ฉันถูกเลี้ยงแบบอยู่ในกรอบมาตั้งแต่เด็ก ฉันไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กธรรมดาๆทั่วไป ฉันไม่สามารถออกไปเที่ยวกับเพื่อนได้ ฉันไม่สามารถไปหาพ่อของตัวเองหรือไปไหว้บรรพบุรุษที่บ้านพ่อได้เลยแม้แต่ปีเดียว ฉันไม่สามารถออกไปเล่นกับเด็กๆที่รู้จักได้ ฉันไม่ได้ถูกทำร้ายร่างกายมาพักนึงเนื่องจากฉันเริ่มโตและอายุเค้าเริ่มมากขึ้น ฉันเครียดและรู้สึกท้อแท้ เหนื่อย หมดหวังกับชีวิต ฉันอยากพัก อยากพักถาวร ฉันเคยพยายามจะทำมันแต่ฉันคิดถึงพ่อและน้องชายของฉันมันจึงไม่สำเร็จ ฉันอยากขอความช่วยเหลือ แต่ทุกคนไม่เชื่อคำพูดฉันและบอกว่าเค้าทำเพราะรักแต่ไม่มีใครรู้จักเค้าดีเท่าฉัน ทุกคนเชื่อเปลือกที่เค้าสร้างขึ้นมา ไม่มีใครรู้ว่าลับหลังพวกเขา เค้าทั้งนินทาต่อว่า แต่ฉันไม่สามารถพูดได้ ฉันควรทำอย่างไรกับชีวิต ฉันสัญญาว่าถ้าฉันโดนตีคราวนี้ฉันจะกรีดร้องฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว นี่มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวรึป่าว
ฉันท้อแท้หมดหวังกับชีวิตในกรอบที่ถูกกักขัง กีดกันมาตลอด