สวัสดีค่ะ...
ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ...เราพักอาศัยอยู่กับยาย2คนตั้งแต่จำความได้ เพราะแม่เรายกเราให้เป็นลูกบุญธรรมตามกฎหมาย และเราโดนยายเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่มีแค่ยายที่ช่วยดูแลนะคะมีน้องสาวของยายช่วยดูแลด้วยค่ะ ยายดูแลเราทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น เรื่องเรียน เรื่องอาหาร ทุกอย่างเลยค่ะ ทำให้เราเติบโตมา
จนกระทั่งยายแต่งงานใหม่...นิสัยของยายก็เปลี่ยนไปค่ะ จากที่เคยพูดกับเราเพราะๆก็กลับกลายมาพูดคำหยาบ สารพัด แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกนะคะ (เพราะตอนนั้นยังเป็นเด็กก็อาจจะมีน้อยใจเปนธรรมดา) แถมยังทุบเราตีเรา เจ็บๆแรงๆ บางครั้งก็มีตบจนเลือดกลบปาก เพราะทำผิดเล็กๆ เช่น ทำของตกแตก ทำเสื้อผ้ายับ เดินช้า เป็นต้น แต่นานๆทีถึงจะตีเรา ทุบเราค่ะ
พอเราขึ้นป.4 เราเริ่มมีความคิดอยากออกจากบ้านไปอยู่กับแม่ แต่แม่ก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่ พ่อเลี้ยงเราเป็นคนดีมากนะอันนี้เรายอมรับ เขารับเราเป็นลูก ไม่รังเกียจเราเลย ซื้อของให้ใช้ทุกอย่าง เหตุผลที่มีความคิดอยากออกจากบ้านเพราะ ยายเราเริ่มตีเราหนักขึ้น จนถึงขั้นเลือดตกยางออก แต่เราก็ทน ทนมาจนเราขึ้นม.ต้น ยายก็ยังตีเรา ทุบเรา แอบหยิกเรา บางทีก็ตบหน้ากลางที่สาธารณะจนเราอาย เราเก็บเรื่องเงียบไม่ปริปากบอกใคร จะมีก็แต่น้องสาวของยายที่คอยห้ามยายเราไม่ให้ด่ไม่ให้ตีเรา
เราพยายามอดทนให้ได้มากที่สุด เราเคยบอกแม่ แต่แม่ก็ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่ายายตีเป็นเรื่องปกติ น้องสาวยายบอกให้เราอดทนต่อไปจนกว่าจะเรียนจบเราก็ทน จนยายเลิกกับสามี ทุกวันพอเขาเครียดก็มาลงที่เรา ด่าเรา พอนึกถึงเรื่องเก่าไปก็จะกุขึ้นมาบ่ามาด่าเรา เราก็เริ่มเก็บกด จนแม่เห็นรอยแผลตามตัวเรา แม่ก็เริ่มสงสารเรา แล้วก็บอกว่าแม่ผิดเองที่ยกเราให้ยาย เราก็บอกไม่เป็นไรเพราะคงจะเป็นเวรกรรมของเรา
ใกล้ถึงช่วงที่เราจะขึ้นม.4 เราเป็นคนช้า ทำอะไรช้า ยายไม่พอใจก็จะด่าๆๆๆ บางทีอาบน้ำอยู่ยังไม่ทันจะถึง2นาทีก็ปิดคัตเอาท์ เราเริ่มคิดในใจว่าแก่โรคจิตหรือป่าวว่ะ เราทำของแตกนิดหน่อย หรือบางครั้งพูดไม่มีหางเสียงก็จะด่าๆๆๆตีๆๆๆ บางทีก็โทษเราว่าเป็นที่เราทำให้เขากับสามีต้องเลิกรากันเพราะเราเป็นก้างขวางคอเขา เราก็ได้แต่ทนๆเก็บกดมานาน เขาเครียดมาก็ตีเราว่าเราทำอะไรไม่ถูกใจ จนน้องสาวยายเข้ามาว่า บอกว่าตีหลานเกินไปผิดมนุษย์มนา ทำเกินไป ยายก็บอกว่า มันเป็นหลานกู กูจะตีให้ตายมันก็สิทธิ์ของกู กูจะเอามันไปขายเป็น
ก็เรื่องของกู เราเสียใจมาก เราได้แต่ร้องไห้ อับอาย บางทีเขาก็ด่าประจารเราให้คนอื่นคนนอกฟัง ว่าเราไม่ดีอย่างงูนอย่างงี้ เขาด่าเราให้เราดูแย่ลงๆ เรากดดันมาก บางทีเรียนมาเหนื่อยๆก็มาได้ยินคำด่า เราก็ท้อแท้ จนเราเริ่มทำงานกิจกรรมหลายๆอย่างเพื่อที่จะกลับบ้านช้า เราเล่นเกมคลายความเครียดจนสอบเกรดตกฮวบ ยายก็เอาเราไปประจาน เราก็เลิกเล่นเกมแล้วกลับมาอ่านหนังสือ ทำให้เราดึกเกรดตัวเองขึ้นมาได้ ยายก็เอาเรื่องที่ดีเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอวดกับคนอื่น พอเราทำไม่ดีก็ด่าประจาน
จนเราขึ้นม.5 เราเก็บตังตั้งแต่ป.4 ไว้รวมๆแล้วก็ประมาณ4พันบาท เราก็จ่ายเงินให้ลูกจ้างที่มาช่วยยกของแทนยาย ตอนนั้นป้าเราไม่มีตังเลยให้เราออกให้ก่อน เราก็ออกให้แล้วไปทวงกับยาย ยายก็บอกว่าเราขโมยเงินเขามา เราก็อธิบายให้เขาฟังว่าเราได้เงินจากการทำรายงานและแม่ก็โอนให้เราใช้ เขาไม่ฟังเรา เอาแต่ตบหน้าเรา แล้วก็เรียกเราอีหัวขโมย เราไม่รู้จะอธิบายกับเขายังไง เะราะเขาไม่ฟังใครเลย เอาแต่ตัวเอง แล้วก็บอกว่าเราเป็นตัวต้นเหตุทำให้เขาต้องเลิกกับสามี บางทีเราเรียนๆอยู่ครูสอนออนไลน์ปาวๆ เขาใช้เราให้ทำนู้นทำนี้ เราก็บอกขอเรียนให้จบก่อนเดี๋ยวจะทำให้ เขาก็ประชดขึ้นมาเลย "อิสัสกูใช้แค่นี้ทำเป็นเดี๋ยวๆกูใช้ทั้งวันซะเมื่อไหร่ละ แค่นี้ทำให้กูไม่ได้" เราต้องลุกขึ้มาทำให้ ทั้งๆที่ของไม่ได้จำเป็นขนาดนั้นเลย เราก็ได้แต่รับคำสั่งทำไปเพราะไม่อยากทะเลาะกับเขา เราเรียนเขาก็ว่าเราเล่นเกมจนเขาปาโทรศัพท์เราทิ้ง แถมยังเอาที่ช๊อตยุงขึ้นมาตีเราจนหักกระเด็น ตามตัวเรามีแต่แผลเจ็บแสบไปหมด เขาบอกว่า"กูใช้อะไรต้องทำ ห้ามมีคำว่าเดี๋ยว กูสั่งให้เป็นทาสก็ต้องเป็นกูไม่ให้เรียนก็ห้ามเรียน อย่ายั่วโมโหกู ไม่งั้นกูจะเอามีดแทง จ้วงให้ตายเลยคอยดู" เขาบอกว่าทำไมกูต้องมาเลี้งด้วย ลูกกูก็ไม่ใช่ แม่
เอานรกมาให้กู กูจะอยู่กับคนที่กูรักก็ไม่ได้อยู่ เราทนไม่ไว้จนโทรหาแม่ให้มารับเราไปที เราไม่อยากอยู่ แม่เราสงสารอยากพาเรากลับมาอยู่ด้วย แม่บอกเคยโดนมาก่อนเรา แม่เลยหนีออกจากบ้านมา แม่สงสารแม่ขอโทษที่ทำให้เราต้องมาเจอแบบนี้ แต่แม่บอกให้เราทนให้ถึงอายุ18ปี ให้เราเรียนม.ปลายให้จบ เตรียมเอกสาร ทะเบียนบ้าน เอกสารการเปลี่ยนชื่อ มาให้พร้อม แล้วให้เราอัดคลิปเสียงที่ยายด่าเราขู่เรา ถ่ายรูปรอยบาดแผลไว้ อายุครบ18เมื่ไหร่ค่อยมาหาแม่ เพราะหากมาตอนนี้ทางครอบครัวแม่จะโดนยายฟ้องข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวเราได้ แม่ปรึกษากับพ่อเลี้ยงแล้วทางบ้านเขาเขาพร้อมช่วยเราให้เรามาอยู่ได้ เราก็อดทน จนตอนนี้เราอายุ17 ปีหน้าก็18 แล้ว เราเลยอยากได้ความคิดเห็นจากทุกๆคนค่ะ ว่าถ้าเราทำแบบที่แม่บอกจะได้มั้ย เพราะใจเราเราทนมานานแล้ว เเละเราจะบาปมั้ยที่ทำแบบนี้ ใจนึงก็ก็กลัวว่าจะบาปใจนึงก็อยากจะไป แต่แม่บอกเราว่าเราทำแบบนี้ไม่ได้เนรคุณเขา เราแค่ออกมาใช้ชีวิตเรา เราประสบความสำเร็จเราก็กลับมาทดแทนบุญคุณที่เขาเลี้ยงเรามาก็ไม่สาย ทีนี้ก็ขึ้นอยู่ที่เขาจะรับการตอบแทนของเรามั้ย แม่ให้เราเลือกระหว่างจะกลัวบาปและทนอยู่กับเขา หรือเลือกที่จะตัดใจจากเขามาอยู่กับแม่ ประสบความสำเร็จก็ทดแทนเขา แม่เราวางแผนมาหมดแล้วเหลือแค่เราเตรียมทุกอย่างแล้วไปหาแม่
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำนะคะ ขออภัยที่เราพิมพ์ยืดยาวไปหน่อย แต่ทุกอย่างที่เราเล่าคือความจริงทุกประการค่ะ
จะผิดหรือบาปมั้ยที่จะออกจากบ้าน
ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ...เราพักอาศัยอยู่กับยาย2คนตั้งแต่จำความได้ เพราะแม่เรายกเราให้เป็นลูกบุญธรรมตามกฎหมาย และเราโดนยายเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่มีแค่ยายที่ช่วยดูแลนะคะมีน้องสาวของยายช่วยดูแลด้วยค่ะ ยายดูแลเราทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น เรื่องเรียน เรื่องอาหาร ทุกอย่างเลยค่ะ ทำให้เราเติบโตมา
จนกระทั่งยายแต่งงานใหม่...นิสัยของยายก็เปลี่ยนไปค่ะ จากที่เคยพูดกับเราเพราะๆก็กลับกลายมาพูดคำหยาบ สารพัด แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกนะคะ (เพราะตอนนั้นยังเป็นเด็กก็อาจจะมีน้อยใจเปนธรรมดา) แถมยังทุบเราตีเรา เจ็บๆแรงๆ บางครั้งก็มีตบจนเลือดกลบปาก เพราะทำผิดเล็กๆ เช่น ทำของตกแตก ทำเสื้อผ้ายับ เดินช้า เป็นต้น แต่นานๆทีถึงจะตีเรา ทุบเราค่ะ
พอเราขึ้นป.4 เราเริ่มมีความคิดอยากออกจากบ้านไปอยู่กับแม่ แต่แม่ก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่ พ่อเลี้ยงเราเป็นคนดีมากนะอันนี้เรายอมรับ เขารับเราเป็นลูก ไม่รังเกียจเราเลย ซื้อของให้ใช้ทุกอย่าง เหตุผลที่มีความคิดอยากออกจากบ้านเพราะ ยายเราเริ่มตีเราหนักขึ้น จนถึงขั้นเลือดตกยางออก แต่เราก็ทน ทนมาจนเราขึ้นม.ต้น ยายก็ยังตีเรา ทุบเรา แอบหยิกเรา บางทีก็ตบหน้ากลางที่สาธารณะจนเราอาย เราเก็บเรื่องเงียบไม่ปริปากบอกใคร จะมีก็แต่น้องสาวของยายที่คอยห้ามยายเราไม่ให้ด่ไม่ให้ตีเรา
เราพยายามอดทนให้ได้มากที่สุด เราเคยบอกแม่ แต่แม่ก็ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่ายายตีเป็นเรื่องปกติ น้องสาวยายบอกให้เราอดทนต่อไปจนกว่าจะเรียนจบเราก็ทน จนยายเลิกกับสามี ทุกวันพอเขาเครียดก็มาลงที่เรา ด่าเรา พอนึกถึงเรื่องเก่าไปก็จะกุขึ้นมาบ่ามาด่าเรา เราก็เริ่มเก็บกด จนแม่เห็นรอยแผลตามตัวเรา แม่ก็เริ่มสงสารเรา แล้วก็บอกว่าแม่ผิดเองที่ยกเราให้ยาย เราก็บอกไม่เป็นไรเพราะคงจะเป็นเวรกรรมของเรา
ใกล้ถึงช่วงที่เราจะขึ้นม.4 เราเป็นคนช้า ทำอะไรช้า ยายไม่พอใจก็จะด่าๆๆๆ บางทีอาบน้ำอยู่ยังไม่ทันจะถึง2นาทีก็ปิดคัตเอาท์ เราเริ่มคิดในใจว่าแก่โรคจิตหรือป่าวว่ะ เราทำของแตกนิดหน่อย หรือบางครั้งพูดไม่มีหางเสียงก็จะด่าๆๆๆตีๆๆๆ บางทีก็โทษเราว่าเป็นที่เราทำให้เขากับสามีต้องเลิกรากันเพราะเราเป็นก้างขวางคอเขา เราก็ได้แต่ทนๆเก็บกดมานาน เขาเครียดมาก็ตีเราว่าเราทำอะไรไม่ถูกใจ จนน้องสาวยายเข้ามาว่า บอกว่าตีหลานเกินไปผิดมนุษย์มนา ทำเกินไป ยายก็บอกว่า มันเป็นหลานกู กูจะตีให้ตายมันก็สิทธิ์ของกู กูจะเอามันไปขายเป็น
จนเราขึ้นม.5 เราเก็บตังตั้งแต่ป.4 ไว้รวมๆแล้วก็ประมาณ4พันบาท เราก็จ่ายเงินให้ลูกจ้างที่มาช่วยยกของแทนยาย ตอนนั้นป้าเราไม่มีตังเลยให้เราออกให้ก่อน เราก็ออกให้แล้วไปทวงกับยาย ยายก็บอกว่าเราขโมยเงินเขามา เราก็อธิบายให้เขาฟังว่าเราได้เงินจากการทำรายงานและแม่ก็โอนให้เราใช้ เขาไม่ฟังเรา เอาแต่ตบหน้าเรา แล้วก็เรียกเราอีหัวขโมย เราไม่รู้จะอธิบายกับเขายังไง เะราะเขาไม่ฟังใครเลย เอาแต่ตัวเอง แล้วก็บอกว่าเราเป็นตัวต้นเหตุทำให้เขาต้องเลิกกับสามี บางทีเราเรียนๆอยู่ครูสอนออนไลน์ปาวๆ เขาใช้เราให้ทำนู้นทำนี้ เราก็บอกขอเรียนให้จบก่อนเดี๋ยวจะทำให้ เขาก็ประชดขึ้นมาเลย "อิสัสกูใช้แค่นี้ทำเป็นเดี๋ยวๆกูใช้ทั้งวันซะเมื่อไหร่ละ แค่นี้ทำให้กูไม่ได้" เราต้องลุกขึ้มาทำให้ ทั้งๆที่ของไม่ได้จำเป็นขนาดนั้นเลย เราก็ได้แต่รับคำสั่งทำไปเพราะไม่อยากทะเลาะกับเขา เราเรียนเขาก็ว่าเราเล่นเกมจนเขาปาโทรศัพท์เราทิ้ง แถมยังเอาที่ช๊อตยุงขึ้นมาตีเราจนหักกระเด็น ตามตัวเรามีแต่แผลเจ็บแสบไปหมด เขาบอกว่า"กูใช้อะไรต้องทำ ห้ามมีคำว่าเดี๋ยว กูสั่งให้เป็นทาสก็ต้องเป็นกูไม่ให้เรียนก็ห้ามเรียน อย่ายั่วโมโหกู ไม่งั้นกูจะเอามีดแทง จ้วงให้ตายเลยคอยดู" เขาบอกว่าทำไมกูต้องมาเลี้งด้วย ลูกกูก็ไม่ใช่ แม่
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำนะคะ ขออภัยที่เราพิมพ์ยืดยาวไปหน่อย แต่ทุกอย่างที่เราเล่าคือความจริงทุกประการค่ะ