สวัสดีดีค่ะเราอายุเเค่17ปี เป็นเด็กที่เคยสดใสร่าเริงเเต่ความสดใสร่าเริงของเราค่อยๆหายไปจนมันไม่มีอีกเเล้วในชีวิตเรา ชีวิตเราดูมีเเต่ความทุกข์ตั้งเเต่เรื่องที่โรงเรียนจนถึงเรื่องที่บ้าน ชีวิตเราตอนนี้ไม่มีความสุขเลย ตั้งเเต่ตื่นเช้ามาเเม่ก็บ่นก็ด่าเราตลอด เอาเรื่องที่ผ่านมาหลายวันเเล้วมาเป็นเรื่องที่จะว่าเราได้ตลอด ไปโรงเรียนก็มีเรื่องเครียดเรื่องกดดันมากมาย
เรากลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจ กลัวความผิดพลาดกลัวจะถูกเกลียด กลัวว่าจะไม่มีใครรัก
ถ้าเราทำผิดหรือไม่ได้ตั้งใจทำอะไรสักอย่างเเล้วเกิดความผิดพลาดสมองเราจะคิดลบตลอดคิดไปเเต่ในทางที่เเย่ๆ เเล้วสมองเราจะชอบคิดไปว่าคนอื่นไม่ชอบเราเกลียดเรา เราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เราหรอก คนอื่นต้องด่าต้องว่าเราเเน่ๆ สมองเราจะคิดเเต่เรื่องลบๆอย่างนี้ตลอดเลย เราไม่กล้าปฎิเสธใครเลย ถ้ามีใครขอให้ช่วยเราช่วยตลอด เพราะถ้าปฎิเสธกลัวเขาจะไม่ชอบเรา ถ้าเรามีเรื่องที่ทำผิดพลาดไป เราจะคิดเรื่องเดิมเรื่องที่เราผิดซํ้าๆคิดไปเเง้ร้ายต่างๆนาๆตลอดหลายวันจนไม่มีควาทสุข เราไม่รู้จะหาทางออกของปัญหายังไง ไม่มีใครเข้าใจเราเลยเราปรึกษาใครก็ไม่ได้ เราพูดถึงสิ่งที่อัดอั้นอยู่ข้างในใจก็ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ ตอนนี้เรารู้สึกหายใจไม่อิ่ม คิดเเต่เรื่องที่ทำให้เครียดตลอดชอบอยู่คนเดียวเงียบๆเเล้วร้องไห้สมองหนักตื้อ พยายามฟังเพลงดูรายการที่บันเทิงต่างๆก็ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร พ่อเเม่เราตื่นมาก็ไปทำงานพอพวกเขากลับบ้านเราก็นอนเเล้ว เราพยายามที่จะสานสัมพันธ์กับพ่อเเม่เเต่ก็ไม่เป็นผลเลย เวลาเจอหน้ากันก็มีเเต่บนกับด่า เราไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเเบบนี้ เราไม่รู้จะทำยังไงเรากลายเป็นคนพูดกับครอบครัวน้อยลงด้วยเเทบจะไม่พูดเลย เเค่เราเอ่ยปากพูดเขาก็บ่นก็ว่าเราเเล้ว ตั้งเเต่เรื่องเรียนไปจนถึงหลายๆเรื่อง เราก็เเค่อยากพูดคุยกันดีๆบ้าง เราก็ไม่รู้สาเหตุทำไมถึงเป็นเเบบนี้เราก็ทำตัวปกติทุกอย่าง เราก็เเค่อยากให้เขาพูดกับเราว่า ไม่เป็นไรนะ ทำดีที่สุดเเล้ว เก่งทุกสุดเเล้ว ครั้งหน้าค่อยเริ่มใหม่ เเต่ไม่มีเลย
เราไม่รู้ว่าชีวิตคนอื่นเจอปัญหากันเเบบไหนหนักหนาเเค่ไหน เเต่สำหรับเราตอนนี้รู้สึกหนักมากมองไม่เห็นทางออกเลยชีวิตทุกวันเหมือนปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆหาความสุขไม่ได้ทั้งเครียดเเละอึดอันพูดระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ จริงๆเราก็เเค่อยากมีใครสักคนที่เข้าใจเรา พร้อมรับฟังปัญหาของเราเเละให้คำปรึกษาเราได้ คนคนนั้นเราก็อยากให้เป็นคนในครอบครัวนะเเต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย
จะหาความสุขจากชีวิตยังไง เพราะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นความสุขเลย
เรากลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจ กลัวความผิดพลาดกลัวจะถูกเกลียด กลัวว่าจะไม่มีใครรัก
ถ้าเราทำผิดหรือไม่ได้ตั้งใจทำอะไรสักอย่างเเล้วเกิดความผิดพลาดสมองเราจะคิดลบตลอดคิดไปเเต่ในทางที่เเย่ๆ เเล้วสมองเราจะชอบคิดไปว่าคนอื่นไม่ชอบเราเกลียดเรา เราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เราหรอก คนอื่นต้องด่าต้องว่าเราเเน่ๆ สมองเราจะคิดเเต่เรื่องลบๆอย่างนี้ตลอดเลย เราไม่กล้าปฎิเสธใครเลย ถ้ามีใครขอให้ช่วยเราช่วยตลอด เพราะถ้าปฎิเสธกลัวเขาจะไม่ชอบเรา ถ้าเรามีเรื่องที่ทำผิดพลาดไป เราจะคิดเรื่องเดิมเรื่องที่เราผิดซํ้าๆคิดไปเเง้ร้ายต่างๆนาๆตลอดหลายวันจนไม่มีควาทสุข เราไม่รู้จะหาทางออกของปัญหายังไง ไม่มีใครเข้าใจเราเลยเราปรึกษาใครก็ไม่ได้ เราพูดถึงสิ่งที่อัดอั้นอยู่ข้างในใจก็ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ ตอนนี้เรารู้สึกหายใจไม่อิ่ม คิดเเต่เรื่องที่ทำให้เครียดตลอดชอบอยู่คนเดียวเงียบๆเเล้วร้องไห้สมองหนักตื้อ พยายามฟังเพลงดูรายการที่บันเทิงต่างๆก็ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร พ่อเเม่เราตื่นมาก็ไปทำงานพอพวกเขากลับบ้านเราก็นอนเเล้ว เราพยายามที่จะสานสัมพันธ์กับพ่อเเม่เเต่ก็ไม่เป็นผลเลย เวลาเจอหน้ากันก็มีเเต่บนกับด่า เราไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเเบบนี้ เราไม่รู้จะทำยังไงเรากลายเป็นคนพูดกับครอบครัวน้อยลงด้วยเเทบจะไม่พูดเลย เเค่เราเอ่ยปากพูดเขาก็บ่นก็ว่าเราเเล้ว ตั้งเเต่เรื่องเรียนไปจนถึงหลายๆเรื่อง เราก็เเค่อยากพูดคุยกันดีๆบ้าง เราก็ไม่รู้สาเหตุทำไมถึงเป็นเเบบนี้เราก็ทำตัวปกติทุกอย่าง เราก็เเค่อยากให้เขาพูดกับเราว่า ไม่เป็นไรนะ ทำดีที่สุดเเล้ว เก่งทุกสุดเเล้ว ครั้งหน้าค่อยเริ่มใหม่ เเต่ไม่มีเลย
เราไม่รู้ว่าชีวิตคนอื่นเจอปัญหากันเเบบไหนหนักหนาเเค่ไหน เเต่สำหรับเราตอนนี้รู้สึกหนักมากมองไม่เห็นทางออกเลยชีวิตทุกวันเหมือนปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆหาความสุขไม่ได้ทั้งเครียดเเละอึดอันพูดระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ จริงๆเราก็เเค่อยากมีใครสักคนที่เข้าใจเรา พร้อมรับฟังปัญหาของเราเเละให้คำปรึกษาเราได้ คนคนนั้นเราก็อยากให้เป็นคนในครอบครัวนะเเต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย