อยากถามพ่อแม่ และครูอาจารย์ ผู้ที่ได้ชื่อว่า ปรารถนาดี แก่ลูก และลูกศิษย์ ถึงประโยคที่ว่า "ทำเค้าเจ็บ เราเจ็บยิ่งกว่า"..

ไม่ได้เจ็บที่ไม้ซึ่งกระทบเนื้อครับ
เจ็บใจที่ต้องเห็นลูกเจ็บ จากที่ลูกทำผิด และความผิดนั้น เป็นสิ่งที่เราเองไม่สามารถสอนให้เค้าไม่ผิดได้ ดังนั้นความผิดจึงมาอยู่ที่คนลงโทษด้วย
หลังการลงโทษ ฝ่ายหนึ่งเจ็บตัวเจ็บใจ และควรปรับปรุงตัว
อีกฝ่ายจะเจ็บใจ แล้วไปหาวิธีการสอนใหม่ เพื่อไม่ให้ผิดกันอีก

การให้การอบรมในสังคมตะวันออก มีสองมุมครับ
มุมบวก คือการสอนสั่ง โน้มน้าว แนะนำ
ทางลบคือ การลงโทษทางด้านร่างกาย

ส่วนสังคมตะวันตก จะไม่ค่อยลงโทษทางร่างกายครับ จะไปเชิงจิตใจมากกว่า แต่พื้นฐานสังคมแตกต่างกันมากมายครับจริงๆไม่ควรนำมาเทียบกันเลย เด็กที่ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ลงโทษด้วยการตี จริงๆต้องไปดูด้วยว่าสังคมตะวันตก มีกรอบอะไรครอบบ้าง (ซึ่งเป็นความกดดันที่สูงกว่าสังคมไทยมาก) พ่อแม่ ไม่จำเป็นต้องลงโทษในระดับร่างกายเลยครับ สังคมแวดล้อมจะช่วยกดดันให้ได้รับผลของมันเอง และถ้ายังไม่สามารถปรับปปรุงตัวได้ จะหลุดไปเป็นภาระสังคมได้ไม่ยาก อย่างไรก็ตาม โครงสร้างสังคมเค้า สามารถุอุ้มภาระได้มากกว่าสังคมเราเยอะครับ

ส่วนตัว
การลงโทษด้วยความเจ็บ เลิกใช้มาตั้งแต่เค้า(ลูก) เป็นวัยรุ่นครับ เพราะถ้ายังใช้กระบวนการเดิมก็จะตีแรงขึ้นเรื่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นวิธีอื่น ประกอบกับ ความพยายามในการสอนเชิงสร้างสรรค์ที่มากขึ้น ที่สำคัญ มาพร้อมกับการ"ปลง" ที่สงบขึ้นเช่นกัน บางครั้ง เรามาถึงจุดที่ควรรู้ว่า บางอย่างเข็นอย่างไรก็จะได้แค่นี้ เราไปพยยามเน้นปลูกฝังในสิ่งที่เหมาะสมกับบุคลิกของเค้าดีกว่า

อย่าลืมนะครับ มีคนบางประเภท ที่ชื่นชอบกับการได้ทำอะไรที่ท้าทายกฏ กติกา ยิ่งถ้าได้ฝ่าฝืนแล้วรอดมาได้ จะสนุก ดังนั้น คนกลุ่มนี้ ยังไง การลงโทษก็ยังจำเป็นครับ รวมถึงเด็กด้วย
แต่วิธีและกระบวนการต้องปรับเปลี่ยนไปตามช่วงวัย