วันนี้อยากจะลอง ... ดูว่า เราไปกินข้าวนอกบ้านที่ร้านอาหารได้แล้วหรือยัง ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว รัฐก็ไม่ได้ห้ามอะไรหรอก เพราะ ร้านอาหาร เค้าก็กำหนดให้คนเข้าทานอาหารที่ร้านได้แล้วมาได้สักพัก แต่เนื่องจาก ตัวเองนั้นกักตัวเองประมาณหนึ่ง และ ทำงานก็ทำแบบเป็น WFH 100% แทบทั้งหมด ที่ออกไปนอกบ้าน ไม่มีเวลาไหนที่เปิดหน้ากากออกเลยสักวินาทีเดียว เพราะ มันไม่ได้เป็นเรื่องจำเป็นที่จะต้องเปิดหน้ากากออก กิจกรรมทั้งหมดก็คือ มันไม่ได้ใช้ปากเพื่อรับประทานอาหาร แต่อย่างใด หากออกไปข้างนอกบ้านก็เพื่อซื้อสินค้าอะไร หรือ ไปส่งพัสดุที่ทำการปณ.เท่านั้นเอง
แต่.... สิ่งที่ดันได้ลองวันนี้ ดันเดินทางแล้วหิวข้าวเลยมื้อกลางวันได้พักใหญ่ๆเอามากๆ ก็เลยคิดลอง ... เข้าร้านอาหารแล้วพบว่าร้านอาหารดันมีคนเยอะกว่าปกติ มีโต้ะใหญ่ที่เหมือนว่าเป็นครอบครัวหรือเพื่อนบ้านกันเข้ามาที่ร้านนั้นกันกว่าสิบคนในโต้ะ เดียวกัน นอกนั้นก็เป็นโต้ะคู่รักนั่งกันแค่สองคน แต่นั้นทำให้เกิดความไม่แน่ใจว่า จะกินที่ร้านอาหารร้านนี้หรือไม่ ... แต่สั่งอาหารแล้ว ...เพราะหิวข้าวแล้ว
ปรากฏว่า "เมื่อเราเปิดหน้ากากออกเพื่อรับประทานอาหาร เรากลับรู้สึกกลัว!" โดยที่เราเองไม่ได้รู้มาก่อนว่า เราจะกลัวสภาพการณ์เช่นนี้ที่ร้านอาหาร ! ที่ปกติแล้ว เราควรจะได้กินข้าวในร้านอาหารห้องแอร์อย่างอารมณ์ดีและดื่มด่ำกับมื้อาหารกลางวันนั้นซะ แต่นี่ มันไม่ได้เป็นอย่างงั้นเลยแม้แต่น้อย มื้ออาหารนั้น กลับแต่ก่อร่างสร้างความรู้สึกกดดัน จากการระแวงระวังตัวว่า "คนอื่นๆที่อยู่ทีร้านที่เปิดปากพูดจาคุยหยอกล้อกันที่มองแล้ว มันเป็นเรื่องปกติมากสำหรับสถานการณ์ทั่วไป" มันกลับสร้างความกลัวขึ้นได้ในใจอย่างไม่น่าเชื่อ ตัวเราเองนั้นก็มิได้คิดมาก่อนว่าเราได้รับสื่อต่างๆก็น่าจะเหมือนกับทุกคนปกติ แล้วกลับเกิดความรู้สึกเหล่านี้ได้อย่างแปลกประหลาด และ ตระหนกไปถึงระดับที่ึคิดในใจดังลั่นว่า "จะไม่มีวันที่จะออกมาทานอาหารนอกบ้านอีกต่อไปแล้ว..." เป็นอาการตระหนกกดดันจนทำให้ทานอาหารได้ไม่อร่อยกังวลเอามากๆอย่างไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะรู้สึกอะไรได้ถึงเพียงนี้
แปลกใจเอามากๆว่า โลกปกติยุคใหม่ น่าแยกคนออกมาเป็นสองพวกได้เลยก็ว่าได้ว่า พวกหนึ่งที่ไม่เกรงกลัวต่อโรคระบาดใดๆ สามารถทานข้าวได้โดยการเปิดปากกินที่ร้านอาหารที่เป็นห้องแอร์อับๆละอองแอร์และไวรัสทั้งที่เป็นโรคระบาดและโรคปกติก็สามารถเวียนเข้าปอดได้อย่างสบายๆและไม่เห็นว่าจะต้องกลัวอะไรเลย และอีกพวกหนึ่งคือ พวกที่ "เกิดอาการเหมือนอาการกดดันหวาดกลัวจากสภาพการระบาดของโรค และกลัวกระทั่งละอองฝอยจากปากคนพวกแรกที่พูดคุยได้อย่างสบายใจ"
คำถามคือ คุณเองเป็นคนพวกหนึ่งที่ทานอาหารได้เป็นปกติในร้านอาหารติดแอร์ที่คนอยู่ด้วยกันเยอะแยะ หรือพวกหลังที่หวาดกลัวว่าตนจะติดโรคจากละอองฝอยในอากาศระหว่างที่เปิดปากทานอาหารที่ร้านอาหารมีแอร์นี้ ?
คนกินข้าวได้อย่างสบายใจเมื่อกินที่ร้านอาหารที่เป็นห้องแอร์ในเขตกทม.มั้ย ?
แต่.... สิ่งที่ดันได้ลองวันนี้ ดันเดินทางแล้วหิวข้าวเลยมื้อกลางวันได้พักใหญ่ๆเอามากๆ ก็เลยคิดลอง ... เข้าร้านอาหารแล้วพบว่าร้านอาหารดันมีคนเยอะกว่าปกติ มีโต้ะใหญ่ที่เหมือนว่าเป็นครอบครัวหรือเพื่อนบ้านกันเข้ามาที่ร้านนั้นกันกว่าสิบคนในโต้ะ เดียวกัน นอกนั้นก็เป็นโต้ะคู่รักนั่งกันแค่สองคน แต่นั้นทำให้เกิดความไม่แน่ใจว่า จะกินที่ร้านอาหารร้านนี้หรือไม่ ... แต่สั่งอาหารแล้ว ...เพราะหิวข้าวแล้ว
ปรากฏว่า "เมื่อเราเปิดหน้ากากออกเพื่อรับประทานอาหาร เรากลับรู้สึกกลัว!" โดยที่เราเองไม่ได้รู้มาก่อนว่า เราจะกลัวสภาพการณ์เช่นนี้ที่ร้านอาหาร ! ที่ปกติแล้ว เราควรจะได้กินข้าวในร้านอาหารห้องแอร์อย่างอารมณ์ดีและดื่มด่ำกับมื้อาหารกลางวันนั้นซะ แต่นี่ มันไม่ได้เป็นอย่างงั้นเลยแม้แต่น้อย มื้ออาหารนั้น กลับแต่ก่อร่างสร้างความรู้สึกกดดัน จากการระแวงระวังตัวว่า "คนอื่นๆที่อยู่ทีร้านที่เปิดปากพูดจาคุยหยอกล้อกันที่มองแล้ว มันเป็นเรื่องปกติมากสำหรับสถานการณ์ทั่วไป" มันกลับสร้างความกลัวขึ้นได้ในใจอย่างไม่น่าเชื่อ ตัวเราเองนั้นก็มิได้คิดมาก่อนว่าเราได้รับสื่อต่างๆก็น่าจะเหมือนกับทุกคนปกติ แล้วกลับเกิดความรู้สึกเหล่านี้ได้อย่างแปลกประหลาด และ ตระหนกไปถึงระดับที่ึคิดในใจดังลั่นว่า "จะไม่มีวันที่จะออกมาทานอาหารนอกบ้านอีกต่อไปแล้ว..." เป็นอาการตระหนกกดดันจนทำให้ทานอาหารได้ไม่อร่อยกังวลเอามากๆอย่างไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะรู้สึกอะไรได้ถึงเพียงนี้
แปลกใจเอามากๆว่า โลกปกติยุคใหม่ น่าแยกคนออกมาเป็นสองพวกได้เลยก็ว่าได้ว่า พวกหนึ่งที่ไม่เกรงกลัวต่อโรคระบาดใดๆ สามารถทานข้าวได้โดยการเปิดปากกินที่ร้านอาหารที่เป็นห้องแอร์อับๆละอองแอร์และไวรัสทั้งที่เป็นโรคระบาดและโรคปกติก็สามารถเวียนเข้าปอดได้อย่างสบายๆและไม่เห็นว่าจะต้องกลัวอะไรเลย และอีกพวกหนึ่งคือ พวกที่ "เกิดอาการเหมือนอาการกดดันหวาดกลัวจากสภาพการระบาดของโรค และกลัวกระทั่งละอองฝอยจากปากคนพวกแรกที่พูดคุยได้อย่างสบายใจ"
คำถามคือ คุณเองเป็นคนพวกหนึ่งที่ทานอาหารได้เป็นปกติในร้านอาหารติดแอร์ที่คนอยู่ด้วยกันเยอะแยะ หรือพวกหลังที่หวาดกลัวว่าตนจะติดโรคจากละอองฝอยในอากาศระหว่างที่เปิดปากทานอาหารที่ร้านอาหารมีแอร์นี้ ?