ฝนใกล้ตกฟ้ามืดใจชืดยิ่ง   คล้ายคลายสิ่งมืดมิดจิตจางหาย เกิดเป็นคนคิดมากลำบากกาย    ล้วนสูญหายไปตามกาลเวลา

« เรื่องเล่าขานของผู้กล้า » - เรียงร้อยตำนานเล่าขานนิทานกาล - กล่อมประสานสู่ความฝันรัตติกาล - กล่าวถึงเรื่องราวหมอกหนา ณ กลางป่า - ทำให้ผู้มาเยือนล้วนต่างหลง

ชื่อ รัตนา เป็นคนดี เรียบร้อย เงียบๆ นิ่งๆ คิดมาก

เมื่อทุกสิ่งเป็นเรื่องของเมื่อวาน ทุกอย่างจึงกลายเป็นเพียงแค่อดีต และ    “ความทรงจำ” เดินทางอยู่ภายในขบวนรถไฟที่กำลังมุ่งสู่ สายธารแห่งความทรงจำ ไร้ซึ่งข้อกำหนดทางกาลเว

ซ้ายคือบ้านสำราญจิตสนิทเชื้อ ขวาเอื้อเฟื้อเพื่อหนุนนำเวรกรรมฉัน ณ ตรงนี้คือจุดยืนคงคืนวัน อาทิตย์จันทร์ยังคงคล้อยเลื่อนลอยไป ยึดเหนี่ยวนำหวังล่วงล้ำไม่เฉไฉ สุดจนจิตคิดเผื่อใจนรกสวรรค์ หาคำตอบจากหลุมม

เมื่อราตรีคืนนี้ไร้ดารา แสงจันทราไม่อาจสู้โคมลอยหนา  ส่องสว่างแวววับระยับตา แสงทอดมาเห็นทางก้าวเดินไป  ให้ความอบอุ่นได้เหมือนครอบครัว รอบรอบตัวกลับง่ายจะแก้ไข ปัญหาที่มืดมิดทุเลาไป 

จันทร์เดือนแรมแวมวับจับท้องฟ้า พสุธามือมิดสนิทแสง ยินแต่เสียงหรีดหริ่งแลแมลง เหมือนฟ้าแกล้งปล่อยเราให้เหงาใจ ฟ้ามืดมิดเปรียบได้ใจมิดมืด ความรักจืดเธอจางห่างไปไหน ทิ้งให้ฉันอยู่เดียวแสนเปลี่ยวใจ อยู่ห