สวัสดีดีค่ะ วันนี้เราขอมาระบายให้ฟังนิดนึงนะคะ
เหตุเนื่องมาจากครอบครัวเราค่ะ เราเป็นน้องสาวคนเล็กครอบครัวเราเป็นผญ.หมดเลย เรามีพี่สาว2คนค่ะซึ่งเป็นพี่ต่างบิดา เเต่เค้าก็เลี้ยงเราเหมือนน้องเเท้ๆ พี่คนโตเรามีลูกค่ะเป็นหลานชาย เเม่เราก็เลี้ยงมาตลอดเพราะพี่สาวเราทำงานกลับดึกค่ะ มีหลายครั้งที่พี่สาวเราทำเเม่โกรธเรื่องพี่เขย เเต่เเม่ไม่เคยตวาดตะคอกใส่พี่เราเลย ได้เเต่ตวาดใส่เรา เราก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะบางทีเเม่อาจจะเสียใจ ตั้งเเต่เด็กเราเป็นคนชอบเถียงไม่ว่าถูกผิด นานๆไปเเม่ก็เริ่มใช้คำหยาบใส่เรา มันก็นอยนะคะเเต่เราก็ไม่อยากเเสดงให้เห็น หลายครั้งที่ด่าาเราว่าไม่ดีเหมือนพ่อ เพราะพ่อเราก็เเย่จริงเเหละค่ะเมื่อก่อนนะ เราคิดมาตลอดว่าทำไมถึงต้องด่าพ่อเรา เพราะงั้นเราเห็นพ่อเราถูกด่าบ่อยเราเลยอยากรักพ่อมากกว่า อยากปกป้องมากกว่า เวลาใครถามว่ารักใครเราเลยตอบไปว่ารักพ่อ ซึ่งเเม่เราก็ชอบประชดประชันว่ารักพ่อมากกว่าไม่ใช่หรอ เเม่เราชอบเอาพ่อเราไปนินทาใส่คนนู้น คนนี้ ญาติตัวเองบ้าง ญาติพ่อบ้าง บ่อยมากที่พ่อเเม่ทะเลาะกัน พ่อเราเค้าก็มีเถียงบ้างเเต่น้อย เราได้ยินทุกวันตลอดประมาณ7-8ปีค่ะ บางทีเราก็เถียงตอบไปว่าจะทะเลาะกันทำไม เค้าก็โทษนู่นนี่กัน เราถูกพ่อเเม่เลี้ยงมาตามใจไม่เคยตี ไม่เคยกดดันเรื่องเรียน เเต่จะชอบเอาไปเปรียบเทียบกับญาติข้างบ้านค่ะ เราเลยไม่ชอบน้องคนนั้นเอามากๆ เพราะเป็นเด็กที่โดนตามใจเราเลยมีนิสัยชอบเอาชนะ พอเริ่มประมาณป.4มั้งคะ พี่คนโตมีลูกตามที่พูดถึง
ตอนนั้นเราก็เเอบดีใจนะคะที่ได้น้อง เเต่พอเค้าให้เราดูเเลน้อง พอเราทำพลาดเค้าด่าว่าเรา เราเข้าใจว่าเราผิดจริง เเล้วนึกถึงเมื่อก่อนที่พี่เลี้ยงเรามา
ต่อมาเรารู้สสึกได้ว่าพ่อเเม่เราให้ความสำคัญกับน้องมากเพราะเป็นผช. ตอนนั้นเราอิจฉามาก จากที่เมื่อก่อนเค้าคอยมีพูดเรื่องอะไรปกติกับเราบ้าง เเต่ตอนนี้พอเค้าเอ่ยปากก็มีเเค่ใช้งาน บางทีเราโกรธเเต่ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ เพราะเราไม่มีคนในครอบครัวให้ได้ระบาย ไม่มีเพื่อนคอยปลอบ จนถึงป.6 ช่วงเวลาดังกล่าว เราก็โมโหอะไรสารพัดเพราะเอาตนเป็นที่ตั้งตลอด งอนบ้างอะไรบ้าง เราเป็นคนหงุดหงิด ไม่ชอบการหยอกล้ออยู่เเล้ว
ที่ไม่มีเพื่อนเพราะตอนนั้นเราค่อยข้างมีปัญหาทางนี้ด้วย เราไม่มีความสุขที่ได้ไปรร.เลย
พอเริ่มขึ้นม.1เราดีใจมากที่ได้พ้นจากรร.นั้นสักที เรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไป เราพยายามโทษวัย เเละโทรศัพท์ว่ามันทำให้เราเปลี่ยนไป
้เเต่ลึกๆก็รู้ว่ามันคืออะไร ช่วงม.1เราก็เริ่มทะเลาะรุนเเรงกับน้อง พี่คนโตเราด่าว่าเรา เราไม่กล้าเถียงเค้าตั้งเเต่ไหนเเต่ไร ได้เเต่นั่งน้ำตาหยดฟังเค้าด่า ใช่คำว่าด่าได้เลยล่ะค่ะ เพราะเเต่ละคำมันไม่ใช่การดุ หรือว่าเลย พอม.2น้องเราเกเรมากขึ้น ถึงกับทำร้ายร่างกาย เเม้เราเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง เเต่ไม่เคยว่าเลยค่ะ เราตอบโต้นิดหน่อยด่าเราไปยันชาติตระกูลพ่อเรา เหมือนคนนู้นบ้างนี้บ้าง เเม่อ้างว่าที่ไม่ดุไม่ตีน้องเพราะ
น้องยังเด็ก เราโตเเล้ว น้องไม่มีพ่อคอยดูเเลตลอด เราเข้าใจปัญหาสุดท้าย เเต่ทั้งที่เราสังเกต มันไม่ใช่เลย น้องเราหัดเกเรเอง โดยทำตามจากในเน็ตน้องเราดูytตั้งเเต่เด็กเลย เราเห็นน้องดูสิ่งที่พูดคำหยาบ ด่าทอ เเกล้งคนนู้นคนนี้มากมายในytที่น้องดูจนทำให้เป็นพฤติกรรม เราก็เริ่มไม่ยอมเหมือนกัน เราสู้กลับเเต่เราก็ไม่ได้ใช้กำลังตีน้องกลับหรือหยิกอะไร น้องใช้พวกไม้, ไม้กวาดหรือเหล็กที่มีลักษณะเป็นเเท่งมาฟาดเรา บางทีเราก็โดนบางทีเราก็หลบทัน เราพยายามทำจะยึดของพวกนั้นออกจากมือ เเต่ทำไม่เคยได้เลย
วันนี้เรานอนอยู่ที่โซฟา เล่นโทรศัพท์นี่เเหละค่ะ น้องเราเอาดินน้ำมันก้อนกลมๆประมาณกำมือขว้างใส่หน้าเรา 2รอบเเรกเราไม่ได้อะไรค่ะ ไม่อยากทะเลาะตอบโต้เพราะเเม่เราก็นั่งอยู่ค่ะ พอครั้ง3เราเลยขว้างดินน้ำมันออกไปนอกบ้าน เราไม่ได้ปาใส่น้องเพราะมันหนักเเละคิดว่าถ้าโดนมันเจ็บเเน่ๆ น้องเราเปิดปุ่มน้ำตาเเล้วร้องออกมาเลยค่ะ พูดจริงๆนะคะว่าน้องเราร้องไห้ได้24ชม. พูดตามที่เห็นเลยไม่ใช่ใส่ร้าย พอน้องร้องเเม่เราถามว่าเกิดอะไรขึ้นเราเลยบอกไป เเม่เราว่าเราว่า
อย่าไปยุ่งกับมัน มันไม่ใช่คน มันไม่รู้จักพี่จักน้อง มันเป็นหมา อย่าไปยุ่งกับมัน
เนี่ย พร้อมมองตาขวางใส่เรา เราได้เเต่นั่งฟังไม่กระดุกกระดิก พอผ่านสักพักเราเริ่มจะน้ำตาไหลเลยวิ่งเข้าห้องมา ปัจจุบันเราไม่เถียงเเล้ว พอไม่เถียง การที่เค้าว่าเรา พอเราเอ่ยเเค่คำเดียวทั้งที่ยังไม่ได้เป็นประโยคเลย เค้าหาว่าเราเถียงตลอด หลายครั้งเราพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเเต่เค้าไม่ฟังตวาดใส่กลับ เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้ารึป่าวเลยลองทำเเบบประเมินผลได้ว่าเป็นระยะต้น เรารู้ว่าเรานิสัยเปลี่ยนไปบ้าง
เเต่ก่อน
เอาเเต่ใจ เถียง เอาชนะ สดใส ร่าเริง พูดเก่ง ชอบเที่ยว อยากไปนู่นไปนี่ ทีความสุขมากเวลาได้อยู่พร้อมหน้าไปเที่ยวกัน ชอบการเข้าสังคม ยิ้มตลอด ยิ้มบ่อย ชอบอยู่กับครอบครัว
ปัจจุบัน
เงียบ ชอบเก็บตัว ไม่อยากเข้าใกล้ใคร
อยากออกจากบ้าน มีความสุขตอนไม่มีใครอยู่บ้าน พยายามไม่เจอหน้าครอบครัว ไม่โต้เถียง ไม่เที่ยว เริ่มพยายามวางเเผนเพื่ออยู่หอ รู้สึกว่าพรุ่งนี้ต้องใช้ชีวิตคนเดียว
เเต่เราไม่เคยคิดสั้นเลยค่ะ สิ่งที่ปรารถนาตอนนี้คืออยู่หอ เเต่มันมีหลายอย่างที่ตัดสินใจไม่ได้
ใครจะทำงานบ้าน ใครจะคอยดูเเลพ่อเเม่ พ่อเเม่เริ่มอายุมาก ถ้าต้องทำอย่างนั้นมันจะเหนื่อยไปมั้ย
ต้องบอกเลยว่ารร.ที่อยากเข้าเป็นเน้นวิชาการนะคะ
อีกอย่างเลยในครอบครัวคือนิยมรักลูกคนโตค่ะ เป็นตั้งเเต่รุ่นยายเลย
เเต่เราไม่ใช่ลูกคนโต เเละไม่เคยได้รับรักอย่างพอดีจากยายเลย เเม่เล่าให้เราฟังบ่อยๆ เราสงสารเเม่ เเต่พอคิดในสิ่งที่เเม่ทำ เราสงสัยว่าทำไมการที่เเม่รู้ว่าปฏิบัติเเบบนั้นมันทำให้เเย่ต่อลูกคนอื่น เเล้วทำไมยังทำ
บางคนที่อ่านอาจดูเหมือนน้อยใจ เป็นเด็ก เเต่มันอึดอัดมากเลยค่ะ ที่เราอยากจะอยู่หอเพราะครอบครัวจริงๆ เเต่เราก็เป็นห่วงเค้าหากเราไป
ปัญหาหาในบ้าน
เหตุเนื่องมาจากครอบครัวเราค่ะ เราเป็นน้องสาวคนเล็กครอบครัวเราเป็นผญ.หมดเลย เรามีพี่สาว2คนค่ะซึ่งเป็นพี่ต่างบิดา เเต่เค้าก็เลี้ยงเราเหมือนน้องเเท้ๆ พี่คนโตเรามีลูกค่ะเป็นหลานชาย เเม่เราก็เลี้ยงมาตลอดเพราะพี่สาวเราทำงานกลับดึกค่ะ มีหลายครั้งที่พี่สาวเราทำเเม่โกรธเรื่องพี่เขย เเต่เเม่ไม่เคยตวาดตะคอกใส่พี่เราเลย ได้เเต่ตวาดใส่เรา เราก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะบางทีเเม่อาจจะเสียใจ ตั้งเเต่เด็กเราเป็นคนชอบเถียงไม่ว่าถูกผิด นานๆไปเเม่ก็เริ่มใช้คำหยาบใส่เรา มันก็นอยนะคะเเต่เราก็ไม่อยากเเสดงให้เห็น หลายครั้งที่ด่าาเราว่าไม่ดีเหมือนพ่อ เพราะพ่อเราก็เเย่จริงเเหละค่ะเมื่อก่อนนะ เราคิดมาตลอดว่าทำไมถึงต้องด่าพ่อเรา เพราะงั้นเราเห็นพ่อเราถูกด่าบ่อยเราเลยอยากรักพ่อมากกว่า อยากปกป้องมากกว่า เวลาใครถามว่ารักใครเราเลยตอบไปว่ารักพ่อ ซึ่งเเม่เราก็ชอบประชดประชันว่ารักพ่อมากกว่าไม่ใช่หรอ เเม่เราชอบเอาพ่อเราไปนินทาใส่คนนู้น คนนี้ ญาติตัวเองบ้าง ญาติพ่อบ้าง บ่อยมากที่พ่อเเม่ทะเลาะกัน พ่อเราเค้าก็มีเถียงบ้างเเต่น้อย เราได้ยินทุกวันตลอดประมาณ7-8ปีค่ะ บางทีเราก็เถียงตอบไปว่าจะทะเลาะกันทำไม เค้าก็โทษนู่นนี่กัน เราถูกพ่อเเม่เลี้ยงมาตามใจไม่เคยตี ไม่เคยกดดันเรื่องเรียน เเต่จะชอบเอาไปเปรียบเทียบกับญาติข้างบ้านค่ะ เราเลยไม่ชอบน้องคนนั้นเอามากๆ เพราะเป็นเด็กที่โดนตามใจเราเลยมีนิสัยชอบเอาชนะ พอเริ่มประมาณป.4มั้งคะ พี่คนโตมีลูกตามที่พูดถึง
ตอนนั้นเราก็เเอบดีใจนะคะที่ได้น้อง เเต่พอเค้าให้เราดูเเลน้อง พอเราทำพลาดเค้าด่าว่าเรา เราเข้าใจว่าเราผิดจริง เเล้วนึกถึงเมื่อก่อนที่พี่เลี้ยงเรามา
ต่อมาเรารู้สสึกได้ว่าพ่อเเม่เราให้ความสำคัญกับน้องมากเพราะเป็นผช. ตอนนั้นเราอิจฉามาก จากที่เมื่อก่อนเค้าคอยมีพูดเรื่องอะไรปกติกับเราบ้าง เเต่ตอนนี้พอเค้าเอ่ยปากก็มีเเค่ใช้งาน บางทีเราโกรธเเต่ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ เพราะเราไม่มีคนในครอบครัวให้ได้ระบาย ไม่มีเพื่อนคอยปลอบ จนถึงป.6 ช่วงเวลาดังกล่าว เราก็โมโหอะไรสารพัดเพราะเอาตนเป็นที่ตั้งตลอด งอนบ้างอะไรบ้าง เราเป็นคนหงุดหงิด ไม่ชอบการหยอกล้ออยู่เเล้ว
ที่ไม่มีเพื่อนเพราะตอนนั้นเราค่อยข้างมีปัญหาทางนี้ด้วย เราไม่มีความสุขที่ได้ไปรร.เลย
พอเริ่มขึ้นม.1เราดีใจมากที่ได้พ้นจากรร.นั้นสักที เรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไป เราพยายามโทษวัย เเละโทรศัพท์ว่ามันทำให้เราเปลี่ยนไป
้เเต่ลึกๆก็รู้ว่ามันคืออะไร ช่วงม.1เราก็เริ่มทะเลาะรุนเเรงกับน้อง พี่คนโตเราด่าว่าเรา เราไม่กล้าเถียงเค้าตั้งเเต่ไหนเเต่ไร ได้เเต่นั่งน้ำตาหยดฟังเค้าด่า ใช่คำว่าด่าได้เลยล่ะค่ะ เพราะเเต่ละคำมันไม่ใช่การดุ หรือว่าเลย พอม.2น้องเราเกเรมากขึ้น ถึงกับทำร้ายร่างกาย เเม้เราเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง เเต่ไม่เคยว่าเลยค่ะ เราตอบโต้นิดหน่อยด่าเราไปยันชาติตระกูลพ่อเรา เหมือนคนนู้นบ้างนี้บ้าง เเม่อ้างว่าที่ไม่ดุไม่ตีน้องเพราะ
น้องยังเด็ก เราโตเเล้ว น้องไม่มีพ่อคอยดูเเลตลอด เราเข้าใจปัญหาสุดท้าย เเต่ทั้งที่เราสังเกต มันไม่ใช่เลย น้องเราหัดเกเรเอง โดยทำตามจากในเน็ตน้องเราดูytตั้งเเต่เด็กเลย เราเห็นน้องดูสิ่งที่พูดคำหยาบ ด่าทอ เเกล้งคนนู้นคนนี้มากมายในytที่น้องดูจนทำให้เป็นพฤติกรรม เราก็เริ่มไม่ยอมเหมือนกัน เราสู้กลับเเต่เราก็ไม่ได้ใช้กำลังตีน้องกลับหรือหยิกอะไร น้องใช้พวกไม้, ไม้กวาดหรือเหล็กที่มีลักษณะเป็นเเท่งมาฟาดเรา บางทีเราก็โดนบางทีเราก็หลบทัน เราพยายามทำจะยึดของพวกนั้นออกจากมือ เเต่ทำไม่เคยได้เลย
วันนี้เรานอนอยู่ที่โซฟา เล่นโทรศัพท์นี่เเหละค่ะ น้องเราเอาดินน้ำมันก้อนกลมๆประมาณกำมือขว้างใส่หน้าเรา 2รอบเเรกเราไม่ได้อะไรค่ะ ไม่อยากทะเลาะตอบโต้เพราะเเม่เราก็นั่งอยู่ค่ะ พอครั้ง3เราเลยขว้างดินน้ำมันออกไปนอกบ้าน เราไม่ได้ปาใส่น้องเพราะมันหนักเเละคิดว่าถ้าโดนมันเจ็บเเน่ๆ น้องเราเปิดปุ่มน้ำตาเเล้วร้องออกมาเลยค่ะ พูดจริงๆนะคะว่าน้องเราร้องไห้ได้24ชม. พูดตามที่เห็นเลยไม่ใช่ใส่ร้าย พอน้องร้องเเม่เราถามว่าเกิดอะไรขึ้นเราเลยบอกไป เเม่เราว่าเราว่า
อย่าไปยุ่งกับมัน มันไม่ใช่คน มันไม่รู้จักพี่จักน้อง มันเป็นหมา อย่าไปยุ่งกับมัน
เเต่ก่อน
เอาเเต่ใจ เถียง เอาชนะ สดใส ร่าเริง พูดเก่ง ชอบเที่ยว อยากไปนู่นไปนี่ ทีความสุขมากเวลาได้อยู่พร้อมหน้าไปเที่ยวกัน ชอบการเข้าสังคม ยิ้มตลอด ยิ้มบ่อย ชอบอยู่กับครอบครัว
ปัจจุบัน
เงียบ ชอบเก็บตัว ไม่อยากเข้าใกล้ใคร
อยากออกจากบ้าน มีความสุขตอนไม่มีใครอยู่บ้าน พยายามไม่เจอหน้าครอบครัว ไม่โต้เถียง ไม่เที่ยว เริ่มพยายามวางเเผนเพื่ออยู่หอ รู้สึกว่าพรุ่งนี้ต้องใช้ชีวิตคนเดียว
เเต่เราไม่เคยคิดสั้นเลยค่ะ สิ่งที่ปรารถนาตอนนี้คืออยู่หอ เเต่มันมีหลายอย่างที่ตัดสินใจไม่ได้
ใครจะทำงานบ้าน ใครจะคอยดูเเลพ่อเเม่ พ่อเเม่เริ่มอายุมาก ถ้าต้องทำอย่างนั้นมันจะเหนื่อยไปมั้ย
ต้องบอกเลยว่ารร.ที่อยากเข้าเป็นเน้นวิชาการนะคะ
อีกอย่างเลยในครอบครัวคือนิยมรักลูกคนโตค่ะ เป็นตั้งเเต่รุ่นยายเลย
เเต่เราไม่ใช่ลูกคนโต เเละไม่เคยได้รับรักอย่างพอดีจากยายเลย เเม่เล่าให้เราฟังบ่อยๆ เราสงสารเเม่ เเต่พอคิดในสิ่งที่เเม่ทำ เราสงสัยว่าทำไมการที่เเม่รู้ว่าปฏิบัติเเบบนั้นมันทำให้เเย่ต่อลูกคนอื่น เเล้วทำไมยังทำ
บางคนที่อ่านอาจดูเหมือนน้อยใจ เป็นเด็ก เเต่มันอึดอัดมากเลยค่ะ ที่เราอยากจะอยู่หอเพราะครอบครัวจริงๆ เเต่เราก็เป็นห่วงเค้าหากเราไป