ไดอารี่จากเด็กสาวคนหนึ่ง ตอนที่1 แรกรุ่น

          เอาละเกรินกันมาพอหอมปากหอมคอ เข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนนี้ขอเล่าย้อนไปเมื่อประถม-มัธยม ในการใช้ชิวิตในรั้วโรงเรียนและนอกโรงเรียนของเจ้าของกระทู้เองนั้นไม่ได้เป็นช่วงชีวิตที่น่าตื่นเต้นอะไรนักหรอก ขอเล่าย้อนกลับไปชั้นประถมศึกษา คุณได้ฉายาที่เพื่อนตั้งให้กันว่ายังไงบ้าง ส่วนเจ้าของกระทู้ได้ฉายาว่า อีดำ.com อีสนิม อีสิวหัวช้าง เนื่องด้วยตอนเป็นเด็กตัวดำมาก เป็นสิวก็ชอบเป็นเม็ดใหญ่ๆ จนเพื่อนเอาไปล้อ ส่วนวีรกรรมนั้นไม่ต้องพูดถึงด้วยพฤติกรรมห่ามๆ พูดจาแบบขวานพ่าสาก ภาษาอีสานกะเอิ้นว่า เว้าคือเสียมขุดขี้ ไม่มีหางเสียง ดื้อมากกกกก เอาแต่ใจที่หนึ่ง ด่าแบบไฟแล็บ เลยไม่ค่อยมีใครคบ555 การที่โดนล้อว่าดำเป็นคำฝังใจของเจ้าของกระทู้มากช่วงนั้น เห็นใครเขาก้อเรียกอีสนิม อีดำ ไรงี้เราอายมากค่ะ แต่ครอบครัวก็ให้กำลังใจดีนะคะ เขาเลยยกสำนวนน่าจะสำนวนและ ขึ้นมาปลอบใจว่า "ดำดีสีไม่ตกขาวสกปรกคบไม่ได้" ถามว่าทำให้ใจชื้นขึ้นไหม ตอบเลยว่าฮึ 555+ บอกแล้วไงว่ามันเป็นปม ก็ยังฝั่งในหัวอยู่ดีค่ะ 

เพื่อนๆละค่ะตอนเป็นเด็กโดนล้อว่าอะไรบ้างไหนเล่าสิ

         พอขึ้นมัธยม ก็เปลี่ยนสังคมไป ได้เปลี่ยนเพื่อนใหม่ ไม่โดนล้อว่าอีดำแล้ว พอโตขึ้นสังคมกว้างขึ้น เราก็ไม่ได้สนใจคำคนเหมือนเมื่อก่อนก็เลยเลิกสนใจคำพวกนั้นที่เขาล้อเราได้ พอเราเริ่มโตเป็นสาว มีแฟนค่ะ แฟนคนแรกอยู่ชัยภูมิโน้น เราอยู่นครพนมค่ะ ได้แฟนไกลไหมละ จับพลัดจับพลูได้555+  โทรคุยกัน รักกันได้เฉยก็ยังคงงง รักวัยเด็กอะเนาะ เขียนเล่าเรื่องบรรยายสมุดบันทึกได้2เล่ม แหมตอนนั้นแต่งกลอนแบบลื่นไหลไฟไหม้มาก แต่ก็เลิกกัน  ตอนม.3 เนื่องด้วยเราจับได้ว่าเขาแอบบคุยกับคนอื่น ลืมบอกไปเขาอายุเท่ากันกับเรานี้แหละ แหมชีวิตมันชั่งเศร้า แฟนคนแรกก็ถูกนอกใจละ แต่เราก็สัญญากับเขาไว้นะ ว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยแล้วเราช่วยได้ก็จะช่วย เรายังจำได้จนทุกวันนี้ และก็ยังรักษาสัญญานั้นเสมอค่ะ พอขึ้นม.ปลายย เราก็ได้แฟนคนที่2 คนนี้เป็นเด็กน้อยพึ่งขึ้นม.1 แต่เราอยูม.4 ละ กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะ ใช่เปล่านี้555 เป็นเด็กแถวบ้านค่ะ ใครๆเขาก็เรียกน้องว่ากระเทยด้วยท่าทาง น้ำเสียง ส่อแนวมากค่ะ ละมันก็เหมือนจริงๆนั้นและ ขับรถจักรยานผ่านหน้าบ้านทุกวันอ่ะ เห็นแล้วเอ็นดู เด็กมันน่ารัก555 เสร็จชั้นละ ได้จริงด้วยนะแบบคือเก่งอ่ะทำกระเทย กลับใจได้ไรงี้ แต่สุดท้ายก็เลิกกันนะคบมาได้3ปี เลิกตอนจบม.6 อาถรรพ์ รักสามปีละมั้ง เนื่องด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้แล้วจำไม่ได้ แต่เท่าที่รู้คือเสียใจมากร้องให้เป็นเดือน นอนละเมอร้องให้ รักเขามากแหละ แต่ก็ไปกันไม่ได้ต้องยอมรับความจริง ทุกวันนี้เห็นน้องเขาก็ไม่ได้คุยกันแล้วเหมือนว่าเขาไม่อยากจะคุยกับเรา แต่เราก็อยากเข้าไปทักนะแต่ก็ได้แค่คิด ทุกวันนี้ชีวิตของน้องก็ดีขึ้นเรียนครู เรายินดีกับความสำเร็จในอนาคตน้องด้วย ยังเฝ้าดูตลอด แค่เห็นเขามีความสุข เราก็สุขอันนั้นเป็นเรื่องจริง แต่ที่แน้ๆอันที่รู้คือตั้งแต่น้องเลิกกับเราไปน้องก็ไม่มีแฟนผู้หญิงอีกเลย มีแต่ผู้ชายเราคงทำให้น้องได้รู้จักตัวตนของตัวเองมั้ง หรือไม่ก็คงทำให้น้องเข็ดกับผู้หญิงไปแล้ว แต่เราก็ขอคิดเป็นแบบที่1นะ เข้าข้างตัวเองนิดนึง   

เพื่อนๆละค่ะ ความรักช่วงแรกเป็นแบบไหน รักกันได้ยังไง ยังจำได้ไหม ไหนเล่าสิ

ใครเข้ามาอ่านก็ขอบคุณนะค่ะมาอ่านเรื่องไร้สาระของเราขอบคุณค่ะ คิดเห็นยังไงเล่ากันได้นะค่ะ