*เราไม่ได้มีเจตนาเรียกร้องความสนใจนะคะ*
เราเองก็ไม่อยากตั้งกระทู้เรื่องนี้หรอกค่ะ เพราะดูเหมือนคนที่เค้าเป็นโรคซึมเศร้าเขาทำ แต่เราไม่ไหวจริงๆอ่ะค่ะ มันเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว
คือแบบมันเหนื่อยนะคะกับการที่พ่อกับแม่ด่า ว่า อยู่บ่อยๆ บ้างพ่อแม่ก็ทะเลาะกันเอง เราพยายามอธิบายทุกครั้ง แต่ในมุมมองแม่ก็เท่ากับเถียงคำไม่ตกฟากตลอด เราก็เลยเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา บอกว่าเราสันดานเสีย "นิสัยแบบนี้กูไม่เคยทำกับพ่อแม่กูเลยนะ ถ้ามีลูกก็จะรู้สึก" เราก็ไม่ได้อะไรกับคำพวกนี้เท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะแม่พูดคำพวกนี้บ่อยจนเราชินชา
ไปแล้วอ่ะค่ะ คือเรารู้ว่าก็มีส่วนผิดอยู่ แล้วเราก็มีเหตุผลด้วย แต่แม่ไม่เคยที่จะฟังคําพูดของเราเลยแม้แต่คำเดียว จริงๆแล้วเราเป็นคนอารมณ์เย็นมากเลยนะคะ มักจะอยู่นิ่งๆเงียบๆจนกว่าแม่จะบ่นเสร็จ แต่ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆ
มันมีด้วยหรอพ่อแม่ที่ไม่เคยฟังเหตุผลของลูก ทั้งที่เป็นที่พักพิงเป็นที่ปรึกษาและเป็นที่เขื่อใจของลูกมากที่สุดน่ะ เราเลยมักจะปรึกษาคุณครูไม่ก็เพื่อนอยู่บ่อยๆ
ถ้าเป็นงี้เราก็คงอยากกลายเป็นใบ้ พูดอะไรไม่ได้เลย ได้แค่ได้ยินเท่านั้น เพราะบางคำพูดของคนก็อาจไม่เข้าหูของอีกฝ่าย ทีตอนคุยกับพี่ชายเราน่ะ คุยกันดีมาก เหมือนเรากลายเป็นแค่ตัวประกอบอ่ะ55 แต่ทำไมกับเรา ถึงพูดคุยกันวันนึงแทบนับคำได้ เฮ้อออ มีเรื่องระบายอยู่แค่นี้ล่ะค่ะ ให้คำแนะนำเราได้นะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ ขอกราบงามๆเลยค่ะ