อย่างที่เรากล่าวในหัวข้อเลยค่ะ พอดีว่าเมื่อวานเป็นวันที่มีเรียนออนไลน์ ปกติแล้วคุณครูจะส่งงานให้ลอกก่อนเข้าเรียนทุกวันที่มีคาบเรียนค่ะ ละพอดีเราตื่นสาย เลยไม่ได้ลอก ละก็ไม่ได้ตามงานจนถึงตอนเย็นเลย จะว่าเราไม่รับผิดชอบก็ได้ค่ะ แต่นั่นแหละพอแม่กลับมาจากทำงานก็ขอเช็คงานของวิชานี้ เราก็ให้ท่านดูไป ละบอกว่าไม่เสร็จ เค้าก็บอกไปเคลียให้เสร็จ เลยไปนั่งทำ แต่อย่างที่ทราบดี เราขี้เกียจเราไม่รับผิดชอบก็เลยไม่ได้ทำ นั่งเล่นโทรศัพท์ซะงั้น แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปโดยที่เราไม่ได้เคลียงาน พอถึงตอนนั้นเริ่มรู้สึกได้ละ เคลียงานดีกว่า แต่พอเคลียไป
มันจะมีจุดจุดหนึ่งที่เราเขียนไม่ถูกซักที เลยเริ่มโมโหละ พอโมโหปุ๊ป สีหน้าเริ่มมา มือสั่นเขียนไม่ได้
ขว้างปากกาทิ้ง จะปลดล็อคหน้าจอมือถือก็หงุดหงิด
เพราะกรอกรหัสไม่ถูกซักที เลยไปหาไรกิน
หายหงุดหงิดค่ะ จากนั้นพอจะมานั่งเคลียงาน
แม่ด่า...พูดไม่หยุดเลยค่ะ.. เราเป็นคนที่รักสงบชอบความเงียบมากๆ ไม่เงียบคือทำอะไรไม่ได้ ละแม่ด่าเรา..ก็เลยโมโหอีกครั้ง..เรายังควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ อาจจะด้วยความยังเด็กของเราด้วย อยากให้ทุกคนเข้าใจกันนะคะ เราอายุ11จะ12ปีนี้ อ่า ละพอโมโห
เขียนไม่ได้อีก ไม่มีสมาธิเลยจนถึงตอนนั้นจะไปหาอะไรกินของกินก็หมดแล้ว เราเลยคิดตื้นๆไประบายในแชทกลุ่มกับเพื่อน สิ่งที่เราคุยกับเพื่อนค่อนข้างจะรุนแรงมากๆ พอได้ระบายก็ดีขึ้นละ แต่ก็ยังโมโหอยู่
เลยเล่นโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นแหละ พอแม่ถามว่าทำอะไรทำไมนั่งก้มอยู่ ไม่เขียน เราก็บอกไม่ได้ทำอะไร
แม่ก็เดินออกไป แต่ซักพักเดินมาข้างหลังเราละถามว่าทำอะไร เราก็ซ่อนโทรศัพท์ไว้ละบอกว่าไม่
แต่แย่ตรงที่เราเปิดสมุดไว้ ละเรากำลังพิมพ์แชทด่า บอกว่า แม่กู
น่าเบื่อ
ตอนนั้นแม่เห็นว่า ไม่ได้เขียนอะไรเลยแม่เลยถามว่าทำไม่ทำพร้อมเขย่าตัวเรา เราก็ไม่รู้จะตอบอะไร แม่ก็คั้นเอาคำตอบเราไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนั้นเรากลัวมาก เรา..ร้องไห้เลย
พร้อมพูดว่าพ่อแม่เสียงดัง หนูไม่มีสมาธิ หนูเขียนไม่ได้ ตอนนั้นแม่ก็เดินออกไป ละด่าเชิงหน่ายๆ อะไรสารพัด เราไม่ขอบอกว่าด่าอะไร เราก็เกร็งทำอะไรไม่ถูกละร้องไห้อยู่นั่นแหละ ละเหมือนหมดแรงเพราะ
คำด่าของแม่ ตอนนั้นถือโทรศัพท์อยู่ที่มือ แต่ด้วยความหมดแรงละ ก็เลยเผลอทำโทรศัพท์ตกจากมือ
ละแม่เห็นก็เลยมาหยิบไป ตอนนั้นเราตกใจมาก
วิ่งจะไปเอาโทรศัพท์ออกมาจากแม่ แต่แม่เราแรงเยอะมาก คว้าเอาโทรศัพท์ให้ออกห่างจากมือเรา
ตอนนั้นแม่เราปัดเราให้ออกไปจากโทรศัพท์ก็ล้มทั้งร้องไห้นั่นแหละ ตอนนั้นหมดแรงมาก ลุกไม่ไหว
สภาพเหมือนทาสในยุควิคตอเรียนอะ แทบก้มกราบแม่ บอกว่า ขอโทรศัพท์คืนเถอะ เอามาเถอะ
แม่ก็ยืนกราน ไม่ให้ พร้อมเดินไปหยิบกุญแจรถ
ละวิ่งไปที่รถพร้อมล็อคประตูรถ เรากะจะตามออกไป
ละตอนนั้นเสียงเราดังมาก ละร้านอาหารข้างๆยังไม่ปิด ก็นึกเกรงใจเขา ไม่ตามออกไปดีกว่า ในใจคือนึกกลัวว่าแม่จะเปิดแชทดูละเจอข้อความที่เราด่าแม่ในนั้น ก็เดินไปที่เก้าอี้ละนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ
พอแม่เข้าบ้านมาก็ทำท่าทีเป็นห่วงเราละบอกว่าลูกยังเด็กอยู่ ละเข้ามากอดเรา เราก็พยายามจะปฏิเสธกอดของแม่แต่แรงมันหายไปหมดแล้วเลยได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ ละตอนนั้นเราโพล่งออกไปว่า
"แม่ไม่เข้าใจหนู"ตอนนั้นแม่บอกกลับมาว่า "แล้วมีใครเคยเข้าใจแม่บ้าง"ตอนนั้นเราสะอึกเลย ยอมรับว่าที่พูดออกไปไม่ได้คิดถึงคนอื่นเลย แม่ก็คลายกอดเรา
ละลงไปนั่งข้างๆเก้าอี้เราแต่ก็เว้นระยะห่างกับเรา
แม่ก็พูดกับเราว่า แม่ทำงานเพื่อครอบครัว ใช้เวลาส่วนใหญ่ทำเพื่อครอบครัวและส่วนรวม และก็พูดต่อไปอีก ละคือเรารู้สึกผิดมากๆที่พิมพ์ด่าแม่ในแชท
เราก็พยายามทำอะไรซักอย่าง เราหันไปเห็นงานที่เราไม่ได้เคลียเราก็เลยทำให้เสร็จไป หวังว่าแม่จะรู้สึกดีขึ้นละเราไม่มีโจทย์เลยเอาโทรศัพท์แม่มาลอกโจทย์
แม่ก็เดินไปนอนที่ห้องตัวเอง เราก็นั่งเคลียงานจนเสร็จ เราจะเอาโทรศัพท์ไปคืนแม่ที่ห้องเห็นแม่นอนหลับอยู่แต่พอแม่เห็นคนเดินเข้าไปที่ห้องแม่ แม่สะดุ้งเลย เรารู้สึกผิดจริงๆ เราก็เดินออกไปจากห้องแม่
ละจัดการเตรียมเข้านอนให้เรียบร้อย จากนั้นก็เข้านอน ละก็หลับไป.. ตอนประมาณตี5-6โมงแม่เล่าเรื่องเมื่อกลางคืนให้พ่อพ่อฟังพอดีเราสะดุ้งตื่น เลยเดินออกจากห้องไป จะออกไปดูว่าคนอื่นเป็นไงบ้าง
แต่ก็ได้ยินแม่คุยกับพ่อเรื่องของเรา เราก็นั่งฟังอยู่แถวๆนั้นแหละ แม่พูดอะไรที่...ทำให้เรารู้สึกผิดจริงๆ
เราก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องไปไม่อยากเจอหน้าแม่กับพ่อจังๆเพราะรู้สึกผิดละทำตัวไม่ถูก พอเข้าห้องมาเราก็หลับ พอตื่นอีกทีแม่กับพ่อก็ออกไปทำงานแล้ว
ที่บ้านเหลือแค่น้องสาวกับคุณยาย ทุกคนที่อยู่ในบ้าน
ไม่มีใครพูดกับเราเลยค่ะ สาเหตุน่าจะเพราะเรื่องที่เราด่าแม่ในแชท จนตอนนี้เรายังไม่ได้พูดกับใครเลย
อยากขอคำแนะนำจากทุกๆคนหน่อยค่ะ
เราควรทำยังไงหลังจากที่แม่กลับมาจากทำงานดีคะ
และตอนที่แม่ยังไม่กลับมา เราควรทำตัวยังไงกับ
คนในบ้านดี รบกวนให้คำแนะนำเราหน่อยนะคะ
แม่เห็นแชทที่คุยกับเพื่อนด้วยคำหยาบ ทำไงดีคะ
มันจะมีจุดจุดหนึ่งที่เราเขียนไม่ถูกซักที เลยเริ่มโมโหละ พอโมโหปุ๊ป สีหน้าเริ่มมา มือสั่นเขียนไม่ได้
ขว้างปากกาทิ้ง จะปลดล็อคหน้าจอมือถือก็หงุดหงิด
เพราะกรอกรหัสไม่ถูกซักที เลยไปหาไรกิน
หายหงุดหงิดค่ะ จากนั้นพอจะมานั่งเคลียงาน
แม่ด่า...พูดไม่หยุดเลยค่ะ.. เราเป็นคนที่รักสงบชอบความเงียบมากๆ ไม่เงียบคือทำอะไรไม่ได้ ละแม่ด่าเรา..ก็เลยโมโหอีกครั้ง..เรายังควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ อาจจะด้วยความยังเด็กของเราด้วย อยากให้ทุกคนเข้าใจกันนะคะ เราอายุ11จะ12ปีนี้ อ่า ละพอโมโห
เขียนไม่ได้อีก ไม่มีสมาธิเลยจนถึงตอนนั้นจะไปหาอะไรกินของกินก็หมดแล้ว เราเลยคิดตื้นๆไประบายในแชทกลุ่มกับเพื่อน สิ่งที่เราคุยกับเพื่อนค่อนข้างจะรุนแรงมากๆ พอได้ระบายก็ดีขึ้นละ แต่ก็ยังโมโหอยู่
เลยเล่นโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นแหละ พอแม่ถามว่าทำอะไรทำไมนั่งก้มอยู่ ไม่เขียน เราก็บอกไม่ได้ทำอะไร
แม่ก็เดินออกไป แต่ซักพักเดินมาข้างหลังเราละถามว่าทำอะไร เราก็ซ่อนโทรศัพท์ไว้ละบอกว่าไม่
แต่แย่ตรงที่เราเปิดสมุดไว้ ละเรากำลังพิมพ์แชทด่า บอกว่า แม่กู
พร้อมพูดว่าพ่อแม่เสียงดัง หนูไม่มีสมาธิ หนูเขียนไม่ได้ ตอนนั้นแม่ก็เดินออกไป ละด่าเชิงหน่ายๆ อะไรสารพัด เราไม่ขอบอกว่าด่าอะไร เราก็เกร็งทำอะไรไม่ถูกละร้องไห้อยู่นั่นแหละ ละเหมือนหมดแรงเพราะ
คำด่าของแม่ ตอนนั้นถือโทรศัพท์อยู่ที่มือ แต่ด้วยความหมดแรงละ ก็เลยเผลอทำโทรศัพท์ตกจากมือ
ละแม่เห็นก็เลยมาหยิบไป ตอนนั้นเราตกใจมาก
วิ่งจะไปเอาโทรศัพท์ออกมาจากแม่ แต่แม่เราแรงเยอะมาก คว้าเอาโทรศัพท์ให้ออกห่างจากมือเรา
ตอนนั้นแม่เราปัดเราให้ออกไปจากโทรศัพท์ก็ล้มทั้งร้องไห้นั่นแหละ ตอนนั้นหมดแรงมาก ลุกไม่ไหว
สภาพเหมือนทาสในยุควิคตอเรียนอะ แทบก้มกราบแม่ บอกว่า ขอโทรศัพท์คืนเถอะ เอามาเถอะ
แม่ก็ยืนกราน ไม่ให้ พร้อมเดินไปหยิบกุญแจรถ
ละวิ่งไปที่รถพร้อมล็อคประตูรถ เรากะจะตามออกไป
ละตอนนั้นเสียงเราดังมาก ละร้านอาหารข้างๆยังไม่ปิด ก็นึกเกรงใจเขา ไม่ตามออกไปดีกว่า ในใจคือนึกกลัวว่าแม่จะเปิดแชทดูละเจอข้อความที่เราด่าแม่ในนั้น ก็เดินไปที่เก้าอี้ละนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ
พอแม่เข้าบ้านมาก็ทำท่าทีเป็นห่วงเราละบอกว่าลูกยังเด็กอยู่ ละเข้ามากอดเรา เราก็พยายามจะปฏิเสธกอดของแม่แต่แรงมันหายไปหมดแล้วเลยได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ ละตอนนั้นเราโพล่งออกไปว่า
"แม่ไม่เข้าใจหนู"ตอนนั้นแม่บอกกลับมาว่า "แล้วมีใครเคยเข้าใจแม่บ้าง"ตอนนั้นเราสะอึกเลย ยอมรับว่าที่พูดออกไปไม่ได้คิดถึงคนอื่นเลย แม่ก็คลายกอดเรา
ละลงไปนั่งข้างๆเก้าอี้เราแต่ก็เว้นระยะห่างกับเรา
แม่ก็พูดกับเราว่า แม่ทำงานเพื่อครอบครัว ใช้เวลาส่วนใหญ่ทำเพื่อครอบครัวและส่วนรวม และก็พูดต่อไปอีก ละคือเรารู้สึกผิดมากๆที่พิมพ์ด่าแม่ในแชท
เราก็พยายามทำอะไรซักอย่าง เราหันไปเห็นงานที่เราไม่ได้เคลียเราก็เลยทำให้เสร็จไป หวังว่าแม่จะรู้สึกดีขึ้นละเราไม่มีโจทย์เลยเอาโทรศัพท์แม่มาลอกโจทย์
แม่ก็เดินไปนอนที่ห้องตัวเอง เราก็นั่งเคลียงานจนเสร็จ เราจะเอาโทรศัพท์ไปคืนแม่ที่ห้องเห็นแม่นอนหลับอยู่แต่พอแม่เห็นคนเดินเข้าไปที่ห้องแม่ แม่สะดุ้งเลย เรารู้สึกผิดจริงๆ เราก็เดินออกไปจากห้องแม่
ละจัดการเตรียมเข้านอนให้เรียบร้อย จากนั้นก็เข้านอน ละก็หลับไป.. ตอนประมาณตี5-6โมงแม่เล่าเรื่องเมื่อกลางคืนให้พ่อพ่อฟังพอดีเราสะดุ้งตื่น เลยเดินออกจากห้องไป จะออกไปดูว่าคนอื่นเป็นไงบ้าง
แต่ก็ได้ยินแม่คุยกับพ่อเรื่องของเรา เราก็นั่งฟังอยู่แถวๆนั้นแหละ แม่พูดอะไรที่...ทำให้เรารู้สึกผิดจริงๆ
เราก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องไปไม่อยากเจอหน้าแม่กับพ่อจังๆเพราะรู้สึกผิดละทำตัวไม่ถูก พอเข้าห้องมาเราก็หลับ พอตื่นอีกทีแม่กับพ่อก็ออกไปทำงานแล้ว
ที่บ้านเหลือแค่น้องสาวกับคุณยาย ทุกคนที่อยู่ในบ้าน
ไม่มีใครพูดกับเราเลยค่ะ สาเหตุน่าจะเพราะเรื่องที่เราด่าแม่ในแชท จนตอนนี้เรายังไม่ได้พูดกับใครเลย
อยากขอคำแนะนำจากทุกๆคนหน่อยค่ะ
เราควรทำยังไงหลังจากที่แม่กลับมาจากทำงานดีคะ
และตอนที่แม่ยังไม่กลับมา เราควรทำตัวยังไงกับ
คนในบ้านดี รบกวนให้คำแนะนำเราหน่อยนะคะ