ผมเป็นคนมีความฝัน ความฝันของผมคือการมีชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขสบายยามบั้นปลายชีวิต เกษียณอายุก่อนวัยและไม่จำเป็นจะต้องทำงานอีก
นั่นฟังดูเป็นความฝันที่เข้าท่าหรือเป็นชีวิตที่ค่อนข้างจะอุดมคติของหลายคนเลยทีเดียว ผมก็คิดเอาไว้นะหวังว่าสักวันนึงผมจะได้มีแบบนั้น แต่ผมไม่ทำก็แล้วกัน คิดดูแล้วว่าคงทำไม่ได้หรอกเพราะผมไม่ใช่คนที่จะชอบมานั่งวางแผนบริหารจัดการชีวิตเพื่ออนาคตอะไรขนาดนั้น แค่คิดก็ขี้เกียจแล้วเอาเวลามาทำมาหากินวันนี้มาคิดเรื่องพรุ่งนี้ก็พอแล้ว หรือไม่ก็คงสละเวลาไปยุ่งกับเรื่องราวกับปัญหาของคนอื่นที่ไม่จำเป็นบ้าง เผื่อบังเอิญได้รับความเดือดร้อนมาจะได้มีอะไรทำไม่เบื่อ เรื่องอนาคตตัวเองผมก็คงให้เป็นเรื่องของอนาคต ก็ผมท่องไว้ทุกวันอยู่เเล้วว่าเดี๋ยวมันก็ดีขึ้น ดังนั้นสบายใจได้ ว่าเเล้วก็ไปกินไปเที่ยวให้สบายใจดีกว่าเงินไม่พอเดี๋ยวค่อยไปหายืมเอาได้ ทำงานทุกวันเอาเงินมาใช้หนี้เเต่ดอกเบี้ยมีเงินเดือนชนเดือน แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยก็ภูมิใจในตัวเองว่าเป็นคนสู้ชีวิต สบายใจละซื้อหวยบ้างอะไรบ้างดีกว่าเผื่อจะมีโชค คงจ่ายเเต่ดอกเบี้ยไปเรื่อยๆเเหละไม่เหนื่อยไปคิดวางแผนใช้เงินต้นให้หมดหรอกเหนื่อยยุ่งยาก แค่นี้ก็ถือว่าอยู่รอดไม่เดือดร้อนเเล้ว แก้ปัญหาไปวันๆเถอะ
ส่วนสำหรับความฝันที่ผมคิดเอาไว้เเต่แรกนั้นถึงตอนนี้มาคิดดูแล้วผมก็ไม่ได้กังวลนักหรอก ก็ปล่อยให้ลูกผมเป็นคนจัดการ ลูกผมเก่งอยู่แล้วยังไงก็ต้องทำได้แน่นอน ผมบอกลูกเสมอว่าผมรักลูกมากๆ ลูกเป็นเหมือนสมบัติของผม ตอนนี้ลูกผมเรียนจบมาหางานทำแล้ว ผมก็จะสบายเแล้วล่ะอีกเดี๋ยวก็คิดว่าจะเลิกทำงานมาอยู่เฉยๆแล้ว ตอนนี้ลูกก็มาช่วยใช้หนี้สินที่ผมทำไว้ตั้งแต่เขาเด็กๆให้ ช่างกตัญญูจริงๆลูกผมเนี่ย ขอให้เจริญๆ เงินเดือนเดือนเเรกที่ทำงานยังเอามาใช้หนี้ให้ผมเลยดูสิ ส่วนหนี้เงินกู้กยศ.ที่ตัวลูกกู้มาเรียนตั้งเเต่.5จนจบปริญญาตรีลูกก็คงไปจัดการใช้หนี้เอาเองได้ ยังจำได้เลยว่าค่าครองชีพเดือนละ2200ยังแบ่งให้ผมอยู่เลย ลูกพ่อเก่งอยู่เเล้ว แต่ยังไงก็ต้องให้ส่งเงินให้ผมใช้ด้วยเดือนละไม่น้อยกว่าห้าพันและถ้ามีอะไรเจ็บป่วยฉุกเฉินลูกผมก็คงเป็นที่เพิ่งได้แหละ ผมให้เขาสัญญาแล้วล่ะว่าเขาจะต้องซื้อบ้านให้ผมอยู่แต่เห็นบอกว่าตอนนี้ยังไม่มีเงินเก็บเลยสักบาท ผมก็เลยแนะนำให้ไปกู้มาซื้อบ้านสิ มีเงินเดือนเเล้วก็ต้องกู้ได้ทำไมไม่ทำ ผมก็แก่ลงทุกวันแล้วตอนนี้ก็อายุ50ไปแล้ว ไม่อยากทำงานแล้วอยากสบาย มันเป็นหน้าที่ของลูกผมแล้วล่ะครับที่ต้องทำความฝันของผมให้เป็นจริง
ปล.นี่ไม่ใช่ผมหรือความฝันของผม และโปรดอย่าทำแบบนี้ไม่ว่ากับใครเข้าใจไหม ถ้ารักจริงก็อย่าไปทำแบบนี้ให้ใคร
ถ้าเปรียบความอกตัญญูต่อพ่อแม่เป็นบาปใหญ่ที่สุดที่ลูกคนหนึ่งจะกระทำได้ การวางความฝันที่ตัวเองไม่ทำหรือไม่อาจทำลงบนบ่าของลูก และบอกว่ามันเป็นหน้าที่ที่ลูกจะต้องรับผิดชอบ เป็นบาปใหญ่ที่สุดที่พ่อแม่คนหนึ่งจะกระทำได้เช่นกัน
อย่าโยนความฝันตัวเองให้ลูกทำ
นั่นฟังดูเป็นความฝันที่เข้าท่าหรือเป็นชีวิตที่ค่อนข้างจะอุดมคติของหลายคนเลยทีเดียว ผมก็คิดเอาไว้นะหวังว่าสักวันนึงผมจะได้มีแบบนั้น แต่ผมไม่ทำก็แล้วกัน คิดดูแล้วว่าคงทำไม่ได้หรอกเพราะผมไม่ใช่คนที่จะชอบมานั่งวางแผนบริหารจัดการชีวิตเพื่ออนาคตอะไรขนาดนั้น แค่คิดก็ขี้เกียจแล้วเอาเวลามาทำมาหากินวันนี้มาคิดเรื่องพรุ่งนี้ก็พอแล้ว หรือไม่ก็คงสละเวลาไปยุ่งกับเรื่องราวกับปัญหาของคนอื่นที่ไม่จำเป็นบ้าง เผื่อบังเอิญได้รับความเดือดร้อนมาจะได้มีอะไรทำไม่เบื่อ เรื่องอนาคตตัวเองผมก็คงให้เป็นเรื่องของอนาคต ก็ผมท่องไว้ทุกวันอยู่เเล้วว่าเดี๋ยวมันก็ดีขึ้น ดังนั้นสบายใจได้ ว่าเเล้วก็ไปกินไปเที่ยวให้สบายใจดีกว่าเงินไม่พอเดี๋ยวค่อยไปหายืมเอาได้ ทำงานทุกวันเอาเงินมาใช้หนี้เเต่ดอกเบี้ยมีเงินเดือนชนเดือน แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยก็ภูมิใจในตัวเองว่าเป็นคนสู้ชีวิต สบายใจละซื้อหวยบ้างอะไรบ้างดีกว่าเผื่อจะมีโชค คงจ่ายเเต่ดอกเบี้ยไปเรื่อยๆเเหละไม่เหนื่อยไปคิดวางแผนใช้เงินต้นให้หมดหรอกเหนื่อยยุ่งยาก แค่นี้ก็ถือว่าอยู่รอดไม่เดือดร้อนเเล้ว แก้ปัญหาไปวันๆเถอะ
ส่วนสำหรับความฝันที่ผมคิดเอาไว้เเต่แรกนั้นถึงตอนนี้มาคิดดูแล้วผมก็ไม่ได้กังวลนักหรอก ก็ปล่อยให้ลูกผมเป็นคนจัดการ ลูกผมเก่งอยู่แล้วยังไงก็ต้องทำได้แน่นอน ผมบอกลูกเสมอว่าผมรักลูกมากๆ ลูกเป็นเหมือนสมบัติของผม ตอนนี้ลูกผมเรียนจบมาหางานทำแล้ว ผมก็จะสบายเแล้วล่ะอีกเดี๋ยวก็คิดว่าจะเลิกทำงานมาอยู่เฉยๆแล้ว ตอนนี้ลูกก็มาช่วยใช้หนี้สินที่ผมทำไว้ตั้งแต่เขาเด็กๆให้ ช่างกตัญญูจริงๆลูกผมเนี่ย ขอให้เจริญๆ เงินเดือนเดือนเเรกที่ทำงานยังเอามาใช้หนี้ให้ผมเลยดูสิ ส่วนหนี้เงินกู้กยศ.ที่ตัวลูกกู้มาเรียนตั้งเเต่.5จนจบปริญญาตรีลูกก็คงไปจัดการใช้หนี้เอาเองได้ ยังจำได้เลยว่าค่าครองชีพเดือนละ2200ยังแบ่งให้ผมอยู่เลย ลูกพ่อเก่งอยู่เเล้ว แต่ยังไงก็ต้องให้ส่งเงินให้ผมใช้ด้วยเดือนละไม่น้อยกว่าห้าพันและถ้ามีอะไรเจ็บป่วยฉุกเฉินลูกผมก็คงเป็นที่เพิ่งได้แหละ ผมให้เขาสัญญาแล้วล่ะว่าเขาจะต้องซื้อบ้านให้ผมอยู่แต่เห็นบอกว่าตอนนี้ยังไม่มีเงินเก็บเลยสักบาท ผมก็เลยแนะนำให้ไปกู้มาซื้อบ้านสิ มีเงินเดือนเเล้วก็ต้องกู้ได้ทำไมไม่ทำ ผมก็แก่ลงทุกวันแล้วตอนนี้ก็อายุ50ไปแล้ว ไม่อยากทำงานแล้วอยากสบาย มันเป็นหน้าที่ของลูกผมแล้วล่ะครับที่ต้องทำความฝันของผมให้เป็นจริง
ปล.นี่ไม่ใช่ผมหรือความฝันของผม และโปรดอย่าทำแบบนี้ไม่ว่ากับใครเข้าใจไหม ถ้ารักจริงก็อย่าไปทำแบบนี้ให้ใคร
ถ้าเปรียบความอกตัญญูต่อพ่อแม่เป็นบาปใหญ่ที่สุดที่ลูกคนหนึ่งจะกระทำได้ การวางความฝันที่ตัวเองไม่ทำหรือไม่อาจทำลงบนบ่าของลูก และบอกว่ามันเป็นหน้าที่ที่ลูกจะต้องรับผิดชอบ เป็นบาปใหญ่ที่สุดที่พ่อแม่คนหนึ่งจะกระทำได้เช่นกัน