สวัสดีค่ะทุกคน เรามีเรื่องอยากปรึกษาทุกคนหน่อย..
ก็เหมือนอย่างชื่อที่เราตั้งนั่นแหละค่ะ..เราเคยมีแฟน คบกับมาเกือบ2ปี ตอนนั้นเราพึ่งเข้า ปวช.ปี1ค่ะ เราสองคนอยู่ห้องเดียวกัน.. ตอนที่เราเข้าไปตอนแรก เราไม่ได้สนใจเค้าเลยนะคะ แต่พอเราเรียนไปได้สัก2อาทิตย์ ก็มีเพื่อนเริ่มแซวเราสองคน..ใช่ค่ะ รักของเราสองคนเริ่มต้นด้วยการโดนเพื่อนแซว หลังจากที่เพื่อนแซว เค้าก็ได้แอดเฟสบุ๊คเรามาค่ะ เราก็กดรับแอด แล้วเค้าก็ทักเรามา เราคุยกันได้2วัน เราก็ตัดสินใจคบกับเค้าเลย ทั้งๆที่รู้จักกันแค่2อาทิตย์ ถ้าถามว่าทำไมถึงเลือกที่จะคบกับเค้าทั้งที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนะ แค่ตอนนั้นเราคุยแล้วรู้สึกดี เราเลยคบมั้ง.. เค้าดีกับเรามาก เค้าทั้งเอาใจใส่ ทั้งตามใจเราทุกอย่าง ดีกับเพื่อนๆเรา เค้าดีกับเรามากจริงๆ เราเคยมีแฟนนะคะ แต่คนก่อนๆที่คบไม่ได้ดีกับเราแบบนี้ เราเลยรู้สึกกับเค้ามากเป็นพิเศษมั้งคะ!?! เราคบกับมาเรื่อยๆ ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายรับรู้ว่าเราคบกันเพราะเค้าเป็นคนบอกครอบครัวเราเอง.. แล้วมันก็มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เราต้องย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านเค้าทั้งๆที่เราคบกันได้ไม่ถึง2เดือน เค้าพาเราเข้าบ้านไปแนะนำให้คนในครอบครัวเค้ารู้จัก ครอบครัวเค้าดีกับเรามาก รักเราเหมือนลูกหลานของเค้าเลย ตอนเข้าไปอยู่แรกๆก็เกร็งๆนะคะ แต่เราก็ช่วยที่บ้านเค้าทำงานทุกอย่างที่เราช่วยได้ ครอบครัวเค้าเลยเอ็นดูเราเป็นพิเศษ เราคบกันมาเรื่อยๆ มีทะเลาะกันบ้างอะไรบ้าง เรื่องปกติ แต่เราก็ปรับความเข้าใจกันได้ตลอด เพราะเค้าจะเป็นคนง้อเราค่ะ เราเป็นคนโกรธง่ายค่ะ แต่หายเร็ว((มั้ง)) ทะเลาะอะไรกันนิดหน่อยเราก็โพสต์ลงเฟส ประมาณว่าเรียกร้องความสนใจจากเค้า5555 แต่เค้าก็เคยบอกนะคะ ว่าไม่ชอบให้เราทำแบบนั้น เพราะในเฟสเรามีครอบครัวเค้าเป็นเพื่อนด้วย แต่เราก็พยายามนะคะ พยายามที่จะไม่โพสต์ หรือบางทีถ้าโพสต์ก็จะปิดกั้นครอบครัวเค้าไม่ให้เห็น ชีวิตคู่ของเราดำเนินมาเรื่อยๆ โดยการที่เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา จนเราจบ ปวช. ปี1 เราก็เลือกเรียนสาขาเดียวกัน จะได้ช่วยเหลิอกันได้ เพราะเราเคยรับปากกับพ่อเค้าว่าถ้าเราคบกันจะได้ทำให้เรื่องการเรียนของเราเสีย เราเลยต้องพากันเรียน แต่พอขึ้น ปวช.ปี2 เขาก็เริ่มมาบ่นกับเราว่าอยากทำงาน อยากหาเงินช่วยที่บ้าน จะได้หาเงินใช้เอง ไม่รบกวนที่บ้าน เราก็เข้าใจเค้านะคะ เพราะเราเองก็อยากทำงานเหมือนกัน เพราะอยากแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ เราก็ไม่ได้ขัดอะไรเค้า ยิ่งส่งเสริมเค้าด้วยซ้ำ เราก็ให้เค้าไปหางานทำ ส่วนเรื่องเรียนเราก็จะดูแลเอง ไม่ว่าจะมีงานอะไร หรือรายงานอะไร ก็จะช่วยเค้าตลอด เค้าหางานทำได้เป็นงานที่ร้านอาหารในห้าง เขาไปทำกับเพื่อนของเค้า วันแรกที่เค้าไปทำงานเค้าตื่นเต้นมาก เพราะเป็นงานครั้งแรกในชีวิตของเค้า เค้าตื่นเช้ามากกกกกก ทั้งที่เข้างาน10โมง เค้าก็ตื่นมาเตรียมตัว เราก็รีดชุดทำงานให้เค้า หาอะไรให้เค้ากิน แล้วก็ช่วยเค้าแต่งตัวไปทำงาน วันแรกที่เค้าไปทำงาน เค้ากลับบ้าน2ทุ่ม หลับมาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เราฟัง เราก็ตื่นเต้นดีใจไปกับเค้านะคะ เห็นเค้ามีความสุขเราก็ดีใจ เค้าก็ทำงานของเค้าไปเรื่อยๆ เราก็อยู่บ้านเค้า ช่วยงานที่บ้านของเค้าทุกอย่าง แล้วก็ต้องดูแลเค้าด้วยเวลาเค้ากลับมาจากทำงาน แล้วเราก็ต้องเรียนด้วยทั้งทำงานของเขาและก็ของเรา มันทำให้เราเริ่มเหนื่อย เพราะเรื่องเรียนก็เยอะ งานที่บ้านเค้าก็เยอะ ไหนจะต้องดูแลเค้าอีก เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นทั้งเรื่องที่เค้ากลับบ้านดึก ติดเกม ติดเพือน ไม่สนใจเรา เริ่มมีปัญหาที่มันเรื้อรัง เค้าเริ่มไปทำงานเร็วขึ้น จากตอนแรกทำแค่เสาร์อาทิตย์ ก็เปลี่ยนมาทำทุกวันหลังเลิกเรียน เลิกเรียนเที่ยง บ่ายโมงไปทำงาน กลับบ้านอีกที เที่ยงคืน ตี1 หนักสุดคือตี2 เค้าเริ่มไม่มีเวลาให้เรา ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าก็จะพูดตลอดว่า"แค่กูไปทำงานกูก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว แล้วกูยังต้องกลับมาทะเลาะกับอีก" เค้าไม่เคยพูดกับเราแบบนี้ ทุกครั้งที่ทะเลาะ จะเป็นเรามากกว่าที่พูดกู เค้าไม่ชอบพูดกูกับเราเท่าไหร่ เพราะผู้ใหญ่ที่บ้านเค้าไม่ชอบ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราร้องไห้ตลอด แล้วเราเป็นคนที่ถ้ามีปัญหาเราต้องเคลียร์ให้จบวันนั้น เพราะถ้ามันไม่เคลียร์หรือเค้าไม่มาง้อเราจะนอนไม่หลับ ซึ่งข้อนี้เค้ารู้ดีที่สุด เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าจะง้อเราในวันนั้นเลย ไม่ปล่อยให้ข้ามวัน วันนั้น เค้าเลิกงานมา4เกือบ5ทุ่ม เราก็รอเค้าเหมือนทุกวันเพื่อที่จะเอาชุดทำงานเค้าไปซักแล้วก็ตาก เค้ากลับมาก็เข้าไปอาบน้ำ เราก็เอาชุดทำงานไปซัก เค้าก็ไปนั่งเล่มเกมกับน้องเค้า เราทะเลาะกันเรื่องอะไรสกอย่าง เราก็มานอนร้องไห้อยู่ในห้อง จนถึงเที่ยงคืน เค้าก็ยังไม่มาง้อเรา แล้วพรุ่งนี้เช้าเราต้องไปแข่งวิชาการ ซึ่งเราต้องตื่นแต่เช้า เรานอนร้องไห้จนตี1ก็แล้ว ตี2ก็แล้ว จบเกือบตี3เค้าพึ่งเข้าห้อง แต่เค้าก็ไม่มาง้อเรานะ จนเราเผลอหลับเองตอนเกือบตี5 แล้วเราต้องตื่น6โมงเช้า.. เค้าก็ยังไม่ตื่น เราเลยให้น้องเค้าไปส่งแทน สรุปวันนั้นเค้าก็ไม่ง้อเรา เราเริ่มตึงใส่กัน จากปัญหาเล็กๆ ที่เกิดขึ้น เริ่มที่จะบานปลายเพราะเราไม่ได้เคลียร์กัน มันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ มีปัญหากันทุกวันแต่ก็ไม่เคลียร์กันสักที เขาเลิกเรียนก็ไปทำงาน กลับบ้าน ตี1ตี2 เสาร์อาทิตย์ก็ไปทำงานตั้งแต่9โมง กลับบ้านตี1ตี2 เป็นแบบนี้ทุกวัน เค้าปล่อยให้เราอยู่กับคนที่บ้านเค้าตามลำพัง. เราพูดตรงๆนะคะ ถึงแม้จะอยู่กับครอบครัวมาเป็นปี แต่เราก็รู้สึกเกร็งอยู่ดี เพราะที่ผ่านมาที่เราอยู่ได้เพราะมีเค้าอยู่ด้วย พอไม่มีเค้าอยู่เราก็ทำตัวไม่ถูก แล้ววันที่เราต้องจบความสัมพันธ์ก็มาถึง วันนั้นเป็นช่วงปิดเทอมของปวช.ปี2เทอม1 เค้าไปทำงาน เราไปช่วยที่บ้านเค้าขายของที่ตลาด แล้ววันนั้นเราปวดท้องเมนส์เราเลยรอกลับตอนปิดร้านไม่ไหว กว่าจะปิดร้านก็ตี1ตี2 ปิดร้านเสร็จก็ต้องไป ซื้อของอีก เราก็เลยทักไปบอกเขาว่าให้มารับเราหน่อย เพราะวันนั้นเค้าเลือก4ทุ่ม เค้าก็บอกว่าเค้าจะมารับ เราก็รอ จนเที่ยงคืนเค้าพึ่งมาถึง เราก็เริ่มไม่พอใจเค้าและ เริ่มตึงๆ แต่ก็ยอมกลับบ้านด้วยเพราะตอนนั้นเราไม่ไหวจริงๆ พอกลับมาถึงบ้านเราก็ถามเค้าว่าทำไมมารับเที่ยงคืน ไหนบอกเลิก4ทุ่ม เค้าก็อ้างว่าต้องปิดร้านนั่นนุ้นนี่ แต่ด้วยความที่เราเป็นเมนส์ด้วยมั้ง วันนั้นเราชวนเขาทะเลาะ หลายเรื่องมาก ทุกเรื่องที่เราเคยโกรธเราเอามาพูดหมด แต่เค้าก็เหมือนไม่สนใจเล่นแต่โทรศัพท์ เราเลยเอาหมอนลงมานอนข้างเตียง นอนร้องไห้แล้วเปิดเพลงเศร้าดังประชดเค้า อยากให้เค้าได้ยิน เราก็รู้แหละว่าเค้าได้ยิน แต่เค้าทำเป็นไม่สนใจ ยังพิมพ์แชทตอบเพื่อนที่ทำงานเค้าอยู่เลย หัวเราะคิกคัก เราเลยอยากรู้ว่าเค้าคุยอะไรกัน เลยเข้าเฟสเค้าเพื่อไปอ่าน ข้อความที่เราเจอคือเป็นแชทกลุ่ม เพื่อนเขาถามว่า "เป็นไงวันนี้เมียยังร้องไห้ แล้วเปิดเพลงดังๆให้ฟังอยู่ป่ะวะ" เค้าก็บอกว่า"ก็เหมือนเดิม ร้องไห้เสียงดังๆ ให้กูได้ยิน แล้วก็เปิดเพลง" เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มเค้าก็พิมพ์มาเหมือนล้อเลียนทุกอย่างที่เราเคยพูดกับเค้าเวลาเราทะเลาะกัน. มันทำมห้เราโมโหเขามาก เพราะนั่นหมายความว่าเค้าเอาเรื่องของเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง แล้วเล่าละเอียดด้วย เล่าออกเป็นแนวตลก ทั้งๆที่เราร้องไห้เสียใจแทบตาย แต่เขากลับเห็นมันเป็นเรื่องตลกได้ไงวะ!!? เราเลยลุกแล้วออกไปนอนในห้องเก็บเสื้อผ้า แล้วพิมพ์แชทไปถามเขาว่า "สนุกมากมั้ยที่เอาเรื่องของกูไปเล่าให้คนอื่นฟัง" แล้วหลังจากนั้นเค้าก็เปลี่ยนรหัสเฟสไม่ให้เราเข้า เราก็เริ่มทะเลาะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นการทะเลาะที่รุนแรงมาก เราพยายามให้เค้าบอกเลิกเรา เพื่อที่เราจะได้กลับไปอยู่บ้านเรา เราพิมพ์ระบายความรู้สึกทั้งหมดให้เค้าได้รับรู้ว่าเราเหนื่อยแค่ไหน เค้าก็พิมพ์กลับมาว่าแล้วคิดว่าเค้าไม่เหนื่อยหรอ เราทะเลาะกัน ตั้งแต่เที่ยงคืน จนถึงตี3ตี4 จนเค้าเหนื่อยที่จะตอบแชทเรา เค้าพิมพ์มาประโยคนึงว่า " เราห่างกันสักพักเหอะว่ะ ถ้ายังมีนิสัยเด็กอยู่แบบนี้ แล้วไม่ต้องมาร้องไห้อะไรนะ ไร้สาระ แค่ห่างให้ได้คิดทบทวน" พอเราอ่านข้อความนั้น ในตอนนั้น นั่นคือการบอกเลิกเรา เราก็เลิกเซ้าซี้เค้าแล้วนอนร้องไห้จนสว่างคาตา แล้วเราก็เผลอหลับไปตอน7โมง ตื่นมาตอน9โมง เราไม่เจอเค้าแล้ว น้องบอกว่าเค้าออกไปทำงานแล้ว ทั้งที่วันนั้นเค้าต้องเข้างาน10โมงครึ่งเราเลยเดินขึ้นห้องเก็บของๆเรา ใส่กระเป๋าเท่าที่จะเก็บได้ ทักหาเพื่อนว่าจะขอไปนอนด้วย เพราะยังไม่อยากกลับบ้าน กลับไปพ่อแม่ก็คงต้องถาม เรายังไม่พร้อม พอพิมพ์บอกเพื่อนเสร็จ เราก็ล้างเครื่องโทรศัพท์แล้ววางไว้บนเตียง เพราะมันเป็นของเค้าเค้าซื้อให้ เราจะไม่เอาของๆเค้าเลยสักชิ้น.. แล้วเราก็ไปอาบน้ำแต่งตัว เดินถือกระเป๋า3ใบลงมาข้างล่าง มาเจอย่าเค้านั่งอยู่ ย่าเค้าก็ถามว่าจะไปไหนลูก เรามองหน้าย่าว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะ แต่กลั้นไม่ไหว ย่าดึงเราเข้าไปกอด แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราตอบย่าไม่ได้ เราไม่รู้จะเริ่มตั้งแต่ตอนไหน บอกย่าได้แค่ว่าหนูอยากกลับบ้าน ย่าก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร เขาคงคิดว่าเราจะกลับบ้านช่วงปิดเทอมเฉยๆ เขาก็ยอมปล่อยเราออกมา ให้น้องพาเราไปขึ้นแท๊กซี่ ออกค่าแท็กซี่ให้ด้วย เรารักครอบครัวเค้านะ เพราะดีกับเรามากๆ แต่ที่เราต้องออกมา เพราะเค้า.. เราขึ้นแท๊กซี่ แล้วนั่งคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วก็ร้องไห้ โมเมนต์นั้นเป็นโมเมนต์ที่แย่มากๆสำหรับเรา หลังจากที่เราเลิกกันได้ประมาณ2อาทิตย์ ครอบครัวเค้าก็ชวนเราไปเที่ยวเพราะสัญญาวาาจะพาเราไป เราก็ไปนะคะ กะว่าจะไปเอาของที่เหลือที่อยู่ที่บ้านเค้าด้วย พอเราไปถึงเราทักหาเค้าบอกว่าจะมาเอาของที่เหลือ เค้าถามว่าของอะไร เค้าเก็บทิ้งหมดแล้ว?!!! วันนั้นเราโกรธเค้ามาก พิมพ์ด่าเค้าจนตัวสั่น แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกับเค้าดีๆไม่ได้อีกเลย เพราะเราเกลียดเค้าไปแล้ว หลังจากที่เลิกกับเค้าได้1เดือนก็มีคนเข้ามาคุยกับเรา คุยไปคุยมาเราตกลงคบกับคนใหม่ ทั้งๆที่เราไม่ได้รู้สึกรักเขาเลย หลังจากที่เราคบกับคนใหม่ได้2เดือน ก็เปิดเรียน เราก็ต้องไปเจอหน้าเค้าที่วิลัยทุกวัน จนวันเกิดย่าเค้า ย่าเค้าทักมาชวนเราให้ไปด้วย เราก็เกรงใจ ผู้ใหญ่เขาชวนเลยตอบตกลงไป แฟนใหม่เราเห็นก็ทำให้เราทะเลาะกับแฟนใหม่ แล้วสุดท้ายเราก็ไม่ได้ไป เรากับแฟนใหม่คบกันได้9เดือน เราก็เลิกกันด้วยเหตุผลหลายอย่าง หลังจากที่เลิกกับคนใหม่แล้ว เราก็มีคนคุยใหม่ ในระหว่างที่เรามีคนคุยใหม่เค้าก็กลับมามาขอโทษ ขอโอกาสแก้ตัวใหม่ ตอนนั้นเราก็ลังเล แต่เราก็เชือกที่จะให้โอกาสเค้า แต่เราก็ยังคุยกับคนคุยใหม่อยู่ การกลับมาครั้งนี้ เค้าดูแลเราดีทุกอย่าง ดีมากจริงๆ เหมือนเป็นการแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด แต่ความรู้สึกเรามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ถามว่ารักมั้ย เรารักนะ แต่เราคิดว่าเราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เราเลยบอกเค้าไปตรงๆ เรารู้นะว่าเค้าเสียใจ เพราะตลอดเวลาที่กลับไปคบกัน เราก็คุยกับคนใหม่อยู่ ซึ่งเขารู้มาตลอด แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ สุดท้ายเราก็เลือกคนคุยคนใหม่ แล้วเลิกกับเค้าเป็นครั้งที่2 แล้วก็คบกับคนคุยใหม่ เราคบกับคนคุยใหม่ได้8เดือน เราก็เลิกกัน เพราะรู้สึกว่าเราไม่ได้รักเขา แล้วตอนนี้ เรากำลังคบกับแฟนใหม่อีกคนมาได้จะคบปีแล้วแต่เราก็ยังรู้สึกว่าเรายังรักเขาไม่ได้เต็มที่เหมือนที่เรารักคนๆนั้น ตั้งแต่เราเลิกกับคนนั้น เรารู้สึกว่าเรารักใครไม่ได้อีกเลย มันเหมือนเราเป็นคนเย็นชา ไม่มีหัวใจ
คำถาม คือ เราควรทำยังไงต่อดีคะ ตอนนี้เรายังไม่ได้เลิกกับแฟนคนปัจจุบัน เขาเป็นคนดี ดีมาก แต่เรารู้สึกเหมือนยังรักเขาไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เรากลับไปหาคนนั้นเราก็คงไม่ไป เพราะมันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เราไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปกับแฟนคนปัจจุบันคนนี้ เราคบกับเค้ามาจะเป็นปีแล้ว ทำไมยังรู้สึกว่ารักเขาไม่ได้เลย เราควรทำยังไงดีคะ ควรเลือกกับคนปัจจุบันนี้ดีมั้ยคะ หรือเพื่อนๆคิดยังไง
ขอคำแนะนำหน่อยค่ะเพื่อนๆ
ปล. เรารู้ว่าเราเป็นคนไม่ดีดึงคนอื่นทีไม่เกี่ยวข้องมาเจ็บด้วยตั้งหลายคน ยินดีรับคำตำหนิ และคำแนะนำจากเพื่อนๆทุกคนค่ะ
ขอบคุณค่ะ🙏
รู้สึกเหมือนยังเริ่ม..รักครั้งใหม่ได้ไม่เต็มที่ เพราะยังไม่ลืมรักครั้งเก่า!?!!
ก็เหมือนอย่างชื่อที่เราตั้งนั่นแหละค่ะ..เราเคยมีแฟน คบกับมาเกือบ2ปี ตอนนั้นเราพึ่งเข้า ปวช.ปี1ค่ะ เราสองคนอยู่ห้องเดียวกัน.. ตอนที่เราเข้าไปตอนแรก เราไม่ได้สนใจเค้าเลยนะคะ แต่พอเราเรียนไปได้สัก2อาทิตย์ ก็มีเพื่อนเริ่มแซวเราสองคน..ใช่ค่ะ รักของเราสองคนเริ่มต้นด้วยการโดนเพื่อนแซว หลังจากที่เพื่อนแซว เค้าก็ได้แอดเฟสบุ๊คเรามาค่ะ เราก็กดรับแอด แล้วเค้าก็ทักเรามา เราคุยกันได้2วัน เราก็ตัดสินใจคบกับเค้าเลย ทั้งๆที่รู้จักกันแค่2อาทิตย์ ถ้าถามว่าทำไมถึงเลือกที่จะคบกับเค้าทั้งที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนะ แค่ตอนนั้นเราคุยแล้วรู้สึกดี เราเลยคบมั้ง.. เค้าดีกับเรามาก เค้าทั้งเอาใจใส่ ทั้งตามใจเราทุกอย่าง ดีกับเพื่อนๆเรา เค้าดีกับเรามากจริงๆ เราเคยมีแฟนนะคะ แต่คนก่อนๆที่คบไม่ได้ดีกับเราแบบนี้ เราเลยรู้สึกกับเค้ามากเป็นพิเศษมั้งคะ!?! เราคบกับมาเรื่อยๆ ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายรับรู้ว่าเราคบกันเพราะเค้าเป็นคนบอกครอบครัวเราเอง.. แล้วมันก็มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เราต้องย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านเค้าทั้งๆที่เราคบกันได้ไม่ถึง2เดือน เค้าพาเราเข้าบ้านไปแนะนำให้คนในครอบครัวเค้ารู้จัก ครอบครัวเค้าดีกับเรามาก รักเราเหมือนลูกหลานของเค้าเลย ตอนเข้าไปอยู่แรกๆก็เกร็งๆนะคะ แต่เราก็ช่วยที่บ้านเค้าทำงานทุกอย่างที่เราช่วยได้ ครอบครัวเค้าเลยเอ็นดูเราเป็นพิเศษ เราคบกันมาเรื่อยๆ มีทะเลาะกันบ้างอะไรบ้าง เรื่องปกติ แต่เราก็ปรับความเข้าใจกันได้ตลอด เพราะเค้าจะเป็นคนง้อเราค่ะ เราเป็นคนโกรธง่ายค่ะ แต่หายเร็ว((มั้ง)) ทะเลาะอะไรกันนิดหน่อยเราก็โพสต์ลงเฟส ประมาณว่าเรียกร้องความสนใจจากเค้า5555 แต่เค้าก็เคยบอกนะคะ ว่าไม่ชอบให้เราทำแบบนั้น เพราะในเฟสเรามีครอบครัวเค้าเป็นเพื่อนด้วย แต่เราก็พยายามนะคะ พยายามที่จะไม่โพสต์ หรือบางทีถ้าโพสต์ก็จะปิดกั้นครอบครัวเค้าไม่ให้เห็น ชีวิตคู่ของเราดำเนินมาเรื่อยๆ โดยการที่เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา จนเราจบ ปวช. ปี1 เราก็เลือกเรียนสาขาเดียวกัน จะได้ช่วยเหลิอกันได้ เพราะเราเคยรับปากกับพ่อเค้าว่าถ้าเราคบกันจะได้ทำให้เรื่องการเรียนของเราเสีย เราเลยต้องพากันเรียน แต่พอขึ้น ปวช.ปี2 เขาก็เริ่มมาบ่นกับเราว่าอยากทำงาน อยากหาเงินช่วยที่บ้าน จะได้หาเงินใช้เอง ไม่รบกวนที่บ้าน เราก็เข้าใจเค้านะคะ เพราะเราเองก็อยากทำงานเหมือนกัน เพราะอยากแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ เราก็ไม่ได้ขัดอะไรเค้า ยิ่งส่งเสริมเค้าด้วยซ้ำ เราก็ให้เค้าไปหางานทำ ส่วนเรื่องเรียนเราก็จะดูแลเอง ไม่ว่าจะมีงานอะไร หรือรายงานอะไร ก็จะช่วยเค้าตลอด เค้าหางานทำได้เป็นงานที่ร้านอาหารในห้าง เขาไปทำกับเพื่อนของเค้า วันแรกที่เค้าไปทำงานเค้าตื่นเต้นมาก เพราะเป็นงานครั้งแรกในชีวิตของเค้า เค้าตื่นเช้ามากกกกกก ทั้งที่เข้างาน10โมง เค้าก็ตื่นมาเตรียมตัว เราก็รีดชุดทำงานให้เค้า หาอะไรให้เค้ากิน แล้วก็ช่วยเค้าแต่งตัวไปทำงาน วันแรกที่เค้าไปทำงาน เค้ากลับบ้าน2ทุ่ม หลับมาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เราฟัง เราก็ตื่นเต้นดีใจไปกับเค้านะคะ เห็นเค้ามีความสุขเราก็ดีใจ เค้าก็ทำงานของเค้าไปเรื่อยๆ เราก็อยู่บ้านเค้า ช่วยงานที่บ้านของเค้าทุกอย่าง แล้วก็ต้องดูแลเค้าด้วยเวลาเค้ากลับมาจากทำงาน แล้วเราก็ต้องเรียนด้วยทั้งทำงานของเขาและก็ของเรา มันทำให้เราเริ่มเหนื่อย เพราะเรื่องเรียนก็เยอะ งานที่บ้านเค้าก็เยอะ ไหนจะต้องดูแลเค้าอีก เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นทั้งเรื่องที่เค้ากลับบ้านดึก ติดเกม ติดเพือน ไม่สนใจเรา เริ่มมีปัญหาที่มันเรื้อรัง เค้าเริ่มไปทำงานเร็วขึ้น จากตอนแรกทำแค่เสาร์อาทิตย์ ก็เปลี่ยนมาทำทุกวันหลังเลิกเรียน เลิกเรียนเที่ยง บ่ายโมงไปทำงาน กลับบ้านอีกที เที่ยงคืน ตี1 หนักสุดคือตี2 เค้าเริ่มไม่มีเวลาให้เรา ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าก็จะพูดตลอดว่า"แค่กูไปทำงานกูก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว แล้วกูยังต้องกลับมาทะเลาะกับอีก" เค้าไม่เคยพูดกับเราแบบนี้ ทุกครั้งที่ทะเลาะ จะเป็นเรามากกว่าที่พูดกู เค้าไม่ชอบพูดกูกับเราเท่าไหร่ เพราะผู้ใหญ่ที่บ้านเค้าไม่ชอบ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราร้องไห้ตลอด แล้วเราเป็นคนที่ถ้ามีปัญหาเราต้องเคลียร์ให้จบวันนั้น เพราะถ้ามันไม่เคลียร์หรือเค้าไม่มาง้อเราจะนอนไม่หลับ ซึ่งข้อนี้เค้ารู้ดีที่สุด เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าจะง้อเราในวันนั้นเลย ไม่ปล่อยให้ข้ามวัน วันนั้น เค้าเลิกงานมา4เกือบ5ทุ่ม เราก็รอเค้าเหมือนทุกวันเพื่อที่จะเอาชุดทำงานเค้าไปซักแล้วก็ตาก เค้ากลับมาก็เข้าไปอาบน้ำ เราก็เอาชุดทำงานไปซัก เค้าก็ไปนั่งเล่มเกมกับน้องเค้า เราทะเลาะกันเรื่องอะไรสกอย่าง เราก็มานอนร้องไห้อยู่ในห้อง จนถึงเที่ยงคืน เค้าก็ยังไม่มาง้อเรา แล้วพรุ่งนี้เช้าเราต้องไปแข่งวิชาการ ซึ่งเราต้องตื่นแต่เช้า เรานอนร้องไห้จนตี1ก็แล้ว ตี2ก็แล้ว จบเกือบตี3เค้าพึ่งเข้าห้อง แต่เค้าก็ไม่มาง้อเรานะ จนเราเผลอหลับเองตอนเกือบตี5 แล้วเราต้องตื่น6โมงเช้า.. เค้าก็ยังไม่ตื่น เราเลยให้น้องเค้าไปส่งแทน สรุปวันนั้นเค้าก็ไม่ง้อเรา เราเริ่มตึงใส่กัน จากปัญหาเล็กๆ ที่เกิดขึ้น เริ่มที่จะบานปลายเพราะเราไม่ได้เคลียร์กัน มันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ มีปัญหากันทุกวันแต่ก็ไม่เคลียร์กันสักที เขาเลิกเรียนก็ไปทำงาน กลับบ้าน ตี1ตี2 เสาร์อาทิตย์ก็ไปทำงานตั้งแต่9โมง กลับบ้านตี1ตี2 เป็นแบบนี้ทุกวัน เค้าปล่อยให้เราอยู่กับคนที่บ้านเค้าตามลำพัง. เราพูดตรงๆนะคะ ถึงแม้จะอยู่กับครอบครัวมาเป็นปี แต่เราก็รู้สึกเกร็งอยู่ดี เพราะที่ผ่านมาที่เราอยู่ได้เพราะมีเค้าอยู่ด้วย พอไม่มีเค้าอยู่เราก็ทำตัวไม่ถูก แล้ววันที่เราต้องจบความสัมพันธ์ก็มาถึง วันนั้นเป็นช่วงปิดเทอมของปวช.ปี2เทอม1 เค้าไปทำงาน เราไปช่วยที่บ้านเค้าขายของที่ตลาด แล้ววันนั้นเราปวดท้องเมนส์เราเลยรอกลับตอนปิดร้านไม่ไหว กว่าจะปิดร้านก็ตี1ตี2 ปิดร้านเสร็จก็ต้องไป ซื้อของอีก เราก็เลยทักไปบอกเขาว่าให้มารับเราหน่อย เพราะวันนั้นเค้าเลือก4ทุ่ม เค้าก็บอกว่าเค้าจะมารับ เราก็รอ จนเที่ยงคืนเค้าพึ่งมาถึง เราก็เริ่มไม่พอใจเค้าและ เริ่มตึงๆ แต่ก็ยอมกลับบ้านด้วยเพราะตอนนั้นเราไม่ไหวจริงๆ พอกลับมาถึงบ้านเราก็ถามเค้าว่าทำไมมารับเที่ยงคืน ไหนบอกเลิก4ทุ่ม เค้าก็อ้างว่าต้องปิดร้านนั่นนุ้นนี่ แต่ด้วยความที่เราเป็นเมนส์ด้วยมั้ง วันนั้นเราชวนเขาทะเลาะ หลายเรื่องมาก ทุกเรื่องที่เราเคยโกรธเราเอามาพูดหมด แต่เค้าก็เหมือนไม่สนใจเล่นแต่โทรศัพท์ เราเลยเอาหมอนลงมานอนข้างเตียง นอนร้องไห้แล้วเปิดเพลงเศร้าดังประชดเค้า อยากให้เค้าได้ยิน เราก็รู้แหละว่าเค้าได้ยิน แต่เค้าทำเป็นไม่สนใจ ยังพิมพ์แชทตอบเพื่อนที่ทำงานเค้าอยู่เลย หัวเราะคิกคัก เราเลยอยากรู้ว่าเค้าคุยอะไรกัน เลยเข้าเฟสเค้าเพื่อไปอ่าน ข้อความที่เราเจอคือเป็นแชทกลุ่ม เพื่อนเขาถามว่า "เป็นไงวันนี้เมียยังร้องไห้ แล้วเปิดเพลงดังๆให้ฟังอยู่ป่ะวะ" เค้าก็บอกว่า"ก็เหมือนเดิม ร้องไห้เสียงดังๆ ให้กูได้ยิน แล้วก็เปิดเพลง" เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มเค้าก็พิมพ์มาเหมือนล้อเลียนทุกอย่างที่เราเคยพูดกับเค้าเวลาเราทะเลาะกัน. มันทำมห้เราโมโหเขามาก เพราะนั่นหมายความว่าเค้าเอาเรื่องของเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง แล้วเล่าละเอียดด้วย เล่าออกเป็นแนวตลก ทั้งๆที่เราร้องไห้เสียใจแทบตาย แต่เขากลับเห็นมันเป็นเรื่องตลกได้ไงวะ!!? เราเลยลุกแล้วออกไปนอนในห้องเก็บเสื้อผ้า แล้วพิมพ์แชทไปถามเขาว่า "สนุกมากมั้ยที่เอาเรื่องของกูไปเล่าให้คนอื่นฟัง" แล้วหลังจากนั้นเค้าก็เปลี่ยนรหัสเฟสไม่ให้เราเข้า เราก็เริ่มทะเลาะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นการทะเลาะที่รุนแรงมาก เราพยายามให้เค้าบอกเลิกเรา เพื่อที่เราจะได้กลับไปอยู่บ้านเรา เราพิมพ์ระบายความรู้สึกทั้งหมดให้เค้าได้รับรู้ว่าเราเหนื่อยแค่ไหน เค้าก็พิมพ์กลับมาว่าแล้วคิดว่าเค้าไม่เหนื่อยหรอ เราทะเลาะกัน ตั้งแต่เที่ยงคืน จนถึงตี3ตี4 จนเค้าเหนื่อยที่จะตอบแชทเรา เค้าพิมพ์มาประโยคนึงว่า " เราห่างกันสักพักเหอะว่ะ ถ้ายังมีนิสัยเด็กอยู่แบบนี้ แล้วไม่ต้องมาร้องไห้อะไรนะ ไร้สาระ แค่ห่างให้ได้คิดทบทวน" พอเราอ่านข้อความนั้น ในตอนนั้น นั่นคือการบอกเลิกเรา เราก็เลิกเซ้าซี้เค้าแล้วนอนร้องไห้จนสว่างคาตา แล้วเราก็เผลอหลับไปตอน7โมง ตื่นมาตอน9โมง เราไม่เจอเค้าแล้ว น้องบอกว่าเค้าออกไปทำงานแล้ว ทั้งที่วันนั้นเค้าต้องเข้างาน10โมงครึ่งเราเลยเดินขึ้นห้องเก็บของๆเรา ใส่กระเป๋าเท่าที่จะเก็บได้ ทักหาเพื่อนว่าจะขอไปนอนด้วย เพราะยังไม่อยากกลับบ้าน กลับไปพ่อแม่ก็คงต้องถาม เรายังไม่พร้อม พอพิมพ์บอกเพื่อนเสร็จ เราก็ล้างเครื่องโทรศัพท์แล้ววางไว้บนเตียง เพราะมันเป็นของเค้าเค้าซื้อให้ เราจะไม่เอาของๆเค้าเลยสักชิ้น.. แล้วเราก็ไปอาบน้ำแต่งตัว เดินถือกระเป๋า3ใบลงมาข้างล่าง มาเจอย่าเค้านั่งอยู่ ย่าเค้าก็ถามว่าจะไปไหนลูก เรามองหน้าย่าว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะ แต่กลั้นไม่ไหว ย่าดึงเราเข้าไปกอด แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราตอบย่าไม่ได้ เราไม่รู้จะเริ่มตั้งแต่ตอนไหน บอกย่าได้แค่ว่าหนูอยากกลับบ้าน ย่าก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร เขาคงคิดว่าเราจะกลับบ้านช่วงปิดเทอมเฉยๆ เขาก็ยอมปล่อยเราออกมา ให้น้องพาเราไปขึ้นแท๊กซี่ ออกค่าแท็กซี่ให้ด้วย เรารักครอบครัวเค้านะ เพราะดีกับเรามากๆ แต่ที่เราต้องออกมา เพราะเค้า.. เราขึ้นแท๊กซี่ แล้วนั่งคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วก็ร้องไห้ โมเมนต์นั้นเป็นโมเมนต์ที่แย่มากๆสำหรับเรา หลังจากที่เราเลิกกันได้ประมาณ2อาทิตย์ ครอบครัวเค้าก็ชวนเราไปเที่ยวเพราะสัญญาวาาจะพาเราไป เราก็ไปนะคะ กะว่าจะไปเอาของที่เหลือที่อยู่ที่บ้านเค้าด้วย พอเราไปถึงเราทักหาเค้าบอกว่าจะมาเอาของที่เหลือ เค้าถามว่าของอะไร เค้าเก็บทิ้งหมดแล้ว?!!! วันนั้นเราโกรธเค้ามาก พิมพ์ด่าเค้าจนตัวสั่น แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกับเค้าดีๆไม่ได้อีกเลย เพราะเราเกลียดเค้าไปแล้ว หลังจากที่เลิกกับเค้าได้1เดือนก็มีคนเข้ามาคุยกับเรา คุยไปคุยมาเราตกลงคบกับคนใหม่ ทั้งๆที่เราไม่ได้รู้สึกรักเขาเลย หลังจากที่เราคบกับคนใหม่ได้2เดือน ก็เปิดเรียน เราก็ต้องไปเจอหน้าเค้าที่วิลัยทุกวัน จนวันเกิดย่าเค้า ย่าเค้าทักมาชวนเราให้ไปด้วย เราก็เกรงใจ ผู้ใหญ่เขาชวนเลยตอบตกลงไป แฟนใหม่เราเห็นก็ทำให้เราทะเลาะกับแฟนใหม่ แล้วสุดท้ายเราก็ไม่ได้ไป เรากับแฟนใหม่คบกันได้9เดือน เราก็เลิกกันด้วยเหตุผลหลายอย่าง หลังจากที่เลิกกับคนใหม่แล้ว เราก็มีคนคุยใหม่ ในระหว่างที่เรามีคนคุยใหม่เค้าก็กลับมามาขอโทษ ขอโอกาสแก้ตัวใหม่ ตอนนั้นเราก็ลังเล แต่เราก็เชือกที่จะให้โอกาสเค้า แต่เราก็ยังคุยกับคนคุยใหม่อยู่ การกลับมาครั้งนี้ เค้าดูแลเราดีทุกอย่าง ดีมากจริงๆ เหมือนเป็นการแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด แต่ความรู้สึกเรามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ถามว่ารักมั้ย เรารักนะ แต่เราคิดว่าเราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เราเลยบอกเค้าไปตรงๆ เรารู้นะว่าเค้าเสียใจ เพราะตลอดเวลาที่กลับไปคบกัน เราก็คุยกับคนใหม่อยู่ ซึ่งเขารู้มาตลอด แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ สุดท้ายเราก็เลือกคนคุยคนใหม่ แล้วเลิกกับเค้าเป็นครั้งที่2 แล้วก็คบกับคนคุยใหม่ เราคบกับคนคุยใหม่ได้8เดือน เราก็เลิกกัน เพราะรู้สึกว่าเราไม่ได้รักเขา แล้วตอนนี้ เรากำลังคบกับแฟนใหม่อีกคนมาได้จะคบปีแล้วแต่เราก็ยังรู้สึกว่าเรายังรักเขาไม่ได้เต็มที่เหมือนที่เรารักคนๆนั้น ตั้งแต่เราเลิกกับคนนั้น เรารู้สึกว่าเรารักใครไม่ได้อีกเลย มันเหมือนเราเป็นคนเย็นชา ไม่มีหัวใจ
คำถาม คือ เราควรทำยังไงต่อดีคะ ตอนนี้เรายังไม่ได้เลิกกับแฟนคนปัจจุบัน เขาเป็นคนดี ดีมาก แต่เรารู้สึกเหมือนยังรักเขาไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เรากลับไปหาคนนั้นเราก็คงไม่ไป เพราะมันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เราไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปกับแฟนคนปัจจุบันคนนี้ เราคบกับเค้ามาจะเป็นปีแล้ว ทำไมยังรู้สึกว่ารักเขาไม่ได้เลย เราควรทำยังไงดีคะ ควรเลือกกับคนปัจจุบันนี้ดีมั้ยคะ หรือเพื่อนๆคิดยังไง
ขอคำแนะนำหน่อยค่ะเพื่อนๆ
ปล. เรารู้ว่าเราเป็นคนไม่ดีดึงคนอื่นทีไม่เกี่ยวข้องมาเจ็บด้วยตั้งหลายคน ยินดีรับคำตำหนิ และคำแนะนำจากเพื่อนๆทุกคนค่ะ
ขอบคุณค่ะ🙏