เราคิดอยู่ทุกครั้งว่าถ้าวันนึงเราหายสาบสูญไปเลยจะเป็นยังไงนะแล้วทุกๆครั้งที่เราเครียดร้องไห้ความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวเราตลอดเลย ถ้าโลกนี้ไม่มีเราแต่แรกก็คงดีสิ่นะ เราแค่อยากได้ใครสักคนคอยให้คำปรึกษาคอยให้คำแนะนำ เราไม่ได้อยากจะถามอะไร แต่เราแค่อยากจะระบายหรือเล่าให้ฟัง ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้ ตอนนี้เราก็ยังเหมือนเดิม แต่ราพยายามพัฒนาตัวเองแล้วก็หาสิ่งที่ชอบอยู่นะ ถึงจะช้าหน่อยไม่มีกำลังใจก็ให้กำลังใจตัวเองละกัน 🤍