คือเราเลี้ยงลูกอยู่บ้านกับสามี 2 คน สามีทำงาน เราเลี้ยงคนเดียว24 ชม มันเหนื่อยมากๆๆๆ หลายครั้งมักชอบเกิดความคิดพวกนี้มาบั่นทอน ทำไมสามีไม่เห็นใจเราในบางเรื่อง ที่เราเหนื่อยขนาดนี้ ทำไมไม่ช่วยเรามากกว่านี้ ทำไมไม่เสียสละให้เรามากกว่านี้ ทำไมรู้สึกเหมือนเหนื่อยมากกับลูกอยู่คนเดียว รู้สึกท้อและหมดกำลังใจ สุดๆ บางครั้งก็คิดว่าเราเหนื่อยกว่าเขามากๆแต่เค้ากับมองข้ามอะไรหลายอย่างไป จนวันนี้ความรู้สึกกับสามีมันไปเปลี่ยนไป ไม่อยากทักท้วงไม่อยากบอกอะไรแล้ว เพราะไม่อยากมีปากเสียงและทะเลาะ อยากอยู่เงียบๆทำหน้าที่แค่เลี้ยงลูกไปให้ดีที่สุด เท่าที่แม่คนนึงจะทำได้ มันมักมีเหตุการณ์ที่มันชอบทำให้เรานึกเปรียบเทียบ ทำไมเขาทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้ และเขาก็เหมือนที่จะไม่พยายามให้เราทำได้เหมือนกัน เขาชิลกับชีวิต ในขณะที่เราเหนื่อยขาลากทุกวัน แต่กับถูกมองข้ามความรู้สึก ความเหนื่อยล้า ความเสียสละของเรา อยู่ด้วยกันแต่รู้สึกโดดเดี่ยว ๆเรารู้สึกเหมือนจะไปกันไม่รอด อยู่แล้วเหมือนมีอะไรในใจ ที่มันเป็นปัญหาเรื่องการช่วยกันเลี้ยงลูก แต่ไม่อยากจะพูดเพราะปรับกันมาเป็นพันรอบ แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น การที่เลี้ยงลูกก็เหนื่อยพอ แต่เราต้องมีอะไรให้มาเสียใจ เสียความรู้สึก บั่นทอนเราไปเรื่อยๆ ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างไหมคะ