ผมมีพี่น้อง 3 คนผมเป็นคนที่2 ผมไม่ค่อยได้อยู่กับแม่อยู่กับปู่กับย่าตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ผมแยกทางกัน ผมทำงานเองตั้งแต่อายุ 21 ไม่เคยขอเงินแม่ใช้เลย จนตอนนี้ก็27 ปี พี่ชายส่วนมากผมจะทำงานเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านเพราะบ้านกับที่ทำงานอยู่คนละจังหวัดกันแม่ผมค่อนข้างมีฐานะ พยายามสร้างทุกสิ่งทุกอย่างสร้างสวน ธุรกิจต่างๆแต่ผมก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวาย แม่ผมมีน้องสาวและน้องชาย2คนก็คือน้าของผม 2 คนนี้ไม่มีครอบครัวใช้ชีวิตแบบไม่มีแก่นสารอะไรเลยแม่ต้องคอยช่วยซัพพอตพวกเขาตลอด ผมก็ไม่เคยคิดน้อยใจหรือจะเอาอะไรเพราะผมก็ทำงานของผมเหมือนกันผมไม่ได้เดือดร้อน เมื่อกลางปีที่แล้วพี่ชายผมเสียบ้านที่พี่ชายอยู่เป็นชื่อแม่ แม่เปลี่ยนชื่อเจ้าของบ้านเป็นชื่อผม แต่พวกน้าก็เขามาทำเป็นเจ้าของทักอย่างเพราะแม่ไม่ได้บอกว่าบ้านเปลี่ยนเป็นชื่อผมตั้งแต่พี่ชายผมเสีย พยายามพูด-ดันน้องผม ว่าถ้าแม่เป็นอะไรพวกลูกๆก็คงไม่มีใครได้อะไร จนถึงโควิดระบาดแม่ก็ต้องช่วยซัพพอตพวกน้าๆทุกอย่างค่ารถค่ากิน ผมไม่เคยขอแม่เลยทั้งที่ผมแย่ ที่ทำงานผมก็แย่ จนสุดท้ายพวกน้าๆย้ายขอกลับบ้านไปอยู่กับแม่ โควิดรอบที่3 นี้ผมกำลังจะตกงานและลำบากมากมือถือผมเสียผมยืมโทรศัพท์น้องที่ทำงานโทรหาแม่ยืมตังค์ซ่อมโทรศัพท์ แต่ปลายสายคือพวกน้าๆที่พูดว่าด่าผมอยู่ข้างแม่ ผมไม่เข้าใจมันเพราะอะไร ผมเป็นลูกชายทำไมผมต้องมาเจอเหมือนผมเป็นคนนอก สุดท้ายผมต้องยืมตังค์น้องที่ทำงานเพื่อซ่อมโทรศัพท์ หลังจากนั้นไม่กี่วันผมเริ่มรู้ว่าบริษัทที่ทำงานอยู่อาจจะปิด เลยโทรไปเพื่อจะปรึกษาแม่ว่าถ้ากลับบ้านไปมีอะไรให้ผมทำบ้าง แต่แม่ก็พูดเหมือนตัดพ้อพวกน้าเขาก็ตกงานมากินมาอยู่กับแม่ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนแกบอกปัดเรา แต่สักพักก็คงคิดได้แหละ ว่าเราคือลูก ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุยกับแม่ว่าจะทำอะไรบ้างตอนกลับบ้านสรุปพวกน้าๆตัดหน้าทำหมดเลย ผมรู้สึกน้อยใจและผิดหวังมากจริงๆ คิดเอาไว้ว่าผมคงไม่กลับไปเหยียบหรือติดต่ออะไรอีก มันเป็นความเสียใจตอนเราลำบากแต่เหมือนโดนซ้ำเติมจนผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว
ลูกที่เหมือนจะกลายเป็นคนอื่น