ระลึก (กลอน)

ฉันเคยเห็นแสงดาวพราวกลางฟ้า แต่ไม่งามเท่าตาเมื่อสบเธอ เสียงลมแผ่วพาใจให้พร่ำเพ้อ เหมือนโลกเก่าละเมอให้คืนกลับ เพียงรอยยิ้มเจ้าแตะกลางหัวใจ เหมือนฤทัยถูกร่ายมนต์แห่งสลับ ทุกถ้อยคำทุกลมหายใจนับ ล้วนขาน

ใจหนึ่งซ่อนคำขวัญ อีกใจนั้นกลับพลันไหว กี่ถ้อยที่เอ่ยไป กลับกลายเป็นสายลมลา เคยเผลอทำเธอช้ำ ทั้งที่ย้ำอย่าพูดพา คำหนึ่งหลุดออกมา กลายเป็นหนามแทงใจตน ฝากถ้อยร้อยคำซื่อ แทนใจดื้อที่เคยหล่น ขอโทษด้วยใจ

“you”ภาษาไทยเป็นคุณ/แก//เธอ/ชื่อคนอื่นใช่ไหม แต่ฉันเห็นว่าชีวิตเราไม่ใช้คุณบ่อย ๆ งั้นถ้าคุกับคนไม่คุ้นและไม่ต้องเคารพจะเรียกว่าอะไรคะ หนูไม่ใช่คนไทย อาจจะเขียนไม่ถูก ขอโทษนะ

คำว่ารัก ว่าแคร์ แม้แผ่วเบา รู้หรือเปล่า ในใจฉัน มันดังก้อง ยิ่งได้ฟัง เท่าไร ใจยิ่งพอง เพราะเสียงของ เธอมี ค่าอนันต์ ท้องทะเล กว้างใหญ่ สุดสายตา กว้างน้อยกว่า ความรัก จากใจฉัน แม้หมดฟ้า หมดดิน สิ้นต

พร้อมบอกซ้ำว่ารักเธอ .. เสมอพร้อมปรนเปรอพร้อมพลีชีวิตให้พร้อมพรักรักกมลบันดลใจพร้อมเงื่อนไขเพียงหนึ่งคะนึงนิจ ตระหนักเอื้ออำรุงนำรักนี้หวังโฉมศรีสนองปองสนิทอย่าตัดรอนมอบใจยามใกล้ชิดหนึ่งจุมพิตปรางนงค์