ไม่กล้าบอกแม่ว่าเราชอบจินตนาการทำไงดี?

นิสัยแต่เด็ก ชอบจินตนาการ ์ดูการ์ตูน ละคร เสมือนหนึ่งว่า ตัวเองเป็นคนนั้นคนนี้ในละคร เป็นนางเอก เป็นนั่นนี่ที่ดูแล้วชอบความเก่ง หรือบุคลิก โตมาติดนิสัย แ​ก้ไม่หาย นึกว่าตัวเองเป็นนางเอกซีรี่ย์โรแมนต◌ิ

เมื่อเราเศร้าแล้วยิ่งอยู่คนเดียวมันดิ่งลงมากๆ อยากให้มีคนที่รับฟังเราเข้าใจเราได้ ช่วยเป็นกำลังใจให้แต่ความจริงแล้วไม่มีเลย เราเป็นคนที่คิดมาก เสียใจ เศร้าง่าย คนรอบตัวเรามักเห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระ เ

เราอยากกลับมามีความรู้สึกอีกครั้งค่ะ ตอนนี้เราทรมานมากเลย เพราะเราไม่สามารถรู้สึกอะไรได้เลย ทั้งดีใจ เสียใจ มีความสุข มีความทุกข์ มีอารมณ์ มีความรัก....... เราต้องทำยังไงดีคะ เราเป็นมาได้หลายเดือนแล้ว

เวลาลูกพูดจาไม่ดี ทำไม่ดีกับพ่อแม่ เคยโกรธจริงจังไหมคะ ส่วนตัวเวลาคุยโทรศัพท์แล้วทะเลาะกันบ่อยถ้าพ่อเมา แล้วเราเริ่มโตเราก็เริ่มเถียง สมัยเด็กๆเวลาพ่อว่าก็เสียใจนะแอบร้องไห้ แต่ไม่กล้าเถียงหรือแม้กระท

คือว่าช่วงนี้เราบ่อน้ำตาตื้นมากค่ะเจอเรื่องอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะร้องไห้แล้ว ซึ่งร้องบ่อยมากร้องแทบทุกวันเลยค่ะอยู่โรงเรียนก็คือบ่อยจนเพื่อนน่าจะรำคาญแล้วค่ะ คือเราคุมมันไม่ไหวจริงค่ะมันไหลออกมาเอง เราไม่

คือเราเป็นคนที่ชอบจินตนาการมากค่ะเข้าขั้นมโนเลย   เราชอบสร้างจินตนาการเป็นเรื่องเป็นราวจนมันเริ่มหนักแบบบางทีก็จจินตนาการว่ามีคนมานั่งอยู่ด้วยละก็จะทำตัวเกร็งๆไม่เป็นตัวของตัวเองทั้งๆที่นั่งอยู่ค

หวัดดีค่ะ เรามีเพื่อนอยู่คนนึง สุมมติชื่อ บีบีเป็นคนมึนๆ ไม่ค่อยทันคน เขาเล่าให้เราฟังว่า เขานอนดึกมากๆ ไปโรงเรียนบางวันนอนตี2-3 ​บางวันก้เที่ยงคืนขึ้นไป ช่วงปิดเทอม เขาเล่าให้ฟังว่า เขาไม่ได่นอนเลย แ

เราชอบเห็นคนร้องไห้เสียใจเพราะเรา ไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตามค่ะ รู้สึกมีความสุข /ร้องไห้อีกสักหน่อยสิ/อยากเห็นเทอร้องไห้เพราะอีกจัง/ พอเห็นแล้วอยากรัก อยากดูแลเทอเลย/    ความคิดนี้เข้ามาในหัวทั

ทุกคนคะเรากลัวตัวเองจะเป็นโรคจิต ชอบจินตนาการความเจ็บปวดของคนอื่น (แต่คิดว่าอันนี้ไม่แปลกเท่าไหร่) แต่เราแย่เรื่องการเห็นเด็กตัวเตาะแตะเดินแล้วไม่ชอบ อยากตี อยากไปอุ้นละโยนทิ้งให้มันร้อง อยากให้มันเจ็

คือเรามีโลกจินตนาการอีกโลกนึงค่ะ เป็นโลกที่เราเพอเฟคทุกอย่าง มีทุกอย่างที่อยากได้ ได้มีความสัมพันธ์กับคนที่ชอบ พอนานเข้าเรารู้สึกว่ามันมากระทบการใช้ชีวิตของเรา ไม่ว่าจะทำอะไรก็โยงไปโลกนั้นตลอด จนรู้สึ