ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยครับ เพื่อนก็มี พ่อแม่ก็ดี ผมคิดว่าผมเรียนเก่งนะ 3.96 อังกฤษก็พูดได้ดี วาดรูปก็ขายได้เป็นหมื่นๆ จนกระทั่งปีที่แล้วครับ ผมเหมือนผ่านมรสุมชีวิตจนเกือบ ฆตต.มาเลย ผ่านมาตอนต้นปี เหมื

ขออนุญาตปรึกษาค่ะ ตอนนี้หนูเป็น Intern 2 กำลัง Fix ward แต่รู้สึกไม่ชอบด้านนี้แล้ว และถ้าอยู่ต่อ ความรับผิดชอบจะค่อนข้างสูงต่องานด้านนั้นค่ะ (โดยส่วนตัวคิดว่า ถ้าตัดสินใจอยู่ต่อจนจบ คงไม่กล้าบอกอาจารย

สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูนอนร้องไห้กับปัญหานี้และหาวิธีแก้หนูมีทางออกเดียวคือฆตต.แต่พอหนูมาคิดอีกทีมันทำให้เราหลุดพ้นจากปัญหาก็จริงแต่คนที่เรารักจะเป็นยังไง น้องหนูเป็นออทิสติกเทียมกลัวว่าถ้าน้องโตขึ้นไม่มี

ความมืดมนคืบคลานเข้ามา เหมือนเงาอสูรที่ค่อยๆกลืนกินแสงสว่าง ผมนั่งอยู่คนเดียว ท่ามกลางความเงียบสงัดที่หนาวเหน็บ ราวกับมีน้ำแข็งก้อนใหญ่กดทับอยู่บนหัวใจ ลมหนาวพัดผ่าน พาเอาความเย็นยะเยือกเข้ามาซึมลึกถึ

ฉันไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวหรือสงสัยในคุณค่าของตัวเองเพียงแต่ฉันรู้สึกว่าความรู้สึกและจิตใจของฉันอ่อนแอเกินไปกับการมีชีวิตอยู่ในแต่ละวันบนโลกใบนี้มันทำให้ฉันทรมานจนแทบจะทนไม่ไหว และถ้าหากฉันเลือกที่จะหาย

นี่รึคืออาการของคนอกหัก พึ่งได้รู้ได้ซึ้งก็วันนี้ มัน​เคว้งคว้าง​ว่างเปล่า​ โดดเดี่ยว​ ไร้สติยั้งคิด ควบคุมตัวเองไม่ได้... ต้องทำยังไงถึงจะผ่านมันไปได้... ทรมาน​เหลือเกิน! 

นึกว่าพอ Super Star ไปหมด จะเป็นทีมธรรมดาๆไปละ อดีตประธาน ไปไหนทีมก็ไม่ได้ UCL ไปทีมใหม่ ทีมเก่าได้ UCL ไปขัดขาขาใหญ่เดิมเค้าอีก อีกคนก็เจ็บบ่อยเหลือเกิน แถมโดนสะกิดปลายขนนี่ลงไปกลิ้งร้อยรอบ นี่ย้าย

คือผมไม่อยากเข้าสังคมไม่อยากสุงสิงกับใครนอกจากพ่อทุกวันนี้ขนาดแม่กับน้องสาวผมก็ยังไม่อยากคุยไม่กล้าคุย ผมเก็บตัวมาทั้งชีวิตจนตอนนี้จะไปคุยกับใครก็ลำบากแล้วเพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลยในโลก วันๆหมกมุ่นอยู่