เพลงแห่งความคิดถึง

จับกระดาษ พับรีด กรีดเส้นสาย ขึ้นโครงคล้าย เรือล่อง กระแสสินธุ์ อย่างเรียบง่าย ละม้าย คล้ายชีวิน มิสุดสิ้น จินตนา พาเดินทาง บรรทุกบาง ความหวัง พลังฝัน มอบกำนัล วันใหม่ ให้โลกกว้าง มีสายลม พรมพิศ ลิขิ

บนใบสน มนตร์น้ำค้าง ยังพร่างอยู่ ชมเช้าตรู่ พรูสะพรั่ง คลังเข็มพู่ หยาดน้ำใส ไล้สะท้าน กานต์พธู ชิดเชิดชู แช่มช้อย คอยตะวัน สนเอื้อเฟื้อ ผีเสื้อ เรื่อลายสวย หมายอำนวย ช่วยชื่น รื่นรังสรรค์ เกาะเลาะเล

0 เมื่อแสงเรื่อรองงามแห่งยามรุ่ง ค่อยค่อยฟุ้งฟายอณูเพรียกตรู่สาง คลี่ปลายปีกปักษินล้อมถิ่นทาง โลกเบื้องล่างก็ค่อยฟื้นขึ้นตื่นตัว 0 ดอกดวงมวลน้ำค้าง .. หยาดวางเม็ด พร่างราวเกล็ดแก้วบน .. ความหม่นหลัว ล

เย็นย่ำตะวันรอน ทิพากรเริ่มอ่อนแสง เมฆขาวขอบฟ้าแดง สีสันแห่งสนธยา ฝูงนกผกโผบิน กลับคืนถิ่นรังเคหา ระฆังย่ำดังมา บอกเวลาจะค่ำลง หรีดหริ่งกริ่งเรไร ระงมไพรพนาพง ดนตรีกล่อมป่าดง เห่ขานขับรับราตรี ร

# ตะวัน ค่อยคล้อย ลับขอบฟ้า น้ำตา เอ่อล้น จนรินไหล เปียกคราบ ที่พึ่ง แห้งเหือดไป หวนให้ ถึงรัก ที่จากลา # เหม่อมอง ท้องฟ้า เริ่มสลัว จิตรัว เจียนขาด ด้วยโหยหา แม้นจันทร์ ลอยเคลื่อน พร้อมดารา แต่

ใจสมดุล ไม่แกว่งไกว ใช่ใจหิน ถูกลมลิ้น ซัดซ้ำซ้ำ กระหน่ำใส่ สะท้อนกลับ หรือเก็บกด ไว้ภายใน คงไม่ใช่ เป็นวิธี ที่ดีพอ ใจสมดุล ไม่แกว่งไป ต้องใจเฉย แค่

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน ยั