ช่วยแต่งกลอนต่อจากบทนี้ได้ไหมคะ กลอนแปด ที่ซึ่งขุนเขาทะลุเมฆ ฟ้าวิเวกวาววามวะวิบไหว หมอกกระจายลอยล่องละอองไอ นี่คือลมหายใจของชีวิต ช่วยแต่งต่อจากนี้ได้ไหมคะขอบคุณมากๆคะคือแต่งไม่เป้นจริงงๆ

ค่ำคืนนี้แสงไฟแดงสลัว กับหมู่เมฆหมองมัวกว่ารู้สึก ยามนี้ดำดิ่งถึงจิตสำนึก ในส่วนลึกเคยหลงลืมอีกมากมาย ฉันจึงลองหยิบยกเรื่องของบางสิ่ง ที่สะท้อนบางความจริงบางความหมาย แล้วเขย่าความนึกคิดสุดบรรยาย ก่อน

ตอนที่ 9: ไม่มีใครอยู่ข้างเธอจริง ๆ ลมพัดแรงอย่างไม่ปกติในค่ำคืนนี้ ผ้าม่านหน้าต่างในห้องพักอิงฟ้าไหวสะบัดแม้จะปิดหน้าต่างไว้แน่นหนาแล้วก็ตาม เธอนั่งอยู่ในความมืด มือถือแน่นด้วยมือสั่นเทา ข้อความที่เ

เเล้วควรปต่อหรือพอเเค่นี้