ช่วงที่ผ่านมาอย่างที่ผมบอกผมศึกษาพระวินัยเยอะโดยเฉพาะข้ออทินนาทาน ผมเริ่มกลัวที่จะทำผิด จับเจ่าจดจ่อกับจิตมากจนทุกข์ใจ กลัวว่าความคิดที่จะลักของเค้าจะเกิดขึ้น โดยเฉพาะตอนที่จะหยิบของที่มีราคาสูงๆ ก่อนหยิบก็กลัวจิตมันคิดจะลัก ตอนยกขึ้นก็กลัวว่าจะปาราชิก แค่นี้ก็ทำให้ทุกข์ใจมาก เวลาถือของมีราคาจิตก็จับเจ่าอยู่ที่ใจ ปั่นปวนไปหมด ทำให้ไม่กล้าจะจับต้องอะไรเลยครับ บางครั้งก็คิดแต่นั้นว่าเราขาดจากความเป็นพระแล้วยังหรือ ใจก็คิดวนไปวนมาเพื่อที่จะทำให้แน่ใจว่าไม่ผิดจริง เมื่อจะหาเหตุผลให้กับตนเองว่าไม่ผิด หรือซักถามเพื่อกัลยาณมิตรก็ไม่แน่ใจว่าทำอย่างนี้ๆถูกต้องแล้ว ใจก็ยังไม่มั่นใจ ทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจไปหมด วันๆคิดแต่เรื่องพวกนี้ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรคิด แต่ใจมันกังวล จนไม่มีเวลาปฏิบัติธรรม ทั้งๆที่ไม่มีเจตนาจะให้เกิดขึ้น ผมควรวางจิตยังไงดีครับ จิตมันยึดกับการกระทำไปแล้ว ผมเริ่มเหนื่อย เมื่อรู้มากจึงไม่อยากทำความผิด เมื่อไม่อยากทำผิด จิตก็จับเจ่าจ้องจับผิดการกระทำนั้น ซ้ำยังปรุงแต่งให้เลวร้ายกว่าเดิม ทั้งที่รู้ทุกอย่างแต่ละไม่ได้เพราะความกลัวเท่านั้น จริงๆผมอยากรู้ว่าสิ่งที่ทำถูกต้องรึเปล่า คือเมื่อใจมันคิดซึ่งควบคุมไม่ได้แต่เราไม่มีเจตนาจะทำก็ให้ดูใจไปโดยไปต้องบังคับมันเมื่อจะหยับฉวยของอะไร บางทีมันเป็นความคิดลอยๆมาหรือความคิดเล่นๆที่ไม่มีเจตนาจะลักจริงๆ เมื่อเราหยิบจับไปแล้วจะอาบัติหรือเปล่า..ถามเพื่อน เพื่อนบอกว่าจิตมันเหมือนสายน้ำควบคุมไม่ได้ มักจะไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ แต่เป็นเพียงแค่ความคิดที่ผุดขึ้นแล้วดับไป ผมไม่รู้ว่าความคิดที่เกิดขึ้นมันเจตนาหรือไม่เจตนาทั้งๆที่ไม่อยากให้เกิด ผมไม่รู้จะละมันได้ยังไง