เราจะไม่ชอบแม่ของเราเองได้มั้ย

เรารู้สึกว่าแม่เราเป็นึนไม่มีเหตุผลมากๆ  ตอนที่เรายังเป็นเด็กเราอยู่กับครอบครัวพ่อมาตลอด จนพอขึ้นป.5แม่เรากลับมาอยู่กับพ่อเรา เวลาแม่ใช่อะไรคือบางทีเรากำลังจะลุกขึ้นมาทำ  แต่เขาก็เร่งแล้วเขาก็โมโหละทุบตี ละเราเป็นคนที่แบบมีเหตุผล พอแม่ตีเราก็ถามเลยตีทำไมคือเถียงนั่นแหละ  เค้าก็ตบหน้าเราแล้วก็ตีถ้าไม่มีพ่อมาห้ามก็จะไม่หยุดตีเลย  ละแม่เราไม่ทำงานวันๆคืออยู่แต่บนห้องเล่นเกมไพ่จะลงมาแค่เข้าน้ำแค่นั้น กับข้าวเราก็ต้อวเอาขึ้นไปให้กิน  พอกินเสร็จเราก็ต้องเอาลงมาล้างให้ บางทีเราไม่ว่างคือต้องซื้อของให้ย่าก่อนเค้าก็จะไม่พอใจจะด่าแบบตะโกนละสีคำหยาบค่ายเต็มไปหมดซึ่งตอนนั้นเราแค่ป.5เอง ละเราอยู่กับย่ากับพ่อหรือคนอื่นในครอบครัวพ่อมาไม่เคยมีใครด่าเราแรงๆหรือตีไม่มีเหตุผลเลยจะใช้ให้ทำอะไรก็พูดดีๆตลอด แต่พอเป็นแม่ก็จะด่าพอช้าก็จะตี ขนาดแม่เรารักน้องมากกว่าน้องเรายังโดนตีเลย  เราเลยฟ้องพ่อแล้วพ่อก็บอกแม่ว่าทำไมไม่ใช่เหตุผลกับลูกดีๆ  วันนั้นแหละคะเราโดนตีหนักเลย เราจำได้ขึ้นใจเราเถียงเขาตรงหน้าบันไดแม่เขาเดินลงมาตบเราปากไปกะแทกกับหัวบันไดบ้านเลือดไหลเต็มปากเลย ละเขาก็จิกหัวขึ้นมาละบอกนี้กูเป็นแม่นะ ตอนนั่นเราแค่ป.6เราร้องไม่หยุดเลยละเราก็วิ่งไปฟ้องย่า  จากนั้นมาป้าๆเริ่มทนไม่ไหวเพราะแม่ตีเราตีเกินไป แต่ก็แค่ตักเตือน ละแม่เราชอบบังคับมห้เราใส่เสื้อผ้าของผู้ใหญ่ละคือมันตัวใหญ่เราใส่ไม่ได้เราก็ไม่ใส่เราก็โดนตีอีกคือใช่ไม้แขวนเสื้อตีละแม่ชอบจิกหัวละตบ ซึ่งไม่เคยขอโทดเราหรือโอ๋เราเลย เราโดนตีเรื่องที่เหตุผลเรื่องเล็กๆน้อยทุกวันนอนร้องไห้ทุกคืน คือมันเป็นปมสำหรับเรามาก จนวันนึ่งพ่อก็ทนไม่ไหวพ่อก็ด่าแม่แม่เราก็คือย้ายกลับไปอยู่บ้านยายเหมือนเดิม เราก็อยู่กับพ่อกับย่ามาจนขึ้นม.5พ่อเราส่งเราไปอยู่กับแม่ วันนั้นเราร้องไห้หนักมากๆเพราะเรานึกถึงตอนที่แม่ตีเราเราก็ไม่อยากอยู่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะพ่อต้องขายบ้านใช้หนี้ เรามาอยู่วันแรกเราร้องไห้ทั้งวันเลยพอตกเย็นเราลงมากินข้าวกับยายๆและก็ลูกของยาย ลูกยายเราพึ่งอยู่ป.3เอง เราก็กินข้าวเสร็จเราก็หยิบตัวเองไปล้างแล้วเราก็โดนด่าว่าเห็นแก่ตัวเรางงมากด่าเราลั่นบ้านมากเรางงมากแบบจะให้เอาของหลานกับของตัวเองไปล้างด้วยทำไมไม่บอกดีๆทำไมพูดคำหยาบละด่าขนาดนี้  จากนั้นเรากับน้องเข็ดเลยไม่กล้าลงไผกินข้างอีกเลย จะหารเงินกันซื้อข้าวเเล้วกินกันในห้องตลอด เราไม่เคยลงไปไหนเลยเพราะลงไปโดนด่าตลอดเรากับน้องเราโดนด่าตลอดทั้งๆที่เราแค่เดินเข้าห้องน้ำเฉยๆ ทั้งบ้านด่าเราตะคอกเราเพราะไม่ชอบที่เราเป็นคนนอกเข้ามาใหม่ เราเครียดมากเพราะทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากอยู่บนห้องทีวีเราก็ไม่เคยดู แล้วมีวันนึ่งน้องเราจะไปหาย่าที่บ้านเก่าละบอกแม่ว่าจะไปหาย่าแม่เราไม่ให้ไปไม่ใช่ว่าไกลหรือเป็นห่วงแต่เพราะบอกว่าจะไปทำไมรังเกียดใช่มั้ย และก็ตีแบบไม่มีเหตุผล เราสงสานน้องมากเราเลยปกป้องแบบน้องไปหาแค่นี้เองให้ไปหน่อยไม่ได้เราสรุปเราโดนตีไปด้วยเลย แม่เราคือเหมือนเดิมเลยอยู่แต่ในห้องนอนไม่ออกไปไหน  ขราดน้องจะต้องไปสมักเรียนม.1แม่ยังไม่ไปเลยเราเลยพาน้องไปสมักแทน เรื่องเงินไปโรงเรียนเราก็ให้พ่อโอนมาให้เพราะถ้าเราขอแม่ แม่ก็จะบอกว่าทำไมไม่ขอพ่อละแบบนี้ พ่อเราก็ไม่ค่อยมีเงินละอายุ50กว่าแล้วแต่แม่เราพึ่ง32เองแต่เค้าไม่ยอมทำงานเลยให้พ่อเลี้ยงตลอด เราก็เริ่มคิดว่าใช้จ่ายไม่พอแล้วเลยทำงานพิเศษไปด้วยเรียนไปด้วย เราเริ่มคิดว่าเราโตแล้วขึ้นม.5แล้วน้องก็ม.1แลเวแม่คงไม่ตี สุดท้ายเค้าก็ตีเราด้วยเหตุผลที่ว่าเราไม่ยอมนอนตรงที่แม่บอก คือเรื่องเล็กๆน้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ละแม่เราชอบตบหน้าละจิกหัว มีครั้งนึ่งเราหยุดเรียนเพราะโรงเรียนวันศุกมีรด.และเราไม่สบายละเราก็ไม่เรียนรด.อยู่แล้ว พอตกเย็นเราเดินมาค้นห้องเหมือนเคยละเห็นว่าเงินเรามันเหลือ แม่เลยรู้ว่าเราหยุด เค้าก็ด่าเราละไม่ฟังเหตึผลอะไรที่เราพูดเลยละตอนนั้นเราโมโหมากเราเลยแม่เคยฟัง ไรบ้างละ เท่านั้นแหละเค้าเดินมาตรงที่นอนมานั่งค่อมเราละจิกหัวตบละไม่ใช่ตบครั้งเดียวคือคบหลายครั้งมากเราพยายามไม่สู้แต่จับมือเค้าไว้เฉยๆ แต่แม่ยิ่งโมโหใหญ่เพราะคิดว่าเราสู้ จนน้ามาดึงแม่ออกไปแต่แม่ก็หยิบกาต้มน้ำละปามาที่เรา ตอนนั้นเราเหมือนเก็บกดเรากริ้ดเสียงดังและทำลายข้าวของละแม่เค้ามาจิกหัวไปกระแทกกับโต้ะอีกจนยายขึ้นมาช่วยห้ามอีกแรง ตอนนั้นเราหัวโนเลือดกำเดาไหลละปสดหัวมือสั่นทำไรไม่ถูกเลยเราเลยไปหาย่า ย่าก็คือร้องไห้เลยบอกสงสานมากแต่ทำอะไรไม่ได้  เพราะมาอยู่กับย่าก็ไม่ได้เพราะไม่ใช่บ้านย่า ย่าบอกให้อดทนละห้ามเถียงเราก็ทำตามแต่เราก็โดนตบโดนตีทุกวีนจนวันนึ่งเราจะหนีออกจากบ้านแม่เราเลยไม่ตี  ปิดเทอมเราไปทำงานพิเศษเพื่อหวังจะเก็บเงินแต่ก็โดนแม่เอาไปหมด เราแบบเสียใจมาก เราทำงานเหนื่อยก็เหนื่อยเรียนก็เหนื่อยแถมเป็นม.ปลายอีก  กลับมาข้าวก็ไม่เคยได้กินเพราะยายกินแล้วไม่เคยเหลือแถมไม่เคยให้กินข้าว เราท้อมาก  ปิดเทอมตอนยังไม่ถึงเวลาทำงานก็ต้องนอนอดอยู่บนห้องจนกว่าจะถึงเวลางานเราถึงจะกินข้าว  น้องเราก็ต้มมาม่ากินบ่อยมากช่วงปิดเทอม จนทุกวันนี้เราสงสานพ่อมากต้องทำงานละก็ต้องเงินให้เราเรียนทั้งที่ตัวเองก็แก่แล้วบ้านก็ต้องอยู่กับป้า เราเภาวนให้จบม.6ไวๆจะได้อยู่หอที่มหาลัยแต่เราแอบบสงสานน้องอยู่ดีที่ต้องอยู่บ้านหลังนี้คนเดียว 

เราผิดหรือป่าวคะที่ถูกเลี้ยงมากับการพูดดีๆไม่ตะคอกไม่มีคำหยาบ หรือไม่มีการบังคับ พอมาอยู่บ้านที่เค้าพูดจาแบบนี้เราเลยอยู่ไม่ได้ เคยปรึษาคนอื่นเค้าบอกว่าเราไม่มีความอดทนเองโดนด่านิดหน่อยก็ร้องไห้แต่เราก็คิดที่เป็นแบบนี้เพราะแม่เรามากกว่า