ตายเลยดีไหม?

คือเรื่องมีอยุ่ว่า. ครอบครัวเราไม่รวยนะเเต่ก็ไม่จนมาก บางทีก็มีเงินมาก บางทีก็ไม่มีเลย. เรากำลังเรียนอยู่ปี1 ตอนนี้ครอบครัวเราเเทบไม่มีเงินเลย เราไปเรียนเราพยายามที่จะประหยัดมาก บางทีตังหมดเราไม่อยากโทรหาพ่อกับเเม่  เราจะขอยืมเพื่อน เเต่ไม่บอกพ่อกับเเม่นะ เราคิดว่าเราโตพอที่จะสามารถบริหารเงินในการใช้จ่ายได้ แล้วตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมพอดี เราอยากกลับบ้านเเต่ไม่มีตัง ว่าจะขอค่ารถพ่อกับเเม่เเต่คุยกับน้องเเล้วน้องกับบอกว่าที่บ้านไม่มีเงินสักบาทเลยตอนนี้ เราก็เลยไม่กล้าที่จะขอไม่อยากให้พ่อกับเเม่ดิ้นรนหาเงินให้เรา เราเลยยืมพี่ที่หอ ลืมบอกเราพักหอในมหาลัยเพราะมันถูกดี ต่อนะ เรายืมพี่เขามา700บ. เพื่อเป็นค่ารถเเละเอาไปซื้อของกลับบ้านด้วย ค่ารถกลับบ้านก็300กว่าๆ. เเต่เราไม่บอกพ่อกับเเม่นะว่าเราไม่มีตัง ว่าเราไปยืมเขามา. เราคิดว่าพอเปิดเทอมได้ตังไปเรียนค่อยใช้พี่เขา พอมาอยู่บ้านก็เป็นอย่างที่น้องบอกจริงๆ ที่บ้านไม่มีตังเลยมีเเค่ไม่เท่าไหร่เอาไว้ให้น้องไป รร  เเล้ววันนึง พ่อพาเราไปหาญาติ เเล้วท่านให้ตังเรามา1000บ. บอกว่าเอาไว้ไปเรียน. เเต่เราไม่บอกพ่อกับเเม่นะ (เห็นเเก่ตัวมากเลยเนาะ) เราคิดว่าจะเอาเงินนี้ไปใช้หนี้พี่ที่หอเมื่อเปิดเทอม โดยเราไม่เล่าให้พ่อฟังนะว่าเราได้เงินจากญาติ  เวลาผ่านไปเเค่ไม่กี่วัน วันนี้พ่อเรียกเราไปหา. เเล้วถามว่าทพไมโกหกพ่อขนาดนี้ ญาติให้เงินมาวันนั้นทำไมไม่บอกพ่อ พ่อไม่อยากได้จากลูกสักบาทหรอกเเต่ทำไมไม่บอกพ่อบ้าง. ทำไมต้องโกหกพ่อ (พ่อบอกพ่อเสียความรุสึกมาก). พ่อร้องไห้  เเล้วเเม่ก็มาพุดเสริมว่าอย่าหัดเป็นคนเห็นเเก่ตัวเก็บเงินไว้ใช้คนเดียว ไม่บอกครอบครัว มีความลับกับครอบครัวมันไม่ดีนะลูก. ทำอะไรมันก็ไม่เจริญ เเล้วพ่อกับเเม่ก็บอกว่าผิดหวังกับตัวเรามากที่เกิดมาเห็นเเก่ตัวขนาดนี้  เราได้เเต่ยืนอยู่เฉยๆไม่พูดอะไรออกไปอยากจะบอกว่าเงินที่เอาไปจะเอาไปใช้หนี้พี่ที่หอ เเต่เราก็ไม่พุดออกไป เพราะท่านไม่ถามว่าเราเอาตังไปทำอะไร  พ่อกับเเม่ก็พุดอยู่เเบบนั้นแหละว่าเราเห็นเเก่ตัว. ตอนนี้เราทำอะไรไม่ถูกเลย ได้เเต่โทษตัวเองในใจ เราเลวมากสินะ   พ่อกับเเม่ชอบหาว่าเราเอาเงินที่มีไปซื้อเสื้อผ้า เงินที่ท่านส่งให้ไปเรียนก็เอาไปซื้อเสื้อผ้า เราไม่เถียงนะเรา.ซื้อจริงๆ เเต่เวลาเราซื้อสมมตินะว่าเสื้อตัวละ300บ. เราก็จะไม่ใช้เงินอีก3วันเพราะเรากำหนดว่าเราจะใช้เงินเเค่วันละ100บ.  เวลาอดใช้เงิน3วันข้าวเราก็ไม่ซื่อกินเเต่กลับมาต้มมาม่าที่หอกินเเทน เราไม่เคยลอกพ่อกับเเม่เลยว่าเราทำเเบบนี้ ก็ตามประสาวัยรุ่นเนาะอยากมีเสื้อผ้าสวยๆใส่  ก็จริงเเหละที่พ่อกับเเม่พุดว่าเราเห็นเเก่ตัว. ไม่รักครอบครัว. ทำอะไรก็ไม่เจริญหรอก ขอบคุณค่ะที่เสียสละเวลามาอ่านบทความนี้