ผมอึดอัด ไม่รู้จะคุยระบายกับใครจริงๆ ผมเคยเห็นแต่คนรอบข้างประสบ จนถึงวันนี้ผมได้ประสบเจอมันกับตัวเองจริงๆ ผมพึ่งเลิกลากับแฟนได้ 7 วันแล้วครับ สุดแรงยื้อที่จะไปต่อด้วยกันในอนาคต เหมือนที่เคยตั้งใจไว้ด้วยกัน แต่มันไปต่อไม่ได้จริงๆ และผมเคารพการตัดสินใจของเค้า ถึงแม้ใจผมนั้นจะเจ็บปวดทรมานมาก ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ 

ผมคิดว่าผมเป็นคนที่เข้มแข็ง แต่แท้จริงแล้วผมอ่อนแอ ผมสามารถฉีกยิ้มต่อหน้าคนอื่นได้ แต่พออยู่คนเดียวผมแย่เอามากๆ มันทุรนทุราย คิดถึงเค้า แต่ผมก็ต้องรู้สถานะตัวเองว่าผมควรวางตัวอยู่ตรงไหน มันทรมานเหลือเกินครับ เค้าเป็นทั้งแฟน ทั้งเพื่อน เหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง ตอนพ่อผมเสียจากโควิดไปเมื่อปีก่อนก็มีเค้า มีเค้าในช่วงชีวิตผมหลายๆเหตุการณ์ ตอนนี้ผมก็เหลือแค่แม่ และเค้า แต่ตอนนี้ผมไม่มีเค้าแล้ว มันรู้สึกเสียศูนย์มากๆ

วันนี้ไม่มีคนคอยเรื่องราวชีวิตประจำวันอีกแล้ว เป็นที่ปรึกษาคู่คิด มันไม่มีอีกแล้ว ผมต้องอดทน มันเหมือนจะเป็นจะตายให้ได้เลยครับ แต่ผมก็ทำเต็มที่แล้วจริงๆ แต่มันไม่สามารถจะเดินไปต่อได้ ทั้งที่ผมตั้งใจจะสร้างครอบครัวกับเค้า มีแพลนมากมายที่ตั้งใจจะทำให้เค้า มันพังทลายหมดเลย มันดิ่ง มันเหมือนใจผมจะขาด ไม่มีแรงจะทำอะไร มันหมนหมองไปหมด กินอะไรไม่ค่อยลง นอนไม่ค่อยจะหลับ มันเศร้าตลอดเวลา ภาพยังวนเวียนในหัวผมตลอด ผมยังรักเค้ามาก แต่ผมกำลังค่อยๆเตือนตัวเองว่ามันจบแล้ว ผมยังห่วงเค้าและหวังว่าเค้าจะมีความสุข ส่วนผมตอนนี้ก็พยายามเอาธรรมะเข้ามาช่วย แต่ผมก็ยังทำใจไม่ได้ ยิ่งอยู่คนเดียวในช่วงโควิดแบบนี้จิตและกายผมทรุด

ท่านใดมีประสบการณ์เมตตาแชร์ประสบการณ์หรือคำแนะนำให้ผมทีครับ ว่าตอนที่เพื่อนๆเจอแบบนี้ช่วงนั้นเป็นอย่างไร แล้วหลุดพ้นความรู้สึกนี้ผ่านมาได้อย่างไร นานไหมกว่าจะกลับปกติ และชีวิตปัจจุบันเป็นอย่างไร