ระลึก (กลอน)

ก่อนที่เข็ม นาฬิกา พาเราแยก และใจฉัน ต้องแตก แหลกสลาย ขอจดจำ ความสุข ทุกกลิ่นอายกอดเธอครั้ง สุดท้าย ก่อนไกลกัน ก่อนเราเป็น เส้นขนาน นิรันดรอยากวิงวอน ได้ไหม เห็นใจฉันเมื่อคลายกอด จะยอมให้ ไปจากกันจะไม

ฝันเธอเป็นทะเลเสน่หางามดวงตาวับวาวดั่งดาวเหนือเปรียบตัวฉันเร่เลื่อนลอยเหมือนเรือขับเคลื่อนเพื่อรักเธอเสมอมา"ฝันเธอเป็นเข็มทิศชีวิตฉันกำกับหันเหให้เรือใกล้ท่าแสงดาวเหนือเรืองรองท้องนภาเสน่หาพราวเพ

พึ่งเคยลองเขียนนิยายครั้งแรกค่ะ คิดอยู่ว่าจะเขียนต่อหรือพอแต่นี้ ช่วยวิจารณ์ให้หน่อยค่ะ ควรเลิกดีมั้ย

แสงสุดท้าย ทาบทา นภากว้าง ความอ้างว้าง แทรกใน หัวใจฉัน คิดถึงคน เคยอยู่ คู่เคียงกัน เคยบอกรัก นิรันดร์ ฉันยังจำ วันนี้อยู่ สุดหล้า ขอบฟ้าไกล เห็นลมพัด ใบไม้ ใจครวญคร่ำ อยากฝากลม รำเพย เอื้อนเอ่ยคำ ใน

พร้อมบอกซ้ำว่ารักเธอ .. เสมอพร้อมปรนเปรอพร้อมพลีชีวิตให้พร้อมพรักรักกมลบันดลใจพร้อมเงื่อนไขเพียงหนึ่งคะนึงนิจ ตระหนักเอื้ออำรุงนำรักนี้หวังโฉมศรีสนองปองสนิทอย่าตัดรอนมอบใจยามใกล้ชิดหนึ่งจุมพิตปรางนงค์

เพราะเธอคือ ดอกไม้ ในใจฉันเหมือนของขวัญ ล้ำค่า ที่ฟ้าให้เหมือนน้ำทิพย์ พร่างพรม ชโลมใจฉันยิ้มได้ ทุกที่ เมื่อมีเธอ เมื่อมีเธอ ข้างกัน ฉันอุ่นใจเป็นดวงดาว ส่องใน ใจเสมอเส้นทางใจ แผนที่ มีเพียงเธอแม้ต้อ