สวัสดีค่ะ เราอายุ15ปี เป็นลูกสาวคนโตของบ้านเลยแบกรับอะไรไว้มากมายเลยค่ะ เราเป็นคนที่เรียกได้ว่าผลการดีในระดับหนึ่งแต่ทำไมแม่ไม่เคยภูมิใจเราเลยล่ะคะ เราตั้งใจมากๆกับการทำคะแนนในแต่ละเทอม อยากจะได้คำชม อยากจะได้ของขวัญเล็กๆน้อยๆจากแม่บ้าง แต่แม่ก็ไม่เคยที่ให้เลยค่ะ เราอยากที่จะเป็นดีไซเนอร์มากๆแต่แม่ก็อยากให้เป็นพยาบาลเราก็ยอมที่จะเป็นใ้ห้ถึงแม้ว่าเราจะต้องฝืนเพราะถ้าไม่ยอมเขาก็บอกว่าจะไม่ส่งเรียน ให่เราหางานแล้วส่งตัวเองเรียนแทน แม่ทำงานอยู่ที่กรุงเทพส่วนเราอยู่ต่างจังหวัดกับยายรู้สึกน้อยใจมากเลยค่ะที่แม่ไม่ได้อยู่กับเราถึงแม้จะเข้าใจว่าแม่ต้องทำงานแต่เราก็อยากที่จะอยู่กับแม่บ้าง อยากให้แม่มีเวลาให้เรา ยิ่งในช่วงที่มีโควิดแบบนี้เราก็ยิ่งต้องพยายามเรื่องผลการเรียนมากกว่าเดิม เราขอกับแม่ว่าเราอยากได้ไอแพดเพราะโทรศัพท์ที่เราใช้เรียนตอนนี้มันทำอะไรไม่สะดวกแต่แม่ก็เลือกที่จะเมินเราตลอดเลยค่ะ เราน้อยใจทุกเรื่องเลยค่ะ เหนื่อยมากด้วยแต่เราพูดไม่ได้เวลาพูดเขาก็จะถามว่า"เป็นเด็กเหนื่อยด้วยเหรอ?" "แค่เรียนเฉยๆจะเหนื่อยอะไร" เราก็อยากให้แม่เข้าใจเรามากขึ้นแค่นั้นเอง แต่แม่ไม่เคยฟังอะไรเราเลยค่ะ เราเหนื่อยมากเลย เราแค่คิดซะว่าถ้าตายไปแล้วจะต้องหายเหนื่อยแน่ๆ ช่วงนี้เรารู้สึกเรายิ้มน้อยมากเลยค่ะเวลาอยู่กับครอบครัว พูดน้อยลง พยายามที่จะหลบหน้า เวลาเขาพูดอะไรก็ไมาพูดด้วย เราไม่ได้ตั้งใจนะคะแต่เราแค่รู้สึกว่าเราไม่อยากที่จะพูดกับเขา ขนาดเราเปลี่ยนไปขนาดนี้เขายังมองไม่ออกเลยค่ะ เขาไม่คิดที่จะสนใจด้วยซ้ำ เวลาเห็นเพื่อนได้ของขวัญจากพ่อแม่เวลาสอบได้เกรดดีบางทีมันก็อิจฉานะคะ ว่าทำไมเพื่อนได้แล้วเราไม่ได้ อิจฉาที่เพื่อนเกิดมาได้อยู่กับพ่อแม่พร้อมหน้าพร้อมตา อิจฉาเพื่อนที่พ่อแม่สนับสนุนให้สิ่งที่ตัวเองอยากเป็น

สิ่งที่เราอยากรู้คือเราทำไม่ดีตรงไหนหรอคะ ทำไมเราถึงไม่เคยได้รับอะไรเลย ทำไมเขาไม่สนับสนุนในสิ่งที่เราอยากจะเป็น?
แล้วก็เราต้องไปพบจิตแพทย์หรือเปล่าคะ ?