ระลึก (กลอน)

เธอใช่ไหม...มอบกลิ่นอายของความสุข มาปลอบปลุกความหวังอยู่เคียงข้าง ปันอวลไอไมตรีแผ่จางจาง แตะสัมผัสอย่างถนอมพร้อมเมตตา เธอใช่ไหม...พาใจมุ่งสู่ฟ้ากว้าง บอกกลางทางว่าอาทรและห่วงหา ส่งความรักสลักห้วงดวงอ

๑. 💖 ฉากที่ ๑: กามตัณหาเร่าร้อน (ของพระเจ้าปเสนทิโกศล) ฉันท์บาลี (วสันตดิลกฉันท์ ๑๔) นาคินฺทฺรเกสา รุจิรา โอฏฺฐา สุวณฺณา วิวิธํ วณฺณา ปสาโท สิริโช โสภํสุ กามา หทเย อิจฺฉามิ นารี ปรมํ สํเสว สยิยํ จุม

กลางรัตติกาลอันอ่อนโยน —สายหมอกละมุนคลอเคลียขอบหน้าต่างไม้เก่าฉันเอนกายลงบนหมอนแห่งความคิดปล่อยดวงใจให้ล่องไหลไปกับเสียงลมหายใจของโลก ในห้วงนั้น — ความฝันเข้ามาโอบกอดฉันอย่างแผ่วเบาเหมือนห

คล้ายหวานฝัน อันตระการ และวิจิตร เพชรจุมพิต ยวงใยแก้ว ระย้าใส ก่อกำเนิด บรรเจิดภาพ พร่างหทัย น้ำหยดใย แมงมุมย้อย บันดาลดล ธรรมชาติ วาดท่วงท่า ลีลาศิลป์ กล่อมแดนดิน ดุจสวรรค์ หลังม่านฝน นฤมิต พิศวาส ห

  ตั้งแต่ได้รับข้อความจาก “Macha407” และ “AUSA369” มินก็ไม่อาจปล่อยวางได้อีก แม้ในใจไม่อยากเปิดบล็อกตัวเองเลยสักนิด แต่แรงอยากรู้อยากเห็นก็เหมือนเงามืดที่คอยดึงเขากลับไปทุ