ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกถึงความรู้สึกผิดที่มันถาโถมเข้ามาตลอดเหลือเกินคร้า คือ สามีที่อยู่กันมาเกือบ 10 ปี เสียชีวิตโดยการผูกคอ ซึ่งเราช่วยเค้าไว้ไม่ทัน ซึ่งตอนนั้นสติเค้าไม่เต็มร้อยเพราะกินเหล้าขาวมากเกินไป เราไม่รู้เค้าเป็นโรคซึมเซาหรือเปล่า ก่อนที่เค้าจะฆ่าตัวตายเค้าจะพูดว่าเราไม่รักเค้า คือเราอยากจะถามว่าที่ผ่านมาเราทำให้เค้าเห็นโดยไม่ต้องใช้คำว่ารัก เราให้โอกาสเค้าทุกครั้งที่เค้าไปมีคนอื่น แล้วขอกลับมาเริ่มต้นใหม่ แล้วบอกเราจะเลิกกินเหล้า พอหยุดได้สองสามเดือนก้อกลับไปกินใหม่ แล้วมีผู้หญิงอื่นโทมาบอกเราว่าจะมีชีวิตครอบครัวใหม่ วนไปซ้ำๆ พอเราจะเลิกอย่างเด็ดขาดก้อทำประชดฆ่าตัวตายแต่เราช่วยได้ทันตลอดน่ะ แล้วตอนนี้เราจะคิดแต่สิ่งดีเพียงน้อยนิดที่เค้าทำและเสียใจที่ช่วยเค้าไม่ทัน โทษแต่ตัวเองเพราะเค้าชอบบอกว่าเราเอาแต่ทำงานไม่มีเวลาให้เค้า แล้วเรื่องบนเตียงก้อไม่ยอมให้เค้า (คือเรายังทำใจไม่ได้อยู่กันมา 10 ปี เป็นหนองในให้เราพาไปรักษา 3 รอบ) คือเค้าทำงานอะไรไม่ได้เลยถ้ากินเหล้า เราเลยให้เค้าอยู่บ้านเฉยๆ ทำงานบ้าน แต่พอเราเผลอเค้าก้อจะแอบกิน และก้อเป็นแบบเดิม เราคิดว่าเวลาผ่านไปมันจะดีขึ้น แต่มันกลับแย่ลงเราอยากจะนอนไม่อยากตื่นเลย...เรารู้ว่าเค้าคงประชดคิดว่าเราจะช่วยเค้า..แต่เรากลับช้าเกินไป
แรกเริ่มที่อยู่ตัวกันเราพึ่งมารู้ที่หลังว่าเค้าติดเหล้าขาวหนักมากต้องกินตั้งแต่ตื่นจนหลับ เราพยายามช่วยเค้าทุกอย่างพาไปหาหมอเพื่อปรึกษา พอสักพักเค้ก้อแอบไปกินอีก เมาก้อตีเราพอหายเมาก้อร้องไห้ขอโทษ นั่งกรีดแขนตัวเองทำโทษตัวเอง เราก้อใจอ่อน หยุดกินได้นานสุดได้ปีครึ่งตอนนั้นเค้าเป็นหนองในตับหมอสั่งห้ามกิน แต่พอเค้ากลับไปกินอีกไม่เคยหยุดได้เกินสามเดือนเลย เราถามเค้าว่าทำไมถึงติดเหล้า เค้าก้อบอกว่าตอนเด็กพ่อแม่แยกทางกัน เค้าเห็นพ่อทะเลาะกับเมียใหม่ ชีวิตไม่เคยมีความสุข แม่ก้อไม่เคยรักเค้า แต่เราเห็นความรักที่แม่ให้เค้านะ คอยช่วยเหลือซัพพอตตลอดทั้งที่ก้อทำให้แม่เสียใจเหมือนกัน ทำไมเค้ามองไม่เห็นความรักที่อยู่รอบๆตัวเค้า หรือเราเองที่ไม่สังเกตว่าเค้าอาจจะเป็นโรคซึมเซาเลยทำให้เลิกกินเหล้าไม่ได้ เรื่องมันเลยจบแบบนี้ ความสุขเล็กน้อยที่เราจำได้ก้อคือเรากลับมาบ้านแล้วเจอเค้า นอนตื่นมาแล้วเจอเค้า เค้าทำเรื่องตลกให้เราหัวเราะ..เหมือนมีความสุขที่เรายังมีคนนี้อยู่ข้างๆเรา ถึงแม้จะแปบเดียว แล้วก้อทุกข์อีกวนไปมา...จนเค้าจากไปเหลือความรู้สึกผิดที่ทรมานไว้
ความรู้สึกทรมานเหลือเกิน
แรกเริ่มที่อยู่ตัวกันเราพึ่งมารู้ที่หลังว่าเค้าติดเหล้าขาวหนักมากต้องกินตั้งแต่ตื่นจนหลับ เราพยายามช่วยเค้าทุกอย่างพาไปหาหมอเพื่อปรึกษา พอสักพักเค้ก้อแอบไปกินอีก เมาก้อตีเราพอหายเมาก้อร้องไห้ขอโทษ นั่งกรีดแขนตัวเองทำโทษตัวเอง เราก้อใจอ่อน หยุดกินได้นานสุดได้ปีครึ่งตอนนั้นเค้าเป็นหนองในตับหมอสั่งห้ามกิน แต่พอเค้ากลับไปกินอีกไม่เคยหยุดได้เกินสามเดือนเลย เราถามเค้าว่าทำไมถึงติดเหล้า เค้าก้อบอกว่าตอนเด็กพ่อแม่แยกทางกัน เค้าเห็นพ่อทะเลาะกับเมียใหม่ ชีวิตไม่เคยมีความสุข แม่ก้อไม่เคยรักเค้า แต่เราเห็นความรักที่แม่ให้เค้านะ คอยช่วยเหลือซัพพอตตลอดทั้งที่ก้อทำให้แม่เสียใจเหมือนกัน ทำไมเค้ามองไม่เห็นความรักที่อยู่รอบๆตัวเค้า หรือเราเองที่ไม่สังเกตว่าเค้าอาจจะเป็นโรคซึมเซาเลยทำให้เลิกกินเหล้าไม่ได้ เรื่องมันเลยจบแบบนี้ ความสุขเล็กน้อยที่เราจำได้ก้อคือเรากลับมาบ้านแล้วเจอเค้า นอนตื่นมาแล้วเจอเค้า เค้าทำเรื่องตลกให้เราหัวเราะ..เหมือนมีความสุขที่เรายังมีคนนี้อยู่ข้างๆเรา ถึงแม้จะแปบเดียว แล้วก้อทุกข์อีกวนไปมา...จนเค้าจากไปเหลือความรู้สึกผิดที่ทรมานไว้