สวัสดีค่ะ เพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน นี้คงเป็นกระทู้แรกที่ตั้งใจเขียนขึ้นมา ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ เราจะคุยกันเรื่อง "เพื่อน"
คนที่มีเพื่อนเยอะก็ดีใจด้วยนะค่ะ ถ้าหากเบ่งเป็น100% ดิฉันคงเป็น0.01%ในนั้นที่ไม่มีเพื่อนเลย เอ้าบางคนอาจจะสงสัยอยู่มาได้ยังไงไม่มีเพื่อนเลย ดิฉันก็สงสัยเหมือนกันค่ะ ว่าทำไม
ขอท้าวความก่อน ตั้งเเต่ตอนเด็กๆเราคงรู้จักคำว่าเพื่อนตั้งแต่ตอนที่เรามีสังคม ใช่เราก็เป็นหนึ่งในนั้น เรียนประถมก็มีเพื่อนนะค่ะ เรียนด้วยกัน นั่งข้างกัน ไปไหนมาไหนในโรงเรียนด้วยกันแต่พอจบป.6 เราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเนื่องจากเราเรียนคนละโรงเรียนกัน
พอตอนมัธยมดิฉันก็มีสังคมใหม่ มีเพื่อนใหม่ ไม่เยอะค่ะ คุยได้ทุกคนในห้องเราเป็นกันเอง ทุกคนน่ารัก แต่พอกลับบ้านดิฉันคงลืมเอาเพื่อนกลับด้วยมั้งค่ะ พอกลับบ้านก็ไม่มีแล้ว แต่พอมาโรงเรียนก็คุยกันได้ปกติเล่นได้ปกติเรียนด้วยกัน วนแบบนั้นจนจบมา.6 เพื่อนๆอาจจะสงสัยใช่ไหมค่ะ ว่าคำว่าลืมเอาเพื่อนกลับบ้านด้วยมันเป็นยังไง ขอขยายความนิดนึงค่ะ คือพอเราไปเรียนเราก็เป็นเพื่อนกันแต่พอกลับบ้านดิฉันกลับไม่เพื่อน เพื่อนที่คุยกันในโรงเรียน ทำการบ้าน ทำงานกลุ่ม แต่พอกลับบ้านก็ไม่ได้คุยกัน ถ้าคุยมากที่สุดคงเป็นเรื่องเรียน ไม่ค่อยไปเล่นกับเพื่อนน้อยครั้งมากถึงจะไป ไปเที่ยวส่วนมากเขาก็ไม่ค่อยชวนหรอกค่ะแต่ถ้าเรื่องเรียนนะชวน พูดมาถึงนี้แล้วก็ขำ มันก็เป็นแบบนั้นจนจบม.6 แต่ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันได้นะ เห็นก็ทัก คุยกันปกติ ไม่ได้ทะเลาะกับใคร
จนไปเรียนปวส.กลุ่มของดิฉันมีกัน4 คน 2 คนอายุน้อยกว่าดิฉัน อีกคนอายุมากกว่า ปล.ดิฉันหยุดเรียนไป1ปี เพราะทำงานค่ะแล้วกลับมาเรียนต่อทีหลัง เราเข้ากันได้ดีค่ะ จะมีคนหนึ่งที่ดินฉันสนิมมาเป็นพิเศษเรียกว่าคนที่1ละกันเนาะ คนที่1กับดิฉันตัวติดกันมากค่ะ ไปเรียนกินข้าวไปฝึกงาน เราก็ไปฝึกงานด้วยกันเป็นปีเลยค่ะ จนมาเทอมสุดท้าย ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรผิดทั้งๆที่ ความสัมพันธ์เราดีมากๆแต่คนที่1กลับห่างออกไป ไม่ค่อยคุยเหมือนเดิม ไม่ค่อยเล่นด้วยเหมือนเดิม ดิฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันเหตุเกินจากอะไรฉันทำอะไรผิดไป ทักไปเขาก็คุยเหมือนไม่อยากคุย ถามคำตอบคำ ถามอะไรไปไม่ได้คำตอบก็จะได้คำว่าค่ะกลับมาแทน มันเลยทำให้รู้ได้เลยว่าเขาไม่อยากคุยกับเราเเล้ว ดิฉันเลยพอแค่นั้น พอเขาทำแบบนั้นดิฉันเลยไม่ไปวุ่นวายกับเขาอีก จนเขาได้ยกเลิกเป็นเพื่อนในเฟสในไลน์ ของดิฉันเราเลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย พอมาคนที่2ดิฉันสนิทกับเขารองลงมาจากคนที่1 คนนี้เหมือนมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจกันเรื่องโครงการนี้ละ โครงการจบของปวส.เหมือนว่าน้องเขาจะเอาไปเย็บเล่มแต่ตอนนั้นโทรหาดิฉันแล้วแต่ดิฉันไม่ได้รับพอดีซักผ้าอยู่ พอโทรกลับไปน้องบอกว่าเย็บเล่มแล้วแต่พอดิฉันขอดูกลับเรียงหน้าผิด ดิฉันเลยบอกให้น้องเอาไปแก้ แต่น้องบอกฉันว่าทำยังไงก็ไม่ดีถ้างั้นก็เอาไปทำเอง ดิฉันเลยบอกไปว่าโอเคเดียวพี่ทำเองเดียวแล้วก็เอาไปแก้ ส่งงานใหม่ พอหลังจากวันนั้นน้องเขาก็ห่างออกไป ดิฉันก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดพอห่างออกไป มันก็ห่างไปเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่ได้คุยกันเเล้ว ส่วนอีกคนที่เป็นพี่ อายุมากกว่าดิฉัน ไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยเท่าไหร่เพราะส่วนมากแกมีแฟนเลยต้องอยู่กับแฟน พักเที่ยงตอนเรียนแกก็กลับไปหาแฟนเข้าอีกทีตอนเรียนเเล้วค่อยได้คุยกัน ส่วนมากจะคุยเรื่องเรียนเรื่องงานมากกว่า สรุปแล้วเทอมที่4 ดิฉันก็ไม่เหลือใครเลย จากมีกันอยู่4ชีวิต ลดลงเรื่อยๆจนเหลือ2 ก็เหมือนเหลือคนเดียวและเพราะเจอกันแต่ตอนที่มีคาบเรียน พอเทอม4 ไม่ค่อยมีเรื่องเรียนแล้วค่ะส่วนมากจะสั่งงานเข้ามาที่วิทลัยก็แค่ส่งงานแล้วกลับบ้านจะมีเรียนบ้างวัน วันละ3-4 คาบ แบบนั้น จะสบายมากหน่อยค่ะ นี้คงเป็นอีกสาเหตุมั้งที่ทำให้ห่างไป ชีวิตตอนเรียนปวส.ของดิฉันเลยจบลงตรงที่ดิฉันไม่มีใคร จนมาถึงตอนนี้ปัจจุบันทำงานก็มีเพื่อนที่ทำงาน พอกลับบ้านก็ไม่มีแล้วเพื่อน ชีวิตวนอยู่แต่แบบนั้น
ทำงานกลับบ้าน ทำงาน ไม่เคยได้สนิทสนมไปไหนมาไหนกับใครเลย
อยากถามเพื่อนๆว่ามีใครเป็นเหมือนกันไหมที่ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ดิฉันคงแย่หน่อยที่ไม่มีเพื่อนเลย สรุปตอนนี้ เพื่อนที่เรียนตอนมัธยมก็ยังติดต่อกัน คุยกันได้ แต่ก็ไม่ได้สนิทขนาดจะเล่าทุกอย่างได้ พอมาถึงตอนนี้ เพื่อนๆคงสงสัยเเล้วดิฉันจะตั้งกระทู้นี้มาเพื่ออะไร คือ คงอยากมีเพื่อนสักคนที่เป็นเพื่อนสนิท คุยกันได้ทุกเรื่อง ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง สังสรรค์กันบ้างแบบที่ดิฉันไม่เคยมีมาก่อน มันคงจะเป็นความสุขที่ดิฉันตามหามานาน
ตอนนี้ดิฉันสงสัย ว่าก้าวพลาดไป หรือทำอะไรผิดไป ถึงไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆสักที โลกส่วนตัวสูงไปหรอ หรือเอาแต่ใจเกินไป หรือว่ายังไง ใครเเนะนำอะไรได้ดิฉันก็อยากฟังค่ะ หรือถ้าใครเป็นเหมือนกัน ลองมาเป็นเพื่อนกันก็ได้ ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ค่ะ ดิฉันยินดี
อ้อดิฉันก็นิสัยไม่ดีอย่างนึงเหมือนกัน คือไม่ตาม เขาอยากจะไป ดิฉันก็ปล่อยเขาไป นี้คงเป็นจุดที่ทำให้ฉันไม่มีใครอีกจุดละมั้งค่ะ
และสุดท้ายนี้ ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่อ่านจนจบ และเข้ามาแสดงความคิดเห็น แลกเปลี่ยนกัน ขอบคุณค่ะ
เพื่อน
คนที่มีเพื่อนเยอะก็ดีใจด้วยนะค่ะ ถ้าหากเบ่งเป็น100% ดิฉันคงเป็น0.01%ในนั้นที่ไม่มีเพื่อนเลย เอ้าบางคนอาจจะสงสัยอยู่มาได้ยังไงไม่มีเพื่อนเลย ดิฉันก็สงสัยเหมือนกันค่ะ ว่าทำไม
ขอท้าวความก่อน ตั้งเเต่ตอนเด็กๆเราคงรู้จักคำว่าเพื่อนตั้งแต่ตอนที่เรามีสังคม ใช่เราก็เป็นหนึ่งในนั้น เรียนประถมก็มีเพื่อนนะค่ะ เรียนด้วยกัน นั่งข้างกัน ไปไหนมาไหนในโรงเรียนด้วยกันแต่พอจบป.6 เราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเนื่องจากเราเรียนคนละโรงเรียนกัน
พอตอนมัธยมดิฉันก็มีสังคมใหม่ มีเพื่อนใหม่ ไม่เยอะค่ะ คุยได้ทุกคนในห้องเราเป็นกันเอง ทุกคนน่ารัก แต่พอกลับบ้านดิฉันคงลืมเอาเพื่อนกลับด้วยมั้งค่ะ พอกลับบ้านก็ไม่มีแล้ว แต่พอมาโรงเรียนก็คุยกันได้ปกติเล่นได้ปกติเรียนด้วยกัน วนแบบนั้นจนจบมา.6 เพื่อนๆอาจจะสงสัยใช่ไหมค่ะ ว่าคำว่าลืมเอาเพื่อนกลับบ้านด้วยมันเป็นยังไง ขอขยายความนิดนึงค่ะ คือพอเราไปเรียนเราก็เป็นเพื่อนกันแต่พอกลับบ้านดิฉันกลับไม่เพื่อน เพื่อนที่คุยกันในโรงเรียน ทำการบ้าน ทำงานกลุ่ม แต่พอกลับบ้านก็ไม่ได้คุยกัน ถ้าคุยมากที่สุดคงเป็นเรื่องเรียน ไม่ค่อยไปเล่นกับเพื่อนน้อยครั้งมากถึงจะไป ไปเที่ยวส่วนมากเขาก็ไม่ค่อยชวนหรอกค่ะแต่ถ้าเรื่องเรียนนะชวน พูดมาถึงนี้แล้วก็ขำ มันก็เป็นแบบนั้นจนจบม.6 แต่ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันได้นะ เห็นก็ทัก คุยกันปกติ ไม่ได้ทะเลาะกับใคร
จนไปเรียนปวส.กลุ่มของดิฉันมีกัน4 คน 2 คนอายุน้อยกว่าดิฉัน อีกคนอายุมากกว่า ปล.ดิฉันหยุดเรียนไป1ปี เพราะทำงานค่ะแล้วกลับมาเรียนต่อทีหลัง เราเข้ากันได้ดีค่ะ จะมีคนหนึ่งที่ดินฉันสนิมมาเป็นพิเศษเรียกว่าคนที่1ละกันเนาะ คนที่1กับดิฉันตัวติดกันมากค่ะ ไปเรียนกินข้าวไปฝึกงาน เราก็ไปฝึกงานด้วยกันเป็นปีเลยค่ะ จนมาเทอมสุดท้าย ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรผิดทั้งๆที่ ความสัมพันธ์เราดีมากๆแต่คนที่1กลับห่างออกไป ไม่ค่อยคุยเหมือนเดิม ไม่ค่อยเล่นด้วยเหมือนเดิม ดิฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันเหตุเกินจากอะไรฉันทำอะไรผิดไป ทักไปเขาก็คุยเหมือนไม่อยากคุย ถามคำตอบคำ ถามอะไรไปไม่ได้คำตอบก็จะได้คำว่าค่ะกลับมาแทน มันเลยทำให้รู้ได้เลยว่าเขาไม่อยากคุยกับเราเเล้ว ดิฉันเลยพอแค่นั้น พอเขาทำแบบนั้นดิฉันเลยไม่ไปวุ่นวายกับเขาอีก จนเขาได้ยกเลิกเป็นเพื่อนในเฟสในไลน์ ของดิฉันเราเลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย พอมาคนที่2ดิฉันสนิทกับเขารองลงมาจากคนที่1 คนนี้เหมือนมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจกันเรื่องโครงการนี้ละ โครงการจบของปวส.เหมือนว่าน้องเขาจะเอาไปเย็บเล่มแต่ตอนนั้นโทรหาดิฉันแล้วแต่ดิฉันไม่ได้รับพอดีซักผ้าอยู่ พอโทรกลับไปน้องบอกว่าเย็บเล่มแล้วแต่พอดิฉันขอดูกลับเรียงหน้าผิด ดิฉันเลยบอกให้น้องเอาไปแก้ แต่น้องบอกฉันว่าทำยังไงก็ไม่ดีถ้างั้นก็เอาไปทำเอง ดิฉันเลยบอกไปว่าโอเคเดียวพี่ทำเองเดียวแล้วก็เอาไปแก้ ส่งงานใหม่ พอหลังจากวันนั้นน้องเขาก็ห่างออกไป ดิฉันก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดพอห่างออกไป มันก็ห่างไปเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่ได้คุยกันเเล้ว ส่วนอีกคนที่เป็นพี่ อายุมากกว่าดิฉัน ไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยเท่าไหร่เพราะส่วนมากแกมีแฟนเลยต้องอยู่กับแฟน พักเที่ยงตอนเรียนแกก็กลับไปหาแฟนเข้าอีกทีตอนเรียนเเล้วค่อยได้คุยกัน ส่วนมากจะคุยเรื่องเรียนเรื่องงานมากกว่า สรุปแล้วเทอมที่4 ดิฉันก็ไม่เหลือใครเลย จากมีกันอยู่4ชีวิต ลดลงเรื่อยๆจนเหลือ2 ก็เหมือนเหลือคนเดียวและเพราะเจอกันแต่ตอนที่มีคาบเรียน พอเทอม4 ไม่ค่อยมีเรื่องเรียนแล้วค่ะส่วนมากจะสั่งงานเข้ามาที่วิทลัยก็แค่ส่งงานแล้วกลับบ้านจะมีเรียนบ้างวัน วันละ3-4 คาบ แบบนั้น จะสบายมากหน่อยค่ะ นี้คงเป็นอีกสาเหตุมั้งที่ทำให้ห่างไป ชีวิตตอนเรียนปวส.ของดิฉันเลยจบลงตรงที่ดิฉันไม่มีใคร จนมาถึงตอนนี้ปัจจุบันทำงานก็มีเพื่อนที่ทำงาน พอกลับบ้านก็ไม่มีแล้วเพื่อน ชีวิตวนอยู่แต่แบบนั้น
ทำงานกลับบ้าน ทำงาน ไม่เคยได้สนิทสนมไปไหนมาไหนกับใครเลย
อยากถามเพื่อนๆว่ามีใครเป็นเหมือนกันไหมที่ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ดิฉันคงแย่หน่อยที่ไม่มีเพื่อนเลย สรุปตอนนี้ เพื่อนที่เรียนตอนมัธยมก็ยังติดต่อกัน คุยกันได้ แต่ก็ไม่ได้สนิทขนาดจะเล่าทุกอย่างได้ พอมาถึงตอนนี้ เพื่อนๆคงสงสัยเเล้วดิฉันจะตั้งกระทู้นี้มาเพื่ออะไร คือ คงอยากมีเพื่อนสักคนที่เป็นเพื่อนสนิท คุยกันได้ทุกเรื่อง ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง สังสรรค์กันบ้างแบบที่ดิฉันไม่เคยมีมาก่อน มันคงจะเป็นความสุขที่ดิฉันตามหามานาน
ตอนนี้ดิฉันสงสัย ว่าก้าวพลาดไป หรือทำอะไรผิดไป ถึงไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆสักที โลกส่วนตัวสูงไปหรอ หรือเอาแต่ใจเกินไป หรือว่ายังไง ใครเเนะนำอะไรได้ดิฉันก็อยากฟังค่ะ หรือถ้าใครเป็นเหมือนกัน ลองมาเป็นเพื่อนกันก็ได้ ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ค่ะ ดิฉันยินดี
อ้อดิฉันก็นิสัยไม่ดีอย่างนึงเหมือนกัน คือไม่ตาม เขาอยากจะไป ดิฉันก็ปล่อยเขาไป นี้คงเป็นจุดที่ทำให้ฉันไม่มีใครอีกจุดละมั้งค่ะ
และสุดท้ายนี้ ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่อ่านจนจบ และเข้ามาแสดงความคิดเห็น แลกเปลี่ยนกัน ขอบคุณค่ะ