เพลงแห่งความคิดถึง

ใจสมดุล ไม่แกว่งไกว ใช่ใจหิน ถูกลมลิ้น ซัดซ้ำซ้ำ กระหน่ำใส่ สะท้อนกลับ หรือเก็บกด ไว้ภายใน คงไม่ใช่ เป็นวิธี ที่ดีพอ ใจสมดุล ไม่แกว่งไป ต้องใจเฉย แค่

กลางคลื่นเคล้าลมคลั่ง เรือฝันยังพาผันไป แดดล้อมขอบฟ้าไกล ใจยังลอยละเมอฝัน เสียงคลื่นดังกล่อมจิต พาให้คิดถึงคืนวัน เหงื่อเค็มเจือเกลียวกัน คือชีวันกลางท้องชล ค่ำมืดดาวพราวฟ้า ลมพัดมาพาใจวน เหมือนเสีย

# ตะวัน ค่อยคล้อย ลับขอบฟ้า น้ำตา เอ่อล้น จนรินไหล เปียกคราบ ที่พึ่ง แห้งเหือดไป หวนให้ ถึงรัก ที่จากลา # เหม่อมอง ท้องฟ้า เริ่มสลัว จิตรัว เจียนขาด ด้วยโหยหา แม้นจันทร์ ลอยเคลื่อน พร้อมดารา แต่

เย็นย่ำตะวันรอน ทิพากรเริ่มอ่อนแสง เมฆขาวขอบฟ้าแดง สีสันแห่งสนธยา ฝูงนกผกโผบิน กลับคืนถิ่นรังเคหา ระฆังย่ำดังมา บอกเวลาจะค่ำลง หรีดหริ่งกริ่งเรไร ระงมไพรพนาพง ดนตรีกล่อมป่าดง เห่ขานขับรับราตรี ร

สิบปีผ่านกลางคลื่นและลมกล้า เหงื่อเค็มเคล้าผืนฟ้าทะเลใหญ่ เรือแล่นฝ่าโขดหินทุกแห่งไกล จวบจนใจเริ่มล้าในคราวนี้ แสงตะวันเคยแผดบนฟ้าร้อน เคยหลับตานอนฟังคลื่นแทนเสียงฝันดี เคยยิ้มให้ฟ้าหลังพายุที่เคยมี