***บางครั้งไอ้คำว่าครอบครัวก็รั้งชีวิตเราไว้ไม่ต่างอะไรกับโซ่กรือกรง
ถ้าถามว่ามันดีไหมที่ได้มีคนเป็นห่วงเป็นใยสารทุกข์สุกดิบกับชีวิตของเราแบบนี้ คนที่แคร์เรามากขนาดนี้ คำตอบคือ "มันดีค่ะ" แต่! ถ้าอะไรที่มันมากเกินไป มันก็เกินกว่าคำว่าดีไปไกลแล้ว มันกลายเป็นว่าคำว่าห่วง คำว่าแคร์ของเขา มันทำให้เรา"อึดอัด"
เราเป็นลูกคนสุดท้อง คนที่สาม คนแรกพี่สาวอายุจะสามสิบ(แต่งงานแล้ว) พี่ชายคนกลางอายุยี่สิบห้า ส่วนเรายี่สิบเอ็ด
***ประเด็นของเรื่องมันอยู่ที่ตรงนี้ค่ะ
คือเราต้องการที่จะออกจากบ้าน เพื่อไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองซักครั้งนึง อยากจะแยกตัวเองออกจากครอบครัวซักครั้งเพื่อไปใช้ชีวิตของตัวเองดูบ้าง ตอนนี้เราโตพอที่จะหางานหาเงินรู้จักรับผิดชอบตัวเองดีพอแล้ว เลยอยากจะออกจากบ้านไปบ้าง แต่ว่าพี่สาวดูเหมือนจะยังเห็นเราเป็นเด็กอยู่ นางไม่ยอมค่ะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม นางกลัวเราใจแตก กลัวเราท้อง กลัวว่าเราจะไม่ทันคน เลยคอยห้ามมันหมดทุกอย่าง
ชีวิตเราเป็นแบบนี้มาตลอด แค่จะไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่ห่างกันแค่สองร้อยเมตรยังไปไม่ได้เลย เราทำได้แค่ไปเรียนหนังสือเสร็จก็ตรงกลับบ้านทันที เพื่อนไปเที่ยวเราอยู่บ้านออกไปไหนไม่ได้ ไปเที่ยวนี่ก็ใช่ว่าจะไปไหนไกล ก็แค่ออกมานั่งเล่นกันที่โรงเจใกล้บ้านครอบครัวก็ไม่ยอมแล้วค่ะ พอโตมาถึงวัยทำงาน ก็ทำงานมาตลอดสองปี ไม่เคยเที่ยวไหนเลย ไปไม่ได้ ถ้าจะไปเที่ยวที่ไหน ต้องไปกับครอบครัวเท่านั้น!
เพราะยุ่งกับงานและครอบครัว จนไม่มีเวลาได้คุยกับเพื่อนเลย และสุดท้ายก็ห่างหายกันไป มันทำให้เราเหงามาก พอได้คุยกับเพื่อนอีกครั้ง เห็นเพื่อนเที่ยวแชร์รูปลงเน็ตแล้วเราก็อิจฉาค่ะ อิจฉาที่พวกเขามีชวิตที่อิสระกว่าเรา
พี่สาวเราอย่างน้อยนางก็ได้เที่ยวกับเพื่อนอยู่บ่อยครั้งตอนที่อายุเท่าเรา เราอิจฉานางค่ะ ทำไมนางทำได้ แต่เราทำไม่ได้ นางได้เที่ยวบ้านเพื่อน ได้ออกไปสนุกกับเพื่อน ได้คบแฟน ได้เที่ยวบ้านแฟน แต่ทำไมมีแค่เราที่ทำไม่ได้
พอตอนนี้เราตัดสินใจจะออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว นางก็โวยวายไม่ยอม แม่ที่เคยๆเกือบจะใจอ่อนก็เปลี่ยนใจไม่ให้ไป พ่อก็หัวแข็งพอๆกับพี่สาว ส่วนพี่ชายไม่ได้ว่าอะไร เห็นบอกถ้ามาอยู่คนเดียวก็ไปอยู่ใกล้เขาก็ได้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วค่ะ ไม่ให้เราไปแล้ว พี่สาวเราโทรไปบ่นให้พี่ชายฟังจนเปลี่ยนใจแล้ว พวกเขาจะมีเหตุที่รั้งเราเสมอ
-เป็นผู้หญิงนะออกไปอยู่คนเดียวมันอันตราย
-ถ้าท้องล่ะ? ใครจะรับผิดชอบ
-แล้วใครจะดูแลพ่อกับแม่ (ตอนนี้เราอยู่กับพ่อแม่ ส่วนพี่ๆก็แยกทางกันไปหมดแล้ว)
รู้สึกเก็บกดมากเลย ใครหลายคนมองว่าเราเป็นเด็กติดครอบครัว แต่เปล่าเลย เราอยากจะออกไปมากๆค่ะ แต่ถ้าหักดิบดื้อรั้นใส่ พวกเขาก็จะทวงบุญคุณกับตัดขาดครอบครัวกับเราทันที รู้สึกกลัวค่ะ และเสียใจมากๆ ถึงขั้นคิดมากขนาดที่คิดว่าถ้าตายไปซะ ก็คงมีอิสระมากกว่านี้
แต่ทำร้ายตัวเองมันเจ็บค่ะ สุดท้ายแล้วก็เลยเลิกพยายามฆ่าตัวตายไป
เราเป็นน้องเล็กที่ไม่ค่อยได้ของใหม่ๆ ส่วนใหญ่จะได้แต่ของที่ส่งต่อมาจากพวกพี่ๆเท่านั้น และครั้งนึงไม่สิ หลายครั้งเลยค่ะ ที่แม่บอกกับเรา ว่าจริงๆแล้วไม่เคยอยากได้ลูกคนที่สามเลย เค้าอยากได้แค่ชายหญิงสองคนเท่านั้น แต่เราเป็นลูกที่หลงเกินมาค่ะ แล้วแม่ก็บอกอีกว่า เคยจะกินยาขับเราออกมา แต่กลัวเราไม่ตาย เขากลัวที่จะเลี้ยงเด็กพิการ ได้ยินครั้งแรกเราพูดไม่ออกเลย พอได้ยินบ่อยครั้งเข้า เราก็เข้าใจดีเลยค่ะว่าเขาไม่ต้องการเราจริงๆ แต่ก็ไม่อยากให้เราไป
ทำไงดีคะ อยากออกไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียวบ้างซักครั้งค่ะ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทิ้งครอบครัวนะคะ
ทำไงดีคะ ตอนนี้อึดอัดเหลือเกิน
อายุ 21 แล้ว แต่ไม่มีอิสระในชีวิตเลย
ถ้าถามว่ามันดีไหมที่ได้มีคนเป็นห่วงเป็นใยสารทุกข์สุกดิบกับชีวิตของเราแบบนี้ คนที่แคร์เรามากขนาดนี้ คำตอบคือ "มันดีค่ะ" แต่! ถ้าอะไรที่มันมากเกินไป มันก็เกินกว่าคำว่าดีไปไกลแล้ว มันกลายเป็นว่าคำว่าห่วง คำว่าแคร์ของเขา มันทำให้เรา"อึดอัด"
เราเป็นลูกคนสุดท้อง คนที่สาม คนแรกพี่สาวอายุจะสามสิบ(แต่งงานแล้ว) พี่ชายคนกลางอายุยี่สิบห้า ส่วนเรายี่สิบเอ็ด
***ประเด็นของเรื่องมันอยู่ที่ตรงนี้ค่ะ
คือเราต้องการที่จะออกจากบ้าน เพื่อไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองซักครั้งนึง อยากจะแยกตัวเองออกจากครอบครัวซักครั้งเพื่อไปใช้ชีวิตของตัวเองดูบ้าง ตอนนี้เราโตพอที่จะหางานหาเงินรู้จักรับผิดชอบตัวเองดีพอแล้ว เลยอยากจะออกจากบ้านไปบ้าง แต่ว่าพี่สาวดูเหมือนจะยังเห็นเราเป็นเด็กอยู่ นางไม่ยอมค่ะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม นางกลัวเราใจแตก กลัวเราท้อง กลัวว่าเราจะไม่ทันคน เลยคอยห้ามมันหมดทุกอย่าง
ชีวิตเราเป็นแบบนี้มาตลอด แค่จะไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่ห่างกันแค่สองร้อยเมตรยังไปไม่ได้เลย เราทำได้แค่ไปเรียนหนังสือเสร็จก็ตรงกลับบ้านทันที เพื่อนไปเที่ยวเราอยู่บ้านออกไปไหนไม่ได้ ไปเที่ยวนี่ก็ใช่ว่าจะไปไหนไกล ก็แค่ออกมานั่งเล่นกันที่โรงเจใกล้บ้านครอบครัวก็ไม่ยอมแล้วค่ะ พอโตมาถึงวัยทำงาน ก็ทำงานมาตลอดสองปี ไม่เคยเที่ยวไหนเลย ไปไม่ได้ ถ้าจะไปเที่ยวที่ไหน ต้องไปกับครอบครัวเท่านั้น!
เพราะยุ่งกับงานและครอบครัว จนไม่มีเวลาได้คุยกับเพื่อนเลย และสุดท้ายก็ห่างหายกันไป มันทำให้เราเหงามาก พอได้คุยกับเพื่อนอีกครั้ง เห็นเพื่อนเที่ยวแชร์รูปลงเน็ตแล้วเราก็อิจฉาค่ะ อิจฉาที่พวกเขามีชวิตที่อิสระกว่าเรา
พี่สาวเราอย่างน้อยนางก็ได้เที่ยวกับเพื่อนอยู่บ่อยครั้งตอนที่อายุเท่าเรา เราอิจฉานางค่ะ ทำไมนางทำได้ แต่เราทำไม่ได้ นางได้เที่ยวบ้านเพื่อน ได้ออกไปสนุกกับเพื่อน ได้คบแฟน ได้เที่ยวบ้านแฟน แต่ทำไมมีแค่เราที่ทำไม่ได้
พอตอนนี้เราตัดสินใจจะออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว นางก็โวยวายไม่ยอม แม่ที่เคยๆเกือบจะใจอ่อนก็เปลี่ยนใจไม่ให้ไป พ่อก็หัวแข็งพอๆกับพี่สาว ส่วนพี่ชายไม่ได้ว่าอะไร เห็นบอกถ้ามาอยู่คนเดียวก็ไปอยู่ใกล้เขาก็ได้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วค่ะ ไม่ให้เราไปแล้ว พี่สาวเราโทรไปบ่นให้พี่ชายฟังจนเปลี่ยนใจแล้ว พวกเขาจะมีเหตุที่รั้งเราเสมอ
-เป็นผู้หญิงนะออกไปอยู่คนเดียวมันอันตราย
-ถ้าท้องล่ะ? ใครจะรับผิดชอบ
-แล้วใครจะดูแลพ่อกับแม่ (ตอนนี้เราอยู่กับพ่อแม่ ส่วนพี่ๆก็แยกทางกันไปหมดแล้ว)
รู้สึกเก็บกดมากเลย ใครหลายคนมองว่าเราเป็นเด็กติดครอบครัว แต่เปล่าเลย เราอยากจะออกไปมากๆค่ะ แต่ถ้าหักดิบดื้อรั้นใส่ พวกเขาก็จะทวงบุญคุณกับตัดขาดครอบครัวกับเราทันที รู้สึกกลัวค่ะ และเสียใจมากๆ ถึงขั้นคิดมากขนาดที่คิดว่าถ้าตายไปซะ ก็คงมีอิสระมากกว่านี้
แต่ทำร้ายตัวเองมันเจ็บค่ะ สุดท้ายแล้วก็เลยเลิกพยายามฆ่าตัวตายไป
เราเป็นน้องเล็กที่ไม่ค่อยได้ของใหม่ๆ ส่วนใหญ่จะได้แต่ของที่ส่งต่อมาจากพวกพี่ๆเท่านั้น และครั้งนึงไม่สิ หลายครั้งเลยค่ะ ที่แม่บอกกับเรา ว่าจริงๆแล้วไม่เคยอยากได้ลูกคนที่สามเลย เค้าอยากได้แค่ชายหญิงสองคนเท่านั้น แต่เราเป็นลูกที่หลงเกินมาค่ะ แล้วแม่ก็บอกอีกว่า เคยจะกินยาขับเราออกมา แต่กลัวเราไม่ตาย เขากลัวที่จะเลี้ยงเด็กพิการ ได้ยินครั้งแรกเราพูดไม่ออกเลย พอได้ยินบ่อยครั้งเข้า เราก็เข้าใจดีเลยค่ะว่าเขาไม่ต้องการเราจริงๆ แต่ก็ไม่อยากให้เราไป
ทำไงดีคะ อยากออกไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียวบ้างซักครั้งค่ะ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทิ้งครอบครัวนะคะ
ทำไงดีคะ ตอนนี้อึดอัดเหลือเกิน