คือตอนเด็กเราก็ปกติ เเล้วมันมีเหตุการณ์ตอนเรียนอยู่ป.5 เด็กผู้ชาย ยังจำชื่อได้ค่ะ เขารังเเก ตบตีคนในห้องร้องไห้ไปหลายคนเลยค่ะ เเล้ววันนันเราโดนหนักมาก โดนฟาดรองเท้าตบตี เเล้วร้องไห้กำหมัด เขาก็เหมือนบ้าค่ะ ยืนหัวเราะ เราก็ตะโกนกรี๊ดดัง  ก็มีคนเข้ามาดูเยอะมาก ครูไม่สนใจเลยค่ะ ขนาดนักเรียนโดนรังเเกหัวเเตกยังเดินผ่านไปปกติ อยากให้ทราบจริงๆ การโดนรังเเก บูลลี่ มันเป็นปมได้ตั้งเเต่เด็กเลยนะคะ มันเหมือนโรงเรียนเป็นที่ทรมานของเด็ก ส่วนตัวเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ปมนั้นทำให้เราไม่กล้า อยู่ไกล้เพศตรงข้ามเลยจนมาปัจจุบันอยู่ม.4 มาจับมือโดนตัว ก็จะไปร้องไห้คนเดียว เพื่อนก้จะมาบอกว่า ปัญญาอ่อนบ้าง สำออย เเต่มันก็ไม่รู้อะ เห่อ ทำให้ไม่อินกะอะไรเลย เกลียดผู้ชาย อคติ ไม่เคยมีเเฟนตั้งเเต่เกิดเลย คนที่มาพยายามเราก็จะมองว่า สำหรับเรามันไม่มีใครดีเลย ไม่ใว้ใจใครเลย ไม่กล้าเปิดใจ ขนาดคุยกันนิดหน่อย ก็เบื่อ รำคาญ มันเป็นความรู้สึกยังไงไม่รู้ 
ตอนนันเราไม่สนใจกะอะไรหนักมากๆจริงๆ ไม่คุยอะไรเลย เเค่พูดเเซวนิดหน่อยก็เอากลับไปคิดร้องไห้ เห่อ 
เเต่ตอนนี้ก็เปลี่ยนความคิดไปเเล้วค่ะ ผู้ชายทุกคนมีนไม่ได้เหมือนกันทุกคน เลยลองเปิดใจคุยดูบ้าง เเต่ก็นั้นเเหละ เบื่อ!! รำคาญ 
ยังมีความรู้สึกเเบบนี้อยู่ ยังอคติไม่กล้าเปิดใจให้ใคร เเล้วอนาคต จะเป็นยังไม่รุ้เลยเลยค่ะ อยากให้เพื่อนๆพี่ทุกคนเสนอความคิด ที่อยากให้เราได้ลองเปลี่ยนมุมมองความคิดหน่อยค่ะ ขอบคุณนะคะที่อ่านจบ🙏🏻❤️